Trwałość drewna uprawnienia budowlane

Trwałość drewna przy sprzyjających warunkach jest znaczna, przy niesprzyjających zaś bardzo mała (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na przykład cała Wenecja zbudowana była 1000 lat temu na palach sosnowych i olchowych, których stan obecny jest na ogół dobry. Z drugiej strony znane są wypadki gnicia podwalin, legarów i podłóg w nowo wzniesionych budynkach już w ciągu kilku miesięcy po wybudowaniu.

Trwałość drewna jest zatem rzeczą względną. Wszystkie gatunki drewna przechowywane w miejscach suchych i odpowiednio przewietrzonych odznaczają się dużą trwałością; to samo można powiedzieć o drewnie znajdującym się stale pod wodą (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Trwałość drewna zależna jest przede wszystkim od rodzaju drewna, przy czym rodzaje zawierające żywicę i garbniki są trwalsze.

W granicach jednego gatunku drewna trwałość jego jest tym większa, im drewno ma większy ciężar objętościowy; poza tym twardziel jest trwalsza od bielu (uprawnienia budowlane). Trwałość drewna może być zwiększona przez odpowiednią konserwację.

Do czynników, które powodują nietrwałość drewna, należą:

a) gnicie,

b) czynniki atmosferyczne, powodujące przeobrażenia, ale bez udziału gnicia,

c) owady i drobne organizmy żywe,

d) wyższa temperatura i ogień.

W świetle obecnej teorii naukowej gnicie można podzielić na dwa główne rodzaje: a) gnicie destrukcyjne, które powoduje przeobrażenie i zniszczenie włóknika (celulozy), b) gnicie korozyjne działające na drzewnik (ligninę) i niektóre inne związki, lecz nie naruszające włóknika. Największymi szkodnikami w procesach gnicia są grzyby, w mniejszym stopniu szkodzą bakterie (program egzamin ustny).

W celu ochrony przed gniciem należy stosować odpowiednie środki zapobiegawcze oraz zwalczające ujawnione już grzyby. Grzyby są organizmami roślinnymi, wyróżniającymi się spośród innych roślin przede wszystkim nieobecnością chlorofilu w komórkach. To powoduje, że grzyby zmuszone są odżywiać się gotowymi pożywkami. Podstawowymi materiałami tych pożywek są celuloza i lignina, stanowiące główne składniki drewna.

Grzyby

Grzyby, które rozwijają się na żywych organizmach, noszą nazwę pasożytów, zaś grzyby rozwijające się na martwych organizmach są to tzw. roztocze (saprofity).

wymienionych (pasożytów i roztoczy) istnieją odmiany pośrednie, które w pewnych warunkach mogą się rozwijać jako pasożyty lub jako roztocze (opinie o programie).
Grzyby rozmnażają się za pomocą zarodników. Zarodniki grzyba, dostawszy się na wilgotne drewno, wypuszczają ze swej podstawy nitkę, tzw. strzępek (mycelium), który zanurza się w głąb drewna. Średnica strzępka jest nieznaczna i wynosi zwykle 3-7 mikronów. W odpowiednich warunkach rozwojowych strzępek rozgałęzia się, po czym poszczególne strzępki splatają się tworząc grzybnię młodego grzyba.

To początkowe stadium rozwoju grzyba, tzw. mursz twardy, ujawnia się dla oka tylko przez zmianę barwy, jednak drewno pozostaje przy tym twarde i nie zmienia w sposób widoczny swej struktury. W dalszym ciągu następuje stadium właściwego rozwoju grzyba, tzw. mursz miękki. Strzępki rosnącej grzybni wydzielają enzymy (skomplikowane związki białkowe, działające podobnie jak katalizatory chemiczne) powodujące rozpad ścianek komórek drzewnych, i dalej swobodnie przechodzą z jednej komórki do drugiej, czerpiąc z nich dla siebie środki odżywcze i w ten sposób je rozkładając (segregator aktów prawnych). Grzybnie szeregu gatunków grzybów wytwarzają przy dalszym rozwoju watowatą sieć nici powierzchniowych oraz sznury, których głównym zadaniem jest poszukiwanie nowych podatnych miejsc do rozwoju grzybni.

Sznury, mając znaczną grubość (osiągają grubość 2-8 mm) i długość nawet ponad 1,0 m, doprowadzają wodę na znacznych odległościach z miejsc wilgotnych ku miejscom suchszym, przyczyniając się w ten sposób do rozwoju grzybni. Sznury mają zdolność przenikania tynków i przerastania murów zarówno przez spoiny, jak i przez cegły, co jest spowodowane rozkładem tych materiałów dzięki kwaśnej reakcji grzyba. Sznur może zapoczątkować rozwój nowej grzybni lub tzw. owocników. W ten sposób - po sznurach - grzyb może się przerzucać na znaczną nieraz odległość, np. z parteru na piętro.

Owocniki grzybów są bardzo różnorodne i stanowią podstawową cechę rozpoznawczą grzybów domowych (promocja 3 w 1). Przybierają one kształty przypominające kapelusze, powłoczki, kopyta i inne, różnego koloru i wielkości, przylegając częściowo lub całkowicie do podłoża.

Tkanka owocników (hymenium) tworzy zarodniki. Dojrzałe zarodniki zachowują zdolność kiełkowania przez dość długi okres czasu (do kilku lat), zależny od gatunku grzyba i są bezbarwne lub słabo zabarwione, np. żółte, brązowe, czerwone.