Transport próbek

Aparat postawiony na dno otworu nie może być przestawiony, lecz po zmontowaniu urządzenia do wciskania należy wtłoczyć go pionowo na głębokość około 5 cm mniejszą od długości cylindra. Po ostrożnym wyciągnięciu aparatu z otworu należy unikając wstrząsów położyć go na ziemi, odkręcić cylinder i zapakować (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rury obsadowe powinny w czasie pobierania próbki NNS znajdować się co najmniej 10 cm ponad dnem otworu. Tę głębokość wyrabia się zwykle świdrem; w pewnych przypadkach (w gruntach samozasypujących) zachodzi jednak konieczność podciągnięcia rur po postawieniu aparatu na dnie otworu. Gdy aparat stoi na dnie obsypanie się ścian nie przeszkodzi już w pobraniu próbki. Niepodciągnięcie rur zwiększa natomiast opór gruntu przy wciskaniu aparatu. Opakowanie, opis, przechowywanie i transport próbek Próbki pakuje się zależnie od ich rodzaju w skrzynki, słoiki i stalowe cylindry (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Skrzynki do próbek wykonuje się z gładkich desek z drewnianymi (nie ze sklejki) lub blaszanymi przegródkami, tworzącymi klatki o wymiarach 10x10x10 cm. Stosowane są dwa rodzaje skrzynek: pojedyncze na 10 próbek w jednym rzędzie i podwójne na 20 próbek w dwóch rzędach. Wieko skrzynki najczęściej nie jest do niej przymocowane; dopiero po zapełnieniu skrzynki wieko przybija się gwoździami (uprawnienia budowlane).

Obfite posmarowanie

Przybicie gwoździami należy stosować również w tym przypadku, gdy wieko umocowane jest na zawiasach i zamykane haczykami. W trakcie zapełniania skrzynki próbkami gruntu wpisuje się na krawędziach nad przegródkami głębokości, odpowiadające granicom warstw gruntu, a nad klatkami podaje się w nawiasach głębokości pobrania próbek. Jeśli z jednej warstwy pobrano więcej niż 1 próbkę (warstwa powyżej 1 m grubości), granice warstw wpisuje się tylko przed pierwszą i za ostatnią próbką, notując jednak głębokości pobrania wszystkich próbek (program egzamin ustny).

Próbki NW pakuje się do słoików lub innych naczyń o objętości 1 1, z hermetycznym zamknięciem. Najczęściej stosuje się szklane słoiki z zakrętką. Słoik zakręcamy i przyklejamy do niego etykietę, wypełnioną tak samo jak włożona uprzednio do słoika kartka. Szczelinę między słoikiem a nakrętką należy uszczelnić przez dwukrotne, obfite posmarowanie rozgrzaną parafiną za pomocą pędzelka. Słoików nie potrzeba parafinować zaraz po włożeniu próbki, lecz podczas przerw w wierceniu; jednak co najmniej dwa razy dziennie, a mianowicie podczas przerwy obiadowej i po zakończeniu pracy (opinie o programie). Do czasu zaparafinowania należy słoiki trzymać w chłodnym miejscu, a w lecie jeszcze przykryć mokrą szmatą. W zimie słoiki trzeba chronić przed mrozem (segregator aktów prawnych).

Cylinder z próbką NNS należy po odkręceniu od aparatu postawić pionowo (gwintem do góry) na deseczce i postępować dalej w następujący sposób:

1. usunąć z cylindra wzruszony grunt, wyrównać powierzchnię próbki oraz bardzo dokładnie oczyścić z gruntu wewnętrzną ściankę cylindra na wysokości parafinowania;
2. wlać do cylindra trochę rozgrzanej parafiny, tak by pokryła powierzchnię gruntu cienką warstwą;
3. powtórzyć parafinowanie, bacząc by została zalana szczelina skurczowa przy ściance cylindra;
4. położyć na zakrzepłej parafinie kartkę z opisem próbki (patrz opis słoików) i przykryć ją korkiem drewnianym lub tekturowym, który powinien swobodnie wchodzić do cylindra;
5. powtórzyć parafinowanie jak w punkcie b;
6. po zupełnym zakrzepnięciu parafiny odwrócić cylinder i usunąć z niego tyle gruntu, żeby korek po zaparafinowaniu nie wystawał na zewnątrz;
7. wykonać parafinowanie jak w punktach b i e; wkładanie drugiej kartki z metryką próbki nie jest konieczne;
8. nakleić na cylinder kartkę z opisem próbki (identyczną z kartką wewnątrz cylindra) (promocja 3 w 1).