Sztywne ustawienie mebli

Pierwsza z wymienionych w powyższej cytacie myśli (zresztą wspólna dla obydwu wypowiedzi) zakłada, że rozstawienie mebli ma wyznaczyć wielkość pokoju poprzez sumę ich ścisłych wymiarów. Założenie takie jest jednak nieuzasadnione, ponieważ po pierwsze opiera się na absolutnej normalizacji wymiarowej mebli (a taka nie istnieje) i po drugie zakłada rzadko praktykowany system sztywnego ustawienia mebli w ciasnym szeregu, zamiast powszechnie i chyba słusznie praktykowanego swobodnego kształtowania wnętrza (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sztywne ustawienie mebli czy elementów wyposażenia w ciasnym szeregu, jak np. przy obudowach kuchennych, jest zjawiskiem innego rodzaju, ponieważ opiera się na typizacji całego zespołu niezależnie od tego, czy jest on pomieszczony w kuchni o wymiarach modularnych, czy też nie. Znane są przykłady setek rozwiązań obudowy kuchni, przy projektowaniu których nie posługiwano się żadnymi wymiarami modularnymi w odniesieniu do konstrukcji budynku, ponieważ typizacja tej obudowy, występująca w każdym przypadku najwyżej w 2-3 wariantach, nie wymaga zastosowania prawideł koordynacji modularnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy wnętrzu swobodnie kształtowanym moduł użytkowy uzależniony od wielkości mebla traci wszelkie znaczenie  praktyczne. Druga z wymienionych w cytacie myśli (gdyby założyć nawet słuszność pierwszej) zaleca stosowanie dwóch niezależnych siatek modularnych: jednej wewnętrznej siatki modułu użytkowego i drugiej siatki modułu konstrukcyjnego jednocześnie (uprawnienia budowlane).

Skoro jednak weźmiemy pod uwagę fakt, że rozstawy siatki konstrukcyjnej ze względów funkcjonalnych bywają różne a ponadto, że muszą one być każdorazowo całkowitą wielokrotnością modułu właściwego dla konstrukcji (MO), przekonamy się, że spełnione zlecenia jednoczesnego istnienia dwóch siatek modularnych jednej osiowej i jednej wewnętrznej jest niewykonalne, ponieważ dla każdej grubości ściany konstrukcyjnej istnieje i to nie często praktycznie tylko jeden lub dwa przypadki spośród wielu możliwych, kiedy obie siatki do siebie pasują tak (program egzamin ustny).

Rozstaw osiowy ścian

Przyjmując na przykład MO = 40 cm (wielkość zalecana od r. 1954 przez resort budownictwa w Polsce), grubość ściany wielkopłytowej d równą 20 cm i moduł użytkowy Mu = 70 cm, wzór n. MO d = m • Mu sprawdza się tylko dla n = 4 i n = 11; w pierwszym przypadku rozstaw osiowy ścian wynosi 160 cm, w drugim 440 cm (opinie o programie). Żadne inne rozstawy, m. in. najczęściej używane - 480, 520 i 560 cm nie pozwolą na zastosowanie łączne obydwu siatek. (Gdyby założyć że między siatką modułu użytkowego a ścianą są luzy, stosowanie tej siatki w ogóle nie miałoby sensu wobec braku praktycznego znaczenia). Gdyby zaś przyjąć np. grubość ściany d = 15 cm, pozostawiając MO = 40 cm i Mu = 70 cm, zalecone zastosowanie dwóch siatek jednocześnie jest w ogóle niemożliwe, ponieważ równość n • 40 — 15 = m • 70 nie może być spełniona przy żadnych całkowitych wielkościach n i m (segregator aktów prawnych).

Zatrzymaliśmy się nieco dłużej nad omówieniem próby uzasadnienia wpływu skali ludzkiej na wielkość modułu osiowego w drodze szukania zależności między rozmiarami człowieka albo służącego mu sprzętu a rozstawami konstrukcji, opartymi na stosunkowo wysokich wielokrotnościach MO, czyli rozstawami mającymi wymiary bezwzględne znacznie większe od wymiaru pojedynczego modułu osiowego. Wykazaliśmy, że w tych okolicznościach omawianego wpływu skali ludzkiej nie ma, ponieważ wielkości pomieszczeń, ograniczone ścianami konstrukcyjnymi związanymi z siatką MO X MO, pozwalają na dostatecznie elastyczne kształtowanie komórek funkcjonalnych, mogących pomieścić wygodnie a zarazem wystarczająco ekonomicznie najróżniejsze funkcje, choćby były one kształtowane na „module najmniejszego krzesełka” równego 35 cm, czy też na „module rozstawu łokci przy stole” równego 60 cm (promocja 3 w 1).