Trudność montażu

Trudność połączenia instalacyjnego oceniamy w ten sposób, że każde sztywne połączenie uważamy za 2 połączenia elementarne (styk oraz połączenie na trzpień), natomiast każde połączenie elastyczne, np. rurką ołowianą lub z plastyku za elementarne połączenie na trzpień. W omawianym przypadku połączenia były wykonane w sposób elastyczny, liczba więc punktów kolizji czterech rur wynosiła: 4PK_a, 4PKp, 4PK_V i 4PK, (razem 16PK) (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy stosowaniu sztywnych łączników (nakrętki itp.) trudność montażu jest jeszcze większa, gdyż konieczne będzie „zgranie” styku łączonych rur.

Trudność montażu całego elementu obliczona wg klas par kinematycznych wynosi 6 * III + 4 • IV = 34. Liczby punktów kolizji węzłów i elementów niewiele się między sobą różnią. Ponadto można zauważyć, że ocena elementów ma ścisły związek z oceną węzłów. Zupełnie wyraźnie występuje przy ocenie trudności montażu płyty stropowej, gdzie liczba punktów kolizji może być podzielona przez dwa i każda część przypada w udziale dla „węzła”, który płyta ścienna tworzy ze ścianą środkową lub zewnętrzną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można stąd wyciągnąć wniosek, że liczby PK określonych elementów, zbiegających się w węźle, decydują o stopniu trudności montażu tego węzła. Należy tu mieć jednak na uwadze, że rozkład PK elementu może być niesymetryczny, co występuje w przykładzie. Klasyfikacja węzłów wg PK znajduje głównie zastosowanie w budownictwie przemysłowym lub mieszkaniowym szkieletowym, natomiast klasyfikacja elementów przy montażu dowolnej budowli, zarówno gdy element styka się z sąsiednimi elementami całymi powierzchniami (np. elementy ścienne), jak również gdy rozpatrywane elementy tworzą szkielet (uprawnienia budowlane). Posługując się zasadą przyjętą można sklasyfikować montażowość elementów konstrukcji wg punktów kolizji.

Tolerancja wymiarów

Ogólnie rzecz biorąc klasyfikacja wg PK, mimo posługiwania się wartościami liczbowymi, nie może stanowić jedynej podstawy do oceny montażowości, gdyż bardzo poważną rolę spełniają ponadto wielkości liniowe elementu, a zwłaszcza tolerancje wymiarów i długości teoretyczne. Wobec łatwości jednak określania liczby punktów kolizji (przy stosowaniu klas par kinematycznych) już w okresie opracowywania wstępnego projektu można ustalić trudności montażu węzłów posługując się klasyfikacją wg PK (program egzamin ustny).

Przy stosowaniu grup przyrządów pomiarowych otrzymuje się w praktyce określone dokładności ustawienia i montażu elementów, a klasyfikacja węzłów i elementów wg punktów kolizji daje poglądową miarę trudności montażu. Powiązanie tych dwóch czynników umożliwia określenie właściwej grupy przyrządów pomiarowych dla odpowiedniej klasy montażowości (opinie o programie).

Praktyka montażu nie dostarczyła dotychczas w dostatecznym stopniu potrzebnych danych, np. liczbowych wartości błędów montażu wszystkich spotykanych połączeń i węzłów. Błędy określone jak już zaznaczono, stanowią tylko część błędów występujących przy montażu. Dlatego powiązanie grup przyrządów pomiarowych z klasami węzłów i elementów zaproponowano na podstawie ograniczonych doświadczeń z zakresu montażu konstrukcji. Natomiast dane dotyczące przyrządów pomiarowych są na tyle dokładne, że szczegółowe ich analizowanie nie jest na razie konieczne (segregator aktów prawnych).

Jest niezbędne, aby budowa dysponowała właściwą grupą przyrządów pomiarowych, gwarantując potrzebną dokładność montażu. Elementy budowlane tworzą zazwyczaj wraz z takimi samymi elementami lub innymi zespoły konstrukcji. Przy montażu elementów o wymiarach tolerowanych powstaje zagadnienie pasowania. Łączenie elementów w zespoły odbywa się:

• za pomocą zapraw budowlanych zespalających elementy w jedną całość,
• przy użyciu przekładek (materiałów sypkich, rolowych lub płyt) wyrównujących powierzchnie elementów, lecz bez ich zespalania,
• bez użycia zapraw, lecz przy zastosowaniu łączników (śrub, trzpieni itp.),
• bez użycia zapraw, przekładek lub łączników (promocja 3 w 1).