Transport betonu

Transport betonu przez pompowanie może być zresztą stosowany również i przy poprzednio opisanych metodach betonowania podwodnego za pomocą rury opuszczanej ruchomej i nieruchomej. Wylot rurociągu tłocznego kończy się w takich wypadkach nad lejem rury opuszczanej. Cenną zaletą transportu betonu przez pompowanie jest jego ciągłość (program uprawnienia budowlane na komputer).
Betonowanie wgłębne, nazywane również metodą podnoszącej się zaprawy, polega na tym, że przed przystąpieniem do betonowania układa się w deskowaniach czysto przemyte kruszywo od razu na całą wysokość betonowanego elementu, zwykle uszczelniając je równocześnie przez wibrowanie.

Pojedyncze ziarna stykając się ze sobą tworzą szkielet kamienny, pomiędzy nimi zaś znajdują się przestrzenie próżne, których objętość dochodzi do 35% objętości całkowitej zajętej przez kruszywo (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Do tak przygotowanego kruszywa wpuszcza się od dołu za pomocą uprzednio wstawionych w deskowania rur specjalną zaprawę lub zaczyn, które podnosząc się stopniowo wypełniają wszystkie pory- Przy tej metodzie, podobnie jak przy betonowaniu za pomocą nieruchomej rury opuszczanej, zaprawa styka się przez cały czas z wodą tylko w jednej powierzchni, która pod koniec betonowania może wypłynąć na wierzch.
Istnieje kilka odmian tej metody, stosowanych w różnych krajach (uprawnienia budowlane).

Najczęściej stosuje się kruszywo grube bądź równomiernie uziamione i złożone z kamieni o średnicy 15 do 30 cm, bądź uziarnione nierównomiernie i wtedy wymiary kamieni wahają się od 4 do 20 cm. W pierwszym wypadku stosuje się zaprawę piaskowo-cementową (1 : 1 do 1 : 1,25 ze współczynnikiem wodno-cementowym 0,8-1,0), w drugim zaś zaczyn cementowy (ze współczynnikiem wodno-cementowym ok. 1). Zapotrzebowanie cementu na 1 m3 betonu wynosi od 300 do 400 kG przy zastosowaniu zaprawy cementowej, a od 600 do 800 kG przy zastosowaniu zaczynu (program egzamin ustny).

Zmniejszanie skłonności zaprawy

Rury, którymi doprowadza się zaprawę, będą najczęściej pionowe, rozmieszczone w zależności od promienia rozchodzenia się zaprawy. Promień ten waha się w granicach od 1,5 do 3 m i powinien być w danych warunkach zbadany (opinie o programie). Średnica rur 60 do 150 mm. Rury te pozostawia się w stałym położeniu w betonie, jeżeli jego wysokość jest mniejsza niż 1,5 m, albo też wyciąga się podnosząc je w miarę wprowadzania zaprawy, przy czym dolny ich koniec powinien stale tkwić w niej, nie płycej niż na 70 cm do 1 m.

Aby możliwe było przesuwanie się rur w kruszywie, ustawia się je w studzienkach wykonanych z pionowych prętów stalowych łączonych strzemionami lub uzwojonych. Studzienki te nie dopuszczają do zaklinowania się rur w kruszywie, a same nie stanowią przeszkody dla zaprawy. Studzienki mogą mieć przekrój okrągły lub kwadratowy, a średnica ich lub długość boku może wynosić od 20 do 30 cm (segregator aktów prawnych).
Odmianą betonu otrzymywanego metodą betonowania wgłębnego jest tzw. kolkret (colcrete) albo prepakt. Używane do tego betonu kruszywo jest stosunkowo drobne, stanowi je bowiem żwir o wymiarach od 6 do 9 mm i więcej, w skład zaprawy zaś (tzw. colgrout), oprócz cementu portlandzkiego i piasku, wchodzą domieszki specjalne (specjalny gatunek mączki kamiennej, krzemianowej oraz specjalny roztwór koloidalny upłynniający). Zadaniem tych domieszek jest ułatwienie wnikania zaprawy w stosunkowo drobne pory kruszywa przez zapobieganie przedwczesnemu zagęszczaniu się mieszanki oraz zmniejszanie skłonności zaprawy do wydzielania wody. Zaprawę tę doprowadza się do kruszywa systemem rur pionowych. Niekiedy łączy się je u spodu budowli rurami poziomymi o perforowanych ściankach; pozostają one zwykle na stałe w masie betonu.

Jak wynika z doświadczeń, beton uzyskany metodą betonowania wgłębnego niewiele tylko ustępuje pod względem wytrzymałościowym betonom wykonywanym w zwykły sposób na powietrzu. Metodą tą można wykonywać betony pod wodą do głębokości 20 m (promocja 3 w 1).