Tarcica liściasta uprawnienia budowlane

Tarcica liściasta dzieli się na 3 grupy - A, B, C. Do grupy A zalicza się tarcica dębowa, jesionowa, wiązowa i akacjowa; do grupy B  bukowa, brzozowa, olchowa, grabowa, klonowa i jaworowa; do grupy C - lipowa, topolowa, osikowa i wierzbowa (program uprawnienia budowlane na komputer). W zależności od jakości tarcica liściasta - obrzynana i nieobrzynana - dzieli się na 4 klasy IV, z wyjątkiem deseczek, które dzielą się na 2 klasy - I i II.

Poza tym dla całego sortymentu jest grupa jakości I/II. Jakość tarcicy nieobrzynanej ustala się na podstawie normy PN-59/D-96002, w której zamieszczone są dla każdej grupy tarcicy odpowiednie wymagania oraz podstawy do określenia jakości i rozmiarów występowania wad (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obliczanie miąższości przeprowadza się zgodnie z PN-58/D-03001. Długość sortymentów mierzy się najkrótszą odległością między czołami z dokładnością przyjętego stopniowania i z zachowaniem dopuszczalnych odchyłek (uprawnienia budowlane). Części mniejszych od przyjętych stopni długości nie uwzględnia się z wyjątkiem wymiarów podanych w zamówieniach specjalnych. Pomiar szerokości wykonuje się w połowie długości. Jeżeli w tym miejscu znajdują się jakiekolwiek zniekształcenia, pomiar przeprowadza się dwukrotnie: poniżej i powyżej granicy zniekształcenia w równych odległościach od środka długości.

Jako szerokość przyjmuje się średnią arytmetyczną tych pomiarów, zaokrągloną do pełnych cm w dół. Pomiaru szerokości dokonuje się dla tarcicy o grubości poniżej 45 mm jednostronnie po węższej stronie; dla tarcicy o grubości 45 mm i wyżej - obustronnie, a za właściwą szerokość przyjmuje się średnią arytmetyczną z tych pomiarów, zaokrągloną do pełnych cm w dół (program egzamin ustny). Objętość (miąższość) wyraża się w metrach sześciennych z dokładnością do trzech miejsc dziesiętnych. Tarcica oraz drewno okrągłe okorowane są przedmiotem dalszej przeróbki w zakładach przemysłu drzewnego - stolarniach budowlanych , i meblowych, parkieciarniach, zakładach sklejek, płyt pilśniowych wiórowych itp. Stolarnie i zakłady w zależności od rodzaju przerobu są zaopatrzone w odpowiedni park maszynowy. Do stolarki budowlanej powinno się stosować tarcicę iglastą. Drewno liściaste z powodu ograniczonej jego ilości powinno być stosowane na wyroby w postaci fornirów, oklein itp., a nie w postaci masywu.

Drewno odpadowe i gorszych gatunków powinno być stosowane do produkcji wełny drzewnej, płyt pilśniowych itp. Trociny powinny być wykorzystywane do produkcji posadzek skałodrzewnych, płyt gorąco prasowanych z dodatkiem klejów syntetycznych, na mączkę drzewną, do trocinobetonów itp.

Okleiny (forniry) są to cienkie płaty drewna grubości 0,6-Hi,5 mm, otrzymywane drogą skrawania płaskiego na specjalnych strugarkach lub rozwijarkach (opinie o programie). Służą do oklejania powierzchni wyrobów drewnianych w celu uszlachetnienia ich wyglądu zewnętrznego lub do produkcji sklejek.

Obłogi

Obłogi są to cienkie płaty drewna o grubości l,0-3,0 mm, otrzymywane podobnie jak okleiny drogą skrawania płaskiego. Służą do oklejania środków płyt stolarskich jak również jako podkład pod okleinę.
Okleiny i obłogi wycinane w kierunku równoległym do średnicy mają ładniejszy rysunek niż rozwijane z obwodu. Te ostatnie mogą być znacznie szersze, a produkcja ich znacznie tańsza. Na okleiny i obłogi nadaje się drewno brzozowe, bukowe, dębowe, jesionowe, lipowe, olchowe, orzechowe, wiązowe, sosnowe i świerkowe. Drewno przeznaczone na okleiny i obłogi powinno być uprzednio parzone, aby stało się bardziej podatne na działanie noży (w gorącej parze drewno mięknie, przez co daje się łatwo obrabiać). Poza tym parzenie zwiększa giętkość i obniża kurczliwość drewna. Po skrawaniu materiał ten suszy się w specjalnych suszarniach (segregator aktów prawnych).

W zależności od jakości drewna i jego wad rozróżnia się 3 klasy oklein.

Sklejki otrzymywane są przez sklejanie arkuszy fornirów. W celu uniknięcia spaczeń i skrzywień w gotowej płycie sklejki, arkusze fornirów sklejane są ze sobą pod kątem prostym lub ostrym. Liczba sklejanych arkuszy jest zwykle nieparzysta. Arkusze fornirów zewnętrznych z obu stron sklejki, tzw. obłogi, mogą być tej samej grubości co forniry wewnętrzne lub nieco grubsze, lecz z jednakowego rodzaju drewna.

Forniry wewnętrzne mogą być z różnych rodzajów drewna, jednak powinny być umieszczone symetrycznie względem płaszczyzny środkowej zarówno pod względem rodzaju drewna, jak i pod względem grubości. Wskazane jest również, aby wszystkie symetrycznie leżące forniry, zwrócone były jednakowymi stronami (lewymi lub prawymi) w stosunku do płaszczyzny środkowej (promocja 3 w 1). Środkowy fornir może być zastąpiony dwoma sklejonymi wzdłuż włókien fornirami, które wówczas traktuje się jako jeden arkusz.