Terpentyna uprawnienia budowlane

Terpentyna jest produktem suchej destylacji drewna (szczególnie tzw. karpiny) o zabarwieniu od bezbarwnego do żółtego w zależności od stopnia odczyszczenia, o charakterystycznym żywicznym zapachu (program uprawnienia budowlane na komputer). Ciężar właściwy 0,865-^0,870 G/cm3. Stanowi doskonały rozpuszczalnik wyrobów olejnych, jednak ze względu na wyższą cenę jest częściowo lub całkowicie zastępowana benzyną lakierniczą.
Rozpuszczalniki aromatyczne, jak toluen, ksylen, solwentnafta, stanowią produkty destylacji smoły pogazowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Nie są one w zasadzie stosowane do wyrobów olejnych, natomiast są używane w lakierach i emaliach tzw. bezolejowych, jak chlorokauczukowe, alkidowe, poliwinylowe, nitrocelulozowe, bitumiczne itp.

Alkohol etylowy, metylowy, butylowy, amylowy itp. stosowane są w lakierach i emaliach na żywicach chemoutwardzalnych (fenolowych, mocznikowo- i melaminowo-formaldehydowych), nitrocelulozowych oraz w tzw. lakierach spirytusowych lub politurach. Estry i ketony, jak aceton, octan etylu, butylu i amylu itp. stosowane są do lakierów i emalii nitrocelulozowych i na żywicach syntetycznych.
Są to produkty przyspieszające utlenianie się, a tym samym wysychanie olejów schnących i wyrobów na nich opartych (uprawnienia budowlane).

Pod względem chemicznym są to rozpuszczalne w olejach połączenia chemiczne (sole) ołowiu, manganu lub kobaltu i kwasów tłuszczowych (olejany), żywicznych (żywiczany) lub naftenowych (nafteniany). Sykatyw używa się w formie stałej, półstałej lub w formie ciekłej (rozcieńczonej rozpuszczalnikami). Sykatywy kobaltowe sprzyjają schnięciu powierzchniowemu powłoki, zaś manganowe i ołowiowe faworyzują wysychanie wgłębne. Sykatywy kobaltowe stosuje się głównie do wyrobów jasnych, zaś ołowiane i manganowe do ciemniejszych. Właściwe dozowanie sykatyw jest bardzo ważne, gdyż zbyt mała ich ilość przedłuża schnięcie powłoki, a zbyt duża - wpływa niekorzystnie na jej własności. Optymalne ilości sykatyw przelicza się na zawartość metalu w sykatywie.

Sykatywy wypuszczane jako produkt handlowy tzw. 10-procentowe zawierają optymalną ilość metalu przy stosowaniu ich w ilości 10% w stosunku objętościowym do oleju (program egzamin ustny).

Sykatywy otrzymuje się w ten sposób, że do rozgrzanego oleju lnianego lub kalafonii wprowadza się rozrobione na papkę związki metali, a więc glejtę ołowianą, braunsztyn MnOz lub tlenek kobaltu i ogrzewa w odpowiedniej dla danego metalu temperaturze do chwili, aż próbka stopu pobrana na płytkę szklaną będzie całkowicie przezroczysta, to znaczy nie wykaże nie przereagowanych cząstek wprowadzanego związku metalu. Po ochłodzeniu do 160°C stop rozcieńcza się benzyną lakierową lub terpentyną w ilości odpowiedniej do otrzymania sykatywy o przewidzianej zawartości metalu (opinie o programie). Przeważnie wytwarza się sykatywy mieszane (złożone) zawierające 2 metale, np. ołów i mangan, mangan i kobalt. Mówimy wtedy o sykatywie ołowiano-manganowej, manganowo-kobaltowej itp.

Zmiękczacze

W skład wyrobów na spoiwach organicznych bezolejowych, np. nitrocelulozowych i na żywicach syntetycznych (szczególnie twardych, ale kruchych), wchodzą często tzw. zmiękczacze (plastyfikatory) polepszające elastyczność powłok i ich przyczepność do podłoża. W charakterze zmiękczaczów stosuje się rozmaite trudnolotne, stałe lub ciekłe substancje organiczne mające zdolność rozpuszczania substancji błonotwórczych lub co najmniej tworzenia z nimi jednorodnych mieszanin.
Do najczęściej stosowanych zmiękczaczów zaliczamy estry kwasu ftalowego (ftalan dwubutylu i dwuoktylu), estry kwasu fosforowego (np. trój- krezylofosforan), kamforę, olej rycynowy itp. W charakterze zmiękczaczów stosuje się często również żywice alkidowe (segregator aktów prawnych).

Klasyfikacja (systematyka) wyrobów malarskich, a więc farb, emalii lub lakierów ze względu na ich szeroki asortyment i różnorodność właściwości, a więc cech użytkowych, jest bardzo trudna. Najbardziej słuszny wydaje się podział tych materiałów według dwóch kryteriów, a mianowicie:
- według rodzaju zastosowanego w nich spoiwa, które w dużym stopniu charakteryzuje ich właściwości, a więc i zakres stosowania,
- według podstawowego zakresu ich stosowania.

Pod względem rodzaju spoiwa (substancji błonotwórczej) wyroby te można podzielić na trzy grupy:
1) farby na spoiwach rozpuszczalnych w wodzie (tzw. farby wodne),
2) farby na spoiwach nierozpuszczalnych w wodzie, a rozpuszczalnych w rozpuszczalnikach organicznych,
3) farby emulsyjne i dyspersyjne.

Według tej klasyfikacji do pierwszej grupy trzeba zaliczyć farby wodne (wapienne, krzemianowe, klejowe itp.), do drugiej grupy - farby, emalie i lakiery olejne, emalie i lakiery bezolejowe na żywicach naturalnych i syntetycznych, lakiery bitumiczne itp. Do trzeciej grupy zaliczymy wyroby na spoiwach emulgowanych (tzw. farby emulsyjne olejowe, olejowo-kazeinowe, alkidalowe itp.) lub na wodnych dyspersjach wysokopoli- meryzowanych żywic syntetycznych i kauczuków (zwane farbami dyspersyjnymi lub lateksowymi) (promocja 3 w 1).