Tor naciągowy

Pierwszy tor naciągowy, oparty na koncepcji Hoyera, o długości ok. 100 m i 4 liniach produkcyjnych. Szczegóły osprzętu części głowicowej widoczne. Naciąg wszystkich drutów należących do jednej linii produkcyjnej odbywa się wspólnie za pomocą sworzni
śrubowych i nakrętek obracanych ręcznie odpowiednim kluczem w formie koła kierowniczego; urządzenie naciągowe jest tu równocześnie urządzeniem kotwiącym. Kotwienie poszczególnych drutów następuje w szczękach zaciskanych śrubami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Betonowanie i wibrowanie betonu wzdłuż toru. Zdjęcie form (przy użyciu cementu szybkotwardniejącego) następowało po 6 godzinach. Po dalszych 24 godzinach przecinano struny między tarczami rozdzielczymi, sprężając tym samym elementy.
W później budowanych wytwórniach zrealizowano szereg ulepszeń, m. in. odmiennie rozwiązano kotwienie strun. Zastosowano w szczególności kotwienie wiązek w skrzynkach stalowych zalewanych roztopionym ołowiem, połączonych sworzniami stalowymi z uchwytami naciągarki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W ostatnich lalach produkcja strunobetonu na długich torach naciągowych rozwinęła się znacznie w USA. Silnej konkurencji przemysłu stalowego można było sprostać tylko przy maksymalnej standaryzacji i umasowieniu produkcji, dlatego amerykańską produkcję konstrukcji sprężonych cechuje przewaga elementów strunobetonowych; w 1960 r. liczba wytwórni może być oceniona na ok. 300 (z czego większość nieobudowana).

Produkcję tę cechuje dążność do osiągania maksymalnej wydajności przy możliwie małych nakładach inwestycyjnych i dużej elastyczności; np. szereg wytwórni urządzonych jest w sposób przenośny i jeśli transport jest nieopłacalny montuje się urządzenia naciągowe w pobliżu miejsca zapotrzebowania. Betonowanie (z reguły w formach stalowych lub betonowych wyłożonych blachą stalową) odbywa się na dobrze wyrównanej płycie betonowej, o którą najczęściej opiera się zakotwienie (uprawnienia budowlane).

Widok ogólny

Ula lepszego dostosowania przebiegu strun do momentów zginających, stosuje się dość powszechnie załamanie ich trasy. Naciąga się struny indywidualnie i kotwi w prostych płytach z odpowiednim układem otworów (program egzamin ustny). Stosowane w pierwszej fazie rozwoju naciąganie całych wiązek
strun zarzucono jako nieopłacalne (wymaga ono znacznie większych nakładów na urządzenia naciągowe i oporowe, podczas gdy koszt samego wykonania naciągu jest niewielki w stosunku do innych kosztów).

Tor obsługiwany jest przez ruchome urządzenia betonujące, transportowe (zwykle dźwigi) i inne, posuwające się na szynach lub często na podwoziach samochodowych i ogumionych kołach (opinie o programie).
Charakterystyczną cechą amerykańskiej produkcji strunobetonu jest zastosowanie do sprężenia plecionek 7-drutowych (Rs - 175 kG/mm2), dostarczanych w 5 wymiarach średnic (Fs = 16,8-t-93,l mm2) oraz patentowych, prostych uchwytów kotwiących. Splatanie następuje tu przy ciągnieniu na zimno, po czym plecionki odpuszcza się w kąpieli ołowiowej lub w piecu indukcyjnym (w temperaturze ok. 450°) celem usunięcia szkodliwych dodatkowych naprężeń w czasie splatania (segregator aktów prawnych).

Technologia Hoyera została przyjęta i udoskonalona w Szwecji. Na licencjach szwedzkich opiera się w znacznej mierze dotychczasowa produkcja w Polsce, toteż omówimy tę metodę nieco dokładniej Funkcjonalny schemat produkcji widać na nim rozmieszczenie torów, w których każde dwa są obsługiwane przez jeden podłużny stół zbrojarski do montowania wiązek strun i osprzętu. Struny dostarczane są na stoły zbrojarskie mechanicznymi urządzeniami wyciągowymi z rozwijalni strun, jednocześnie zaś z oddzielnego magazynu dostarcza się uzbrojenie poprzeczne i pozostały osprzęt wiązek (promocja 3 w 1).