Transport i montaż konstrukcji uprawnienia budowlane

Ogólna charakterystyka i rodzaje transportu prefabrykatów. Warunki transportu poszczególnych elementów prefabrykowanych z miejsc ich produkcji do miejsca montażu związane są głównie z trojakiego rodzaju urządzeniami, a mianowicie: maszynami i urządzeniami załadunkowo-wyładunkowymi, środkami transportowymi oraz drogami, po których odbywać się będzie transport (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wszystkie te urządzenia charakteryzują się określonego rodzaju parametrami, i tak:
- maszyny i urządzenia wyładunkowe: udźwigiem, wysokością podnoszenia, zasięgiem działania,
- środki transportowe: nośnością oraz długością, szerokością i wysokością części nośnej;
- drogi: skrajnią taboru, naciskiem jednostkowym na nawierzchnię (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Elementy prefabrykowane są dostarczane na budowę drogami powszechnego użytku. W związku z tym przy ich przewozie obowiązują warunki i zasady stosowane w transporcie ogólnym.
Transport budowlany może być transportem poziomym, pionowym, pionowo-poziomym lub pochyłym. Dostarczenie elementów do montażu odbywa się w zasadzie transportem poziomym zewnętrznym lub wewnętrznym; transport pionowy i pionowo-poziomy wchodzi w skład procesu zasadniczego montażu (podnoszenie elementów) jako transport wewnętrzny, odbywa się zatem za pomocą maszyn montażowych.

Transport poziomy elementów prefabrykowanych może odbywać się po drogach szynowych lub drogach kołowych (uprawnienia budowlane). Transport szynowy jest bardzo ekonomiczny, gdyż charakteryzuje się znaczną wydajnością transportowy, możliwością przewożenia ładunków o dużych ciężarach oraz małymi oporami ruchu. Wadą tego rodzaju transportu jest natomiast znaczny koszt budowy torów, konieczność stosowania niewielkich spadków i wzniesień oraz dużych promieni łuków, co ogranicza możliwość wprowadzenia torów na plac budowy (program egzamin ustny).

Kolej normalnotorowa

Rozróżnia się kolej normalnotorową - o prześwicie torów 1435 mm, stosowaną głównie do transportu zewnętrznego, oraz kolej wąskotorową prześwicie torów 1000, 750 i 600 mm, stosowaną głównie do przewozów w granicach placu budowy (jako transport wewnętrzny). Na kolejach normalnotorowych stosuje się następujące dopuszczalne spadki wzniesienia: na trasach głównych - do 25%o, na trasach drugorzędnych i bocznicach - 40%o, a na stacjach i bocznicach - 2,5% najmniejsze promienie łuków wynoszą odpowiednio: w torach głównych 250-1000 m, w bocznicach - 180 m (a w szczególnych przypadkach - 150 m) (opinie o programie). Wagony te mogą być wyposażone w tzw. ławy pokrętne, służące do umieszczania na nich ładunków, co umożliwia przewożenie większych element na dwu lub trzech wagonach. Tabor i wszelkie ładunki przewożone drogami kolejowymi muszą zmieścić się w granicach przestrzennych, wyznaczonych przez tzw. skrajnię taboru kolejowego. Linią przerywaną oznaczono przestrzeń pozostałą do wykorzystania dla ładunku ułożonego na platformie wagonu kolejowego. Skrajnia ta musi być zachowana na całej długości torów, a więc zarówno na odcinkach prostych, jak i na łukach.

Przy umieszczeniu ładunku na kilku wagonach należy mieć na uwadze, że przy przejściu po luku istnieje niebezpieczeństwo przekroczenia szerokości skrajni. Na kolejach wąskotorowych stosuje się następujące spadki i wzniesienia: na trasach głównych - 40%o przy trakcji ręcznej i parowej oraz 60%o przy trakcji spalinowej i elektrycznej; na torach w granicach mijanek - 7%o, na torach wyładunkowych - 3%. Do przewozu ładunków po torach wąskich służą wózki platformy o nośności 1.5; 3 i 5 T (segregator aktów prawnych).

Transport drogowy charakteryzuje się w porównaniu z transportem szynowym większą elastycznością, tj. możliwością przystosowania się do warunków terenowych na placu budowy (możliwość dotarcia do każdego miejsca na placu budowy). Transport ten wymaga wykonania dobrych dróg na budowie Na drogach kołowych stosuje się dopuszczalne spadki i wzniesienia do 100%o (zaleca się nieprzekraczanie 60%o); najmniejsze promienie łuków: w zakładach stałych - 30 m, na placu budowy - 20 m. Szerokość nawierzchni dróg jednokierunkowych przyjmuje się 3 m, z możliwością powiększenia na pewnych odcinkach do 4,5 m; szerokość nawierzchni dróg dwukierunkowych - 6 m, z możliwością poszerzenia do 8 m. Do przewozu ładunków transportem drogowym służą samochody zwykłe ze stałą skrzynią o nośności 2,5-4-10 T, samochody specjalne do przewozu określonych elementów budowlanych oraz ciągniki z przyczepami i naczepami (promocja 3 w 1).

Ciągniki produkcji krajowej mają silniki o mocy: kołowe 25-4-60 KM, gąsienicowe 80-4-120 KM, siodłowe (ciągniki produkcji zagranicznej) - do 200 KM. Nośność przyczep zwykłych wynosi 4-4-8 T; niskopodwoziowych 15-4-100 T (produkcji krajowej do 40 T). Nośność naczep 10-4-50 T.