Temperatura wypalania wyrobów ceramicznych

Temperatura wypalania wyrobów ceramicznych zależy od rodzaju użytej gliny i waha się w granicach 1000-1250°C dla wyrobów ceramicznych budowlanych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wyroby ceramiki szlachetnej i przemysłowej oraz materiały ogniotrwałe wymagają temperatury wypalania wyższej od 1300°C (temperatura topliwości kaolinu wynosi 1780°C). Istota procesu wypalania polega na spowodowaniu za pomocą wysokich temperatur nieodwracalnych procesów fizyko-chemicznych w uformowanym surowcu gliniastym.

Procesy te powodują wydalenie wody obecnej w wyrobie (woda zarobowa i chemicznie związana), wypalenie części organicznych, rozkład węglanów i nieodwracalny rozkład cząsteczek minerałów gliniastych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zapewnia to trwałość i niezmienność kształtu nadanego wyrobom, jak również częściowe lub całkowite wypełnienie porów składnikami łatwotopliwymi w wyższych temperaturach (czerep spieczony czyli sklinkrowany). Dzięki temu następuje zmniejszenie nasiąkliwości i porowatości oraz znaczne podwyższenie własności wytrzymałościowych (uprawnienia budowlane).
Niezmiernie ważną okolicznością przy wypalaniu jest przeprowadzenie procesu wypału w temperaturze poniżej punktu topliwości surowca gliniastego. Przekroczenie, a nawet osiągnięcie temperatury topliwości, powoduje częściową lub całkowitą deformację kształtu wyrobów.

Stąd też technologia procesu wypalania wyrobów ceramicznych oparta jest na dokładnej znajomości trzech zasadniczych temperatur:
a. temperatury wypalania - umożliwiającej uzyskanie czerepu porowatego o określonej wytrzymałości i porowatości;
b. temperatury spiekania - umożliwiającej uzyskanie czerepu zwartego, tzw. sklinkrowanego;
c. temperatury topliwości surowca gliniastego, tzn. temperatury powodującej stopienie i deformację wyrobu (program egzamin ustny).

Inny sposób produkcji sztucznych materiałów kamiennych polega na podgrzewaniu surowca mineralnego do temperatury wyższej od temperatury jego topliwości, w celu otrzymania płynnej masy. Tak uzyskaną leiznę kamienną, będącą odpowiednikiem lawy skalnej, po wlaniu do odpowiednich form studzi się powoli, dzięki czemu zachodzi zestalenie się i rekrystalizacja masy kamiennej.
Podczas procesu rekrystalizacji następuje utwardzenie odlewanych wyrobów oraz uzyskanie przez nie wysokich własności wytrzymałościowych (opinie o programie).

Proces produkcji leizny

Proces produkcji leizny jest zatem jak gdyby naśladownictwem tworzenia się skał wylewnych z lawy skalnej przy jej zastyganiu.
Do najstarszych sztucznych materiałów kamiennych należą wypalane wyroby ceramiczne oraz spoiwa powietrzne, jak wapno i gips, stosowane w postaci zaczynów i zapraw.

Wynalazek cementu portlandzkiego i całego szeregu spoiw hydraulicznych, których ilość wciąż wzrasta w ostatnich latach dzięki badaniom i próbom przeprowadzanym w licznych ośrodkach badawczych, stworzył dla techniki budowlanej podstawy nieograniczonych możliwości w dziedzinie produkcji nowych rodzajów sztucznych materiałów kamiennych. Duże znaczenie uzyskała dziedzina produkcji elementów prefabrykowanych dzięki nowym osiągnięciom konstrukcyjnym i technologicznym (beton kablowy i strunowy) oraz wprowadzeniu nowych metod szybkościowego budownictwa (budownictwo wielkopłytowe) (segregator aktów prawnych).

Materiałami wiążącymi nazywamy produkty pochodzenia nieorganicznego (spoiwa mineralne) lub organicznego (lepiszcza bitumiczne), które wykazują zdolność wiązania tżw. wypełniaczy (nieorganicznego lub organicznego pochodzenia) w produkty o wyglądzie i własnościach sztucznych materiałów kamiennych.
Wiązanie i twardnienie mieszaniny zawierającej materiał wiążący może zachodzić wskutek nieodwracalnej reakcji chemicznej i zjawisk fizyko-chemicznych. W przypadku stosowania spoiw mineralnych, zwłaszcza hydraulicznych (cementy), mamy do czynienia z reakcjami fizyko-chemicznymi (promocja 3 w 1).

Lepiszcza bitumiczne wiążą natomiast wskutek zmiany własności kohezji i adhezji ich cząstek ze zmianą temperatury. Proces wiązania jest zatem zjawiskiem fizycznym powtarzalnym. Polega on na upłynnieniu lepiszcza przy podwyższaniu temperatury (1000180°C), co umożliwia otoczenie nim ziaren kruszywa, względnie przesycenie materiału porowatego.