Szybkości korozji miedzi

Szybkości korozji miedzi i żelaza w wodzie o różnej temperaturze nasyconej tlenem i o zawartości jonów chlorkowych ok. 1000 mg/ /dm:l (woda bardzo agresywna). W temperaturze ok. 60°C żelazo koroduje prawie 13-krotnie szybciej od miedzi (program uprawnienia budowlane na komputer). Charakterystyczną cechą miedzi jest mały wpływ temperatury wody na jej odporność korozyjną.
Woda wodociągowa nawet o dużej zawartości tlenu i przy wysokim jej zasoleniu w małym stopniu wywołuje korozję powierzchniową miedzi, nawet przy wyższej temperaturze ok. 60-70°C.
Istnieją jednak takie wody wodociągowe, dla których stosowanie przewodów miedzianych nie jest wskazane (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dotyczy to szczególnie wód o podwyższonej zasadowości (pH > 10). Ponadto, szczególnie szkodliwie oddziałują na miedź rozpuszczone w wodzie sole amonowe, mangan oraz jony żelazowe. Również badania przeprowadzone przez Herrego wskazują na to, że szybkość korozji miedzi zależy nie tylko od wartości pH wody, lecz także od zawartości NH3 lub NaOH. Zależność szybkości korozji miedzi od wartości pH wody w obecności NH3, NaOH oraz NH4 (uprawnienia budowlane).

Mosiądz ma odporność korozyjną podobną do miedzi. Jest on jednak wrażliwy na wodę o zawartości soli amonowych powyżej 0,1 mg/dm3 (w odniesieniu do NH3), wolnego C02 w ilości przekraczającej 2 mg/dm3 oraz jonów żelazowych powyżej 1 mg/dm3.
Gdy stężenia substancji rozpuszczonych w wodzie przekraczają podane wartości, to nie zaleca się wykonywania wężownic wymienników ciepła z mosiądzu, na przykład M70.

Trwałość rur ocynkowanych

Ogólnie biorąc wzrost temperatury wody przyspiesza proces jej dysocjacji (program egzamin ustny). Wzrasta zatem prędkość przechodzenia jonów w stan uwodniony, w efekcie czego wzrasta również szybkość procesów korozyjnych. Wpływ ten szczególnie wyraźnie występuje w przypadku stali oraz powłok cynkowych. Według Andersona i Reinharda zależność ubytków korozyjnych cynku od temperatury przebiega w sposób. Z rysunku tego wynika, że gradient przyrostu szybkości korozji zwiększa się gwałtownie przy temperaturze ok. 52-55°C. Maksymalna szybkość korozji rur ocynkowanych (cynku) występuje w przedziale temperatury 65-70°C (opinie o programie).

Ponadto ze wzrostem temperatury warstwy ochronne utworzone przeważnie z soli zasadowych, wodorotlenków i tlenków przy temperaturze 40-80°C stają się gruboziarniste i coraz luźniej związane z podłożem; w wyniku tego w coraz mniejszym stopniu spełniają one rolę warstwy ochronnej. Zmianę szybkości korozji rur ocynkowanych w zależności od stężenia jonów chloru przy różnej temperaturze wody.
Szczególnie silny wpływ na procesy korozyjne wywiera temperatura wody w instalacji wykonanej z rur ocynkowanych o uszkodzonej powierzchni lub rur czarnych. W przypadku uszkodzenia powłoki cynkowej powstaje lokalne ogniwo- galwaniczne (segregator aktów prawnych).

Z badań Ilerrego wynika, że w tych przypadkach przy wyższej temperaturze zachodzi często proces zmiany biegunowości mikroogniw korozyjnych (układu żelazo-cynk). Również Schrikorr stwierdził, że w ogniwie galwanicznym żelazo-cynk potencjał żelaza ulega zmianie w kierunku ujemnych, a potencjał cynku w kierunku dodatnich wartości. Zjawisko zamiany wrartości potencjału (przebiegunowranie ogniw lokalnych żelazo-cynk) występuje zazwyczaj w wodzie twardej przy temperaturze wyższej od 60°C. Proces ten ma charakter odwracalny i po spadku temperatury poniżej 60°C następuje zamiana potencjału do stanu wyjściowego (promocja 3 w 1).

Cynk przyjmuje więc ponownie rolę anody ochraniającej stykające się z nim żelazo. Według Herrego wzrost zawartości jonów magnezu, azotanów oraz miedzi w wodzie przyspiesza zmianę biegunowości w ogniwach lokalnych żelazo-cynk. Dlatego też oba te czynniki mogą powodować gwałtowny wzrost procesów korozyjnych w stalowych rurach ocynkowanych.