Transport kołowy bezszynowy

Rozróżniamy trzy zasadnicze rodzaje transportu wewnętrznego stosowanego w zakładach prefabrykacji:
- transport kołowy bezszynowy,
- transport kołowy po szynach,
- transport mechaniczny poziomy i pionowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

W zależności od zakładu i stopnia jego zmechanizowania stosuje się jeden, dwa lub nawet wszystkie podane sposoby transportu.
Transportem kołowym bezszynowym nazywamy przewóz samochodami ciężarowymi, ciągnikami z przyczepami oraz wozami dwu- i jednokonnymi (promocja 3 w 1).
Transportem kołowym po szynach nazywamy przewóz po torach kolejki wąskotorowej za pomocą przeciągania lub przepychania wózków (platform lub koleb) ręcznie lub sposobem mechanicznym przy użyciu ciągników o napędzie spalinowym lub elektrycznym (lokomotywki) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Natomiast do transportu mechanicznego poziomego lub pionowego zaliczamy przewóz przy użyciu różnego rodzaju urządzeń i instalacji mechanicznych, jak przenośniki taśmowe (transportery), wyciągi, windy, kołowroty, łopaty mechaniczne, suwnice ramowe itp.

W zależności od tego, co ma być transportowane, stosuje się każdorazowo inny rodzaj transportu, a mianowicie:
surowce i materiały, jak: piasek, żwir, gruz itp., transportować możemy za pomocą kolejki wąskotorowej lub samochodami- wywrotkami; przy mniejszych odległościach — przenośnikami taśmowymi;
wykonane już elementy przewozi się wózkami-platformami, które w zależności od przeznaczenia muszą być odpowiednio do stosowane i urządzone; prócz tego stosuje się dźwigi lub suwnice ramowe;
transport konny stosuje się tylko wówczas, gdy zakład jest prowizoryczny i czasowy, a instalowanie urządzeń mechanicznych nie byłoby opłacalne.

Transport wyrobów

Transport wyrobów z magazynu wstępnego dojrzewania do składu wyrobów gotowych najlepiej jest rozwiązywać za pomocą kolejki wąskotorowej, przy czym dużą rolę odgrywa sposób załadowania i wyładowywania elementów. Drobnicę, jak np. kostkę betonową trylinkę, krawężniki drogowe czy gazonowe, płyty chodnikowe, pustaki DMS lub inne oraz dachówkę należy ładować ręcznie na platformy wagoników lub do pojemników. Ciężar tych elementów jest niewielki i do załadunku i wyładunku wystarczy jeden robotnik transportowy zaszeregowany w kategorii III (uprawnienia budowlane).

Inne elementy, jak belki stropodachowe DMS, kręgi, rury, nadproża okienne, płyty dachowe itp., wymagają większego wysiłku ludzkiego i ładowanie powinno odbywać się mechanicznie za pomocą dźwigów lub suwnic. Ładowanie elementów mechanicznie jest korzystniejsze, gdyż nie tylko zmniejsza wysiłek konieczny przy pracy ręcznej, ale pozwala przy mniejszej liczbie ludzi wykonać kilkakrotnie więcej pracy (program egzamin ustny). Na przykład do transportu belek stropodachowych DMS potrzeba zatrudnić grupę robotników transportowych składającą się z czterech robotników zaszeregowanych w kategorii III, którzy dla wykonania 100% normy powinni donieść i załadować około 25 ton, a następnie tę samą ilość po przetransportowaniu rozładować i donieść do miejsca przeznaczenia.
Wykonując tę samą pracę przy pomocy dźwigu czy suwnicy zatrudnia się 2 robotników, z których operator zaszeregowany jest w kategorii VI, a pomocnik w kategorii III. Ilość pracy wykonanej tym sposobem jest 6 do 8 razy większa niż przy ręcznym sposobie (opinie o programie).

Przy transporcie zewnętrznym (między wytwórnią prefabrykatów a placem budowy) rozróżniamy 2 zasadnicze sposoby przewożenia gotowych prefabrykatów, a mianowicie koleją normalnotorową i samochodami. Technika załadunku i wyładunku ręcznego i mechanicznego jest taka, jak w transporcie wewnętrznym, z tą tylko różnicą, że przy istnieniu rampy stają się zbędne pomosty pomocnicze, służące do wchodzenia do wagonów i samochodów. Natomiast są one konieczne w razie braku ramp.

Za stłuczki powstałe w toku transportu wyrobów odpowiada grupa zatrudniona przy transporcie danego elementu. Za stłuczki powstałe podczas przeładunku odpowiadają pracownicy odpowiedzialni za tę pracę (segregator aktów prawnych).