Tekstura warstwowa

Tekstura warstwowa powstająca wówczas jest właściwa skałom metamorficznym i wielu osadowym. Tekstura nosi nazwę oczkowej (lentykularnej), gdy składniki ziarniste twardsze, o kształtach soczewkowych, są otoczone cienkimi przylegającymi warstewkami bardziej miękkimi blaszkowymi lub pręcikowymi (program uprawnienia budowlane na komputer).
Gdy skała składa się głównie z drobnych, cienkich blaszek, tekstura nosi nazwę łuskowej.

Gdy składniki skały układają się w słupki rozciągnięte w pewnym określonym kierunku, powstaje tekstura pałeczkowa.
W teksturze kulistej składniki układają się koncentrycznie lub promienisto dokoła pewnego punktu idealnego, ziarna pewnego składnika lub ciała obcego. W ten sposób powstają mniej lub więcej ostro rozgraniczone utwory kuliste o różnej wielkości, jak np. kuliste granity, dioryty itp. W skałach osadowych spotykamy teksturę oolityczną, gdy skała całkowicie lub przeważnie składa się z małych kuleczek, zbudowanych koncentrycznie lub promienisto.

Ten rodzaj tekstury spotykany jest w marglach i wapieniach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeżeli całkowita przestrzeń zajmowana przez skałę jest wypełniona jej ńiasą, skała nosi nazwę zbitej (zwartej), jeżeli jednak posiada mniejsze lub większe przestrzenie puste, wtedy zależnie od ich ilości, wielkości i kształtu i sposobu powstawania rozróżniać będziemy: teksturę porowatą, komórkową, pęcherzykową, gąbczastą lub żużlową.
W teksturze porowatej występują liczne, lecz drobne puste przestrzenie, większe pojawiają się w teksturze komórkowej np. w tufach wapiennych. Skały wylewne z większymi próżniami o gładkich ścianach posiadają teksturę pęcherzykową. W teksturze gąbczastej ścianki między pustymi przestrzeniami są bardzo cienkie np. w pumeksie. Tekstura żużlowa charakteryzuje się obecnością nieprawidłowych pustych przestrzeni o różnej grubości ścianek między nimi.

Gdy próżnie skał o teksturze porowatej lub pęcherzykowej zostaną wtórnie wypełnione obcymi substancjami, tworzą się wówczas tzw. migdałowce (uprawnienia budowlane).
Płaszczyznami oddzielności (oddzielnością), zwanymi również ciosowymi lub płaszczyznami podzielności, nazywamy podatność skały do naturalnego podziału pod wpływem czynników fizycznych (nacisk, uderzenia) wzdłuż pewnego typu powierzchni. Masyskalne wykazują różne płaszczyzny oddzielności, które powstały podczas tworzenia się skały lub pojawiły się wskutek późniejszego działania czynników fizycznych.

Płaszczyzny oddzielności

W skałach osadowych płaszczyzny oddzielności powstają wtedy, gdy nastąpi przerwa w osadzaniu się materiału skałotwórczego lub gdy nastąpi zmiana rodzaju osadzającego się materiału. Płaszczyzny oddzielności powstają również wskutek wysychania (program egzamin ustny).
W skałach osadowych między płaszczyznami oddzielności tworzą się prostopadle do powierzchni warstw szczeliny, które najczęściej, jeśli patrzeć na nie z góry lub z boku, mają układ nieregularny.

Szczeliny te wraz ze spękaniami wzdłuż warstw dzielą skałę na bloki mniej więcej równoległościenne, lub co najmniej wskazują kierunek, w którym daną skałę można dzielić przy obróbce. W skałach osadowych płaszczyzny oddzielności mogą być nieregularne, kostkowe lub płytowe (opinie o programie).
b. Płaszczyzny oddzielności w skalach wybuchowych
W skałach wybuchowych kurczenie zestalającej się magmy powoduje powstawanie płaszczyzn oddzielności. W skałach granitowych i pokrewnych występuje oddzielność równo- ległościenna.
Ostyganie i kurczenie się mas skalnych rozpoczyna się, tak jak przy wysychaniu skał osadowych od zewnątrz i stopniowo postępuje w głąb (segregator aktów prawnych). Oddzielność twardniejącej skały i pojawienie się szczelin postępuje tak samo, dzięki czemu szczeliny przebiegają prostopadle do powierzchni zewnętrznej skały.

W skałach wybuchowych występują płaszczyzny oddzielności: słupowa, płytowa, kulista.
W skałach rozprzestrzeniających się powierzchniowo, np. w bazaltach, występuje często oddzielność słupowa (pryzmatyczna) (promocja 3 w 1). Długość i grubość słupów są zmienne, przekrój 4-6 lub wieloboczny. Zazwyczaj słupy są proste, zdarzają się jednak pochylone lub wygięte. Grubsze słupy dzielą się często prostopadle do osi podłużnej na płyty.