Wymiary rzutu poziomego

W opracowaniu skal SWD założono, że nie będą one dotyczyły wszystkich, lecz tylko niektórych częściej spotykanych w praktyce typów budynków. Dlatego też - na podstawie analizy konstrukcji różnych budynków - wybrano dwa budynki jako wzorcowe. Dla nich wykonano obliczenia dynamiczne, które posłużyły do skonstruowania skał. W obliczeniach uwzględniono nie tylko różne odmiany konstrukcji budynków, lecz także różne rodzaje podłoża, na którym budynek jest posadowiony, stan zachowania budynku itp. Kryteria doboru poszczególnych stopni szkodliwości oparto na sprawdzeniu spełnienia warunków sztywności, wytrzymałości i stateczności. Szczegóły wyznaczenia wykresów skał odpowiadających poszczególnym strefom szkodliwości podane zostały przez Ciesielskiego 1961 (program uprawnienia budowlane na komputer).

W taki sposób przyjmując graniczne wartości naprężeń wg odpowiednich norm konstrukcyjnych (z roku 1960) oraz wewnętrzne tłumienie materiałowe, określone logarytmicznym dekrementem tłumienia 5 = 0.31 (co odpowiada konstrukcjom murowym), sporządzono skale SWD-I i SWD-II. Zastosowanie otrzymanych krzywych ograniczających obszary, którym przypisano odpowiednie numery stref szkodliwości, rozszerzono na budynki podobne do analizowanych obliczeniowo (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ciesielski 1961 opracował skalę SWD-I dla budynków zwartych, o małych wymiarach rzutu poziomego, jednej lub dwóch kondygnacjach oraz wysokości nie przekraczającej żadnego z wymiarów rzutu poziomego. Wskazania skali SWD-I odnoszą się do budynków murowanych z cegły, pustaków, bloków z betonu komórkowego lub żużlobetonu i podobnych (uprawnienia budowlane).

Wartości dopuszczalnych parametrów drgań

Skala SWD-II przeznaczona jest dla budynków kilkukondygnacyjnych (do 5 kondygnacji) o konstrukcji murowanej lub mieszanej. Tak więc skale SWD chociaż nie rozwiązują kompleksowo zagadnienia oceny szkodliwości drgań na budynki, jednak obejmują stosunkowo duży zakres tego typu obiektów. O pełnej przydatności wskazań opisanych wyżej skal SWD można jednak było przekonać się dopiero po wieloletniej ich weryfikacji doświadczalnej, którą prowadzono od roku 1960 (program egzamin ustny).

Wyniki weryfikacji opisane przez Ciesielskiego i Kaweckiego 1973 i 1979 były zadowalające. Umożliwiło to na wprowadzenie skal SWD do normy. Obszerną informację na ten temat weryfikacji skal SWD oraz zastosowanego kryterium podziału na strefy szkodliwości można znaleźć w komentarzu do normy (por. Ciesielski i in. 1988) (opinie o programie).

Wartości dopuszczalnych parametrów drgań (amplitud przemieszczeń, prędkości, przyspieszeń i częstotliwości) dla urządzeń eksploatowanych w obiektach budowlanych ustalają technolodzy. Jeśli brak jest specjalnych wymagań określonych przez technologów, to można przyjąć za dopuszczalne wartości zestawione w normie w tablicy 5. Należy przy tym zwrócić uwagę, że zestawione tam wartości są wartościami skutecznymi prędkości ruchu podstawy urządzenia i odpowiadają takiej sytuacji pomiarowej (obliczeniowej), w której samo urządzenie nie jest włączone (jest nieuruchomione).

Przewidziano pięć klas wrażliwości urządzeń, w których piąta ujmuje urządzenia zupełnie niewrażliwe na drgania (są to maszyny, które same są źródłem drgań i wówczas drgania emitowane przez te urządzenia mogą być szkodliwe dla stropu albo budynku, w którym urządzenie znajduje się) (segregator aktów prawnych).

Wpływ drgań na urządzenia bardzo precyzyjnie, umieszczone np. w laboratoriach, ocenia się wg wartości skutecznej wypadkowej amplitudy prędkości ruchu z uwzględnieniem składowych w trzech prostopadłych kierunkach v_x, v_y, v_z. W ostatnich latach producenci urządzeń wrażliwych na drgania podają w paszportach tych urządzeń dopuszczalne wartości parametrów drgań. Wówczas wartości te stanowią podstawę do oceny (promocja 3 w 1).