Teoria Kommerella

Teoria Kommerella zakłada, że wypadkowa pionowych naprężeń oraz siła pionowa Q przechodzi przez środek fundamentu ściany. Jest to założenie przybliżone, jednak obliczenie wykonane według tej teorii daje wyniki odpowiadające dokładności wymaganej dla tego rodzaju konstrukcji (program uprawnienia budowlane na komputer).

W przypadkach, kiedy warunki gruntowe zezwalają na zrezygnowanie z ciężkich sztywnych ścian tunelu, a obudowa ścian z powodu ich mniejszej grubości może być traktowana właściwie jako dalszy ciąg sklepienia, schematy statyczne omówione powyżej nie nadają się do wykonywania obliczeń statycznych. Można skorzystać wtedy z następującego sposobu obliczenia, zakładając, że obudowa tunelu ściśle przylega do ociosu, tj. ściany gruntu, i że można w ten sposób liczyć na działanie odporu gruntu proporcjonalnie do odkształceń obudowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Odkształcenia obudowy tuneli o kształcie podkowy mogą być przedstawione tak (strona lewa). Pod działaniem obciążenia pionowego górna część sklepienia odkształca się do wewnątrz przekroju tunelu, ściany - na zewnątrz. W ten sposób powstaje sprężysty odpór gruntu. Wykres tego odporu został przedstawiony w sposób przybliżony (strona prawa).

Krzywą odpowiadającą zmienności odporu można określić za pomocą trzech punktów charakterystycznych, tj. górnego punktu zerowego, dolnego punktu zerowego oraz punktu, w którym odpór gruntu ma największą wielkość (uprawnienia budowlane). Wartość tę możemy przedstawić w wielkości k frh, gdzie k - wielkość współczynnika odporu gruntu (kG/cm3), a bh- wielkość największego ugięcia się obudowy. Górny punkt zerowy można przyjąć na tzw. granicy odstawania obudowy, tj. w miejscu, gdzie kończy się część obudowy stanowiąca właściwe sklepienie, a rozpoczynają się ściany.

Położenie punktu zerowego może być określone z wystarczającą dokładnością w miejscu przecięcia się promienia o nachyleniu 45° od osi pionowej obudowy z osią obojętną tej obudowy. Dolny punkt zerowy znajduje się w najniższym punkcie ściany (program egzamin ustny).

Tok postępowania

Zakładamy bowiem, że ta część obudowy nie ulega przemieszczeniu poziomemu na skutek występowania znacznych sił tarcia fundamentu o grunt. Może tu wystąpić tylko skręt o pewien kąt (3. Wielkość kąta (3 można wyliczyć korzystając z hipotezy Winklera o proporcjonalności odkształceń gruntu i naprężeń Położenie punktu, w którym występuje największe ugięcie obudowy i największa wielkość odporu, można określić biorąc pod uwagę następujące wytyczne punkt ten znajduje się na wysokości odpowiadającej największej szerokości budowli, w pobliżu jednej trzeciej wysokości od górnego punktu zerowego wykresu odporu. Jeśli obudowę tunelu w dolnej jego części stanowią ściany proste (pionowe), to punkt, w którym występuje największa wielkość odporu, znajduje się zwykle w miejscu, gdzie kończą się ściany, a rozpoczyna sklepienie (opinie o programie).

Tok postępowania przy obliczaniu budowy jest następujący (segregator aktów prawnych).
- Obudowę należy podzielić na odcinki klinowe i rozpatrywać siły działające na poszczególne kliny jako zaczepione w środkach ciężkości tych klinów.
- Obliczamy odkształcenia konstrukcji od ciężaru własnego i sił zewnętrznych. nie uwzględniając początkowo działania sił odporu sprężystego.
- Przy obliczeniu odkształceń sporządzamy wykres odporu sprężystego, korzystając z obliczonych odkształceń i hipotezy Winklera i określając wielkość współczynnika k dla istniejących warunków gruntowych.
- Uwzględniając obciążenie konstrukcji siłami odporu sprężystego, znajdujemy siły uogólnione Xj i X2 działające w środku sprężystym układu, po czym obliczamy momenty gnące i siły normalne w poszczególnych przekrojach, co pozwala z kolei na zaprojektowanie obudowy (promocja 3 w 1).

Po wyliczeniu w podany wyżej sposób wielkość 6h obciążamy obudowę wielkością odporu sprężystego i wyliczamy ostateczne wielkości X, i X2 oraz wielkości momentów M i sił normalnych N w poszczególnych przekrojach obudowy.