Szybkotwardniejący żużlowy cement portlandzki

Szybkotwardniejący żużlowy cement portlandzki powinien zawierać 30-50% żużla, jego klinkier - zwiększoną ilość C₃S i C₃A\ miałkość cementu powinna wynosić 3500-4000 cm²/g. Przy twardnieniu cementów portlandzkich pucolano- w y c h początkowo reagują z wodą cząsteczki cementu portlandzkiego, których hydratację i hydrolizę przyspiesza obecność w cemencie aktywnego dodatku mineralnego (w ilości 20-40%) (program uprawnienia budowlane na komputer).

W ślad za tym aktywny składnik dodatku mineralnego reaguje z produktami hydratacji cementu portlandzkiego, w pierwszej kolejności z Ca(OH)₂, wiążąc go i tworząc trudno rozpuszczalne w wodzie - w porównaniu z twardniejącym cementem portlandzkim - uwodnione gliniany i krzemiany. Dlatego pucolanowe cementy portlandzkie są znacznie odporniejsze na wyługowywanie przez wody słodkie i na działanie wód mineralnych. Siarczanoodporny cement pucolanowy powinien zawierać w klinkierze nie więcej niż 8% C₃A i nie więcej niż 50% C₃S (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cement portlandzki pucolanowy twardnieje wolniej niż cement portlandzki zwykły, ponieważ wprowadzony dodatek jakby rozcieńczał zaprawę cementową, zmniejszając ilość czystego cementu portlandzkiego wskutek większej wodożądności cementów pucolanowych, szczególnie wytwarzanych przy użyciu ziemi okrzemkowej i diatomitów. Zwiększone zużycie wody i inne przyczyny powodują zwiększenie zużycia pucolanowego cementu portlandzkiego na 1 m³ betonu o 15-20% w porównaniu z cementem portlandzkim o takiej samej wytrzymałości. Zakres stosowania cementów portlandzkich pucolanowych jest taki sam jak cementów portlandzkich żużlowych (uprawnienia budowlane).

Dodatki mineralne aktywne

Przy produkcji betonów i zapraw stosuje się w celu polepszenia ich cech wytrzymałościowych, jak też ze względów techniczno-ekonomicznych, różne dodatki. Wprowadza się je w postaci suchych proszków lub zawiesin wodnych i roztworów bezpośrednio do betoniarki, jednocześnie z innymi składnikami (albo dodatki miesza się uprzednio ze spoiwem, przemielając je razem na sucho lub na mokro). Dodatki wprowadza się zgodnie z zaleceniami normy lub z wynikami badań laboratoryjnych i powinny one odpowiadać wymaganiom SNiP I-W.2-69 (program egzamin ustny).

Dodatki te reagują z uwodnionym tlenkiem wapniowym (zawartym w hydratyzowanym spoiwie) i tworzą z nim wytrzymałe oraz trwałe związki. Zmieszanie drobno mielonych dodatków z wapnem powietrznym nadaje mu właściwości spoiwa hydraulicznego, a z cementem portlandzkim - zwiększa jego odporność na działanie wody i siarczanów. Dodatki te mogą być naturalne i sztuczne. Do pierwszych należą skały osadowe (diatomity, tryple, opoki, spieki gliniaste) i magmowe (popioły, pumeksy, tufy wulkaniczne, witrofiry, trasy), a do drugich - żużle wielkopiecowe granulowane, szlam belitowy (nefelinowy), kwaśne popioły lotne, gliny palone i odpady krzemionkowe.

Najodpowiedniejsze są dodatki o wysokiej aktywności i małej wodo- żądności przy zarabianiu wodą, sprzyjające otrzymywaniu mas betonowych i zapraw budowlanych przy małym zużyciu spoiwa. Dodatki-wypełniacze. Dodatki te nie reagują chemicznie ze składnikami spoiwa, a zmielone do miałkości cementu nadają mieszance betonowej zwięzłość, plastyczność, zagęszczają strukturę betonu oraz umożliwiają zmniejszenie zużycia spoiwa (opinie o programie).

Liczne dodatki, przy dużej ich miałkości, temperaturze 150-f-200°C i wilgotności środowiska, w którym odbywa się twardnienie, przybierają właściwości aktywne; naturalny piasek kwarcowy może w tych warunkach zastąpić część cementu bez zmniejszenia wytrzymałości betonu (segregator aktów prawnych). Dodatki-wypełniacze wykorzystuje się do produkcji betonów i zapraw, gdy wytrzymałość cementu dla betonu o wymaganej wytrzymałości jest nadmiernie wysoka, a obliczona ilość cementu, potrzebna do otrzymania wymaganej wytrzymałości, nie jest wystarczająca do nadania betonowi wymaganej urabialności i szczelności (promocja 3 w 1).