Tkanka korkowa

Przyrost na grubość odbywa się dzięki temu, że w tkance miękiszowej powstają zgrupowania miazgi wtórnej, dające początek nowym skupieniom zamkniętych wiązek naczyniowo-sitowych. Wiązki takie zawierają zwrócone ku środkowi łodygi drewno, obejmujące elementy przewodzące wodę; obok nich występują komórki miękiszowe (program uprawnienia budowlane na komputer). W stronę obwodu łodygi zwrócona jest łykowa część wiązki, obejmująca elementy sitowe, obok których występują również komórki miękiszowe.

W ten sposób odbywa się przyrost na grubość w okresie młodocianym, po czym przyrost grubości w ogóle warstwę martwej korowiny. Grubość kory u niektórych gatunków dochodzi do znacznych wymiarów (kilka cm), jak np. u dębu, brzozy, topoli i sosny, zwłaszcza zaś u modrzewia, gdzie kora może osiągnąć 10 cm grubości. Na każdym drzewie w starszym wieku występuje równocześnie gruba warstwa kory i korowiny w odziomkowej części pnia i cienka gładka kora w górnej części strzały. W partiach położonych między odziomkiem a górną częścią strzały kora wykazuje cechy pośrednie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z grubości i wyglądu kory można do pewnego stopnia wnioskować wieku drzewa i jakości drewna. U sosny np. w starszym wieku (powyżej 100 lat) korowina ulega charakterystycznemu spękaniu. W związku z formą spękania wyróżnia się sosnę płytkowokorową, łuskowokorową muszlowokorową, przypisując im odmienne cechy jakościowe drewna. Poza tym kora u starszych sosen tworzy niekiedy dokoła zgrubień okółkowych charakterystycznie odstające wieńce, („kołnierze”), uważane w praktyce za cechę wybitnie dobrej jakości drewna. Sosnę taką określa się mianem sosny kołnierzykowej.

Wygląd i barwa kory ulega z wiekiem drzewa zmianom; u niektórych gatunków występują one bardzo wyraźnie. U brzozy np. kora jest za młodu gładka, cienka i biała, w późniejszym wieku staje się gruba, pęka i przybiera kolor popielatoszary. Jawor ma początkowo gładką korę barwy popielatej, podobną do kory buka. W wieku powyżej 100 lat kora pęka w charakterystyczny sposób i przybiera kolor brunatnoczerwony, zbliżony do koloru ochry (uprawnienia budowlane). Kora naszych gatunków leśnych obejmuje 6-20% objętości pnia, a w szczególności.

Włókna łykowe

Według badań J. Grochowskiego opartych na pomiarze 537 sosen (I klasa zasobności Schwappacha, wiek 80 lat) z Lasów Doświadczalnych SGGW w Rogowie udział kory zamyka się w granicach 7,3-25,6%, wartość średnia wynosi 13,9% (program egzamin ustny).

Według badań B. Goneta udział kory u rosnącej w odosobnieniu topoli (Populus alba L., Populus canescens Sm., Populus berolinensis Dippel, Populus deltoides Marsh) w wieku 21-59 lat zamyka się w granicach 8,7-15,4%.
Kora składa się z dwóch zasadniczych warstw: warstwę wewnętrzną stanowi łyko spełniające funkcję przewodzenia asymilatów, warstwę zewnętrzną stanowi tkanka korkowa spełniająca funkcję ochronną. Warstwy te są oddzielone od siebie warstwą miękiszu korkowego (opinie o programie). W łyku występują rurki sitowe służące do przewodzenia asymilatów z korony do pnia.

Nazwa ich pochodzi stąd, że promieniowe ściany wydłużonych komórek są przebite drobnymi otworami na kształt sita, dzięki czemu rurki te komunikują się z sobą oraz z promieniami rdzeniowymi i komórkami miękiszowymi. Drugim składnikiem łyka są włókna łykowe odgrywające rolę elementu mechanicznego. Silnie rozwinięte łyko występuje u lipy: przedstawia ono wartość użytkową i może być stosowane do celów praktycznych. Zewnętrzną warstwę kory stanowi tkanka korkowa, wytwarzana przez tkankę korkotwórczą (fellogen) (segregator aktów prawnych).

Na skutek wzrostu grubości pnia tkanka korkowa pęka i zamienia się w korowinę, która stopniowo łuszczy się i odpada warstwami. W miarę odpadania korowiny tkanka korkotwórczą wytwarza nowe warstwy korka.
Tkanka korkowa składa się z szeregu warstw zbudowanych z martwych, wypełnionych powietrzem komórek. Są to komórki cienkościenne lub grubościenne, o skorkowaciałych (przepojonych suberyną) błonach (promocja 3 w 1).