Szum o charakterze fluktuacji statystycznych

Inne rodzaje szumu. Szum o charakterze fluktuacji statystycznych powstaje nie tylko w przyrządach z zawieszonym zwierciadłem i w opornikach elektrycznych. Szum jest nieodłącznie związany z liczeniem rozpadów promieniotwórczych czy leż z pomiarami słabego promieniowania jakiegokolwiek rodzaju. W jednym i drugim przypadku zawsze występują oddzielne cząstki lub kwanty, a więc gdy natężenie dostatecznie zmaleje, to wykrywalne stają się nieuniknione fluktuacje emisji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z tego powodu, w celu uzyskania dokładności około 1% w pomiarze licznikiem Geigera-Mullera trzeba zliczyć co najmniej 500 impulsów. Podobnie nieregularność emisji elektronów z katody lampy elektronowej stanowi dodatkowe źródło szumu we wzmacniaczach elektronicznych. Jest to tzw. zjawisko śrutowe. Podobne trudności powstają przy liczeniu cząstek kurzu, ameb lub zwierząt (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oprócz szumu o charakterze statystycznym istnieje wiele źródeł zakłóceń, występujących pospolicie, ale przynajmniej w zasadzie możliwych do wyeliminowania (uprawnienia budowlane). Tak więc szum mogą wytwarzać wadliwe styki elektryczne, zużyte baterie, wyładowania atmosferyczne, pobliskie iskrzenia (zapłon samochodowy), wibracje (.,mikrofonowanie"), mechaniczne nieregularności w częściach ruchomych, ziarnistość błon, nakładanie się częstotliwości sieciowej („przydźwięk sieci") i wiele innych. Wymienione zjawiska są zwykle poważniejsze niż szum cieplny, jeżeli nie poczyniono specjalnych starań o ich wyeliminowanie (program egzamin ustny).

Hipoteza pomocnicza

Rozdział niniejszy zakończą pewne uwagi ogólne, zwłaszcza dotyczące przyczyn zawodności aparatury. Przyczyną nieudania się doświadczenia może być błędność hipotezy, na której doświadczenie to było oparte. Jeżeli niepowodzenie zostało spowodowane błędnością głównej hipotezy, to wynik negatywny może mimo wszystko mieć wielką wartość, jak w doświadczeniu Michelsona-Morleya, pod warunkiem, że można wykazać w sposób przekonujący, że gdyby hipoteza była słuszna, to otrzymano by wynik pozytywny (opinie o programie). Częściej się zdarza, że doświadczenie nie udaje się wskutek tego, że hipoteza pomocnicza jest albo błędna, albo niestosowna w danych okolicznościach. Błędne były np. niektóre pomiary ładunku elektronu wykonane metodą kroplową, ponieważ krople (rtęci) pokrywały się tlenkiem bądź inną powłoką i wskutek tego nie miały takiej samej gęstości jaką ma ten metal w większej masie i jaką założono w doświadczeniu. Wynika stąd wniosek, że należy zwracać więcej uwagi na możliwe sposoby interpretacji wyników doświadczenia, zanim się je rozpocznie.

Aparatura może zawodzić wskutek nieodpowiedniego wyspecyfikowania pewnej części składowej - w następstwie popełnionego błędu, niedostatecznej znajomości, zaniedbania lub nieprzewidzenia. Wśród wymienionych przyczyn najtrudniej uniknąć ostatniej. Tak oto przyrząd, który miał służyć do rozdzielania gazów na zasadzie dyfuzji drobin przez małe otwory, nie spełnił pokładanych w nim nadziei, ponieważ rurki połączeniowe były za długie (segregator aktów prawnych).

Wkład pracy, którego wymaga wykonanie udanego elementu aparatury, może przekraczać granice rozsądku. W pewnym wyszukanym układzie szklanej aparatury próżniowej nieustannie występowały pęknięcia, ponieważ konstrukcja była taka, że uniknięcie naprężeń wymagałoby nieprawdopodobnej wprost zręczności wydmuchiwacza szkła. Winą za wiele nieudanych doświadczeń można obciążyć jakość wykonania, kwalifikującą się poniżej rozsądnych norm (promocja 3 w 1). O zróżnicowaniu autorów udanych i nieudanych eksperymentów stanowi często cierpliwość, staranność i uwaga, jaką ci pierwsi poświęcają sprawie doboru właściwych elementów. I wreszcie, aparatura może być udana pod każdym względem, z tym jednym wyjątkiem, że nakłada zbyt duże obowiązki na obserwatora. Może ona działać sprawnie u badacza najwyższej klasy, a zawodzić u człowieka o przeciętnych jedynie uzdolnieniach.