Trwałość kamieni budowlanych

Budowle kamienne, mimo znanej trwałości, ulegają - nawet bez udziału czynników mechanicznych - wyraźnemu niszczeniu wskutek zewnętrznych wpływów fizycznych, chemicznych lub biologicznych. Głównymi czynnikami niszczenia kamienia są: woda, aktywne składniki powietrza, wilgoć zawarta w gruncie i mikroorganizmy (program uprawnienia budowlane na komputer). Woda może wywierać działanie fizyczne lub chemiczne; fizyczne polega na rozsadzaniu struktury kamienia wskutek zamarzania połączonego ze wzrostem objętości podczas przechodzenia w lód.

Chemicznie woda działa na minerały skałotwórcze, gdy zawiera gazy wchłonięte z powietrza: dwutlenek węgla, dwutlenek siarki i tlenek azotu. Woda deszczowa zawierająca kwasy wytworzone w wyniku rozpuszczania tych gazów z powietrza wywiera niszczące działanie szczególnie na wapienie lub piaskowce o spoiwie wapiennym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Działanie to polega na przemianie węglanu wapniowego w rozpuszczalne sole, których wyługowanie osłabia strukturę kamienia i powoduje szczeliny i ubytki.
Przyczyną niszczenia kamieni mogą być również mikroorganizmy. Wykryto istnienie bakterii, które powodują przemianę węglanów w azotany, w wyniku czego kamień rozpada się na drobny proszek. Inne bakterie niszczą kamień powodując utlenianie lub redukcję występujących w nim związków siarki.

Również mchy i glony mogą oddziaływać na kamień niszcząco wytwarzając agresywne substancje, np. kwas humusowy.
Największą odporność na działanie chemiczne wykazują skały magmowe, dzięki wysokiej odporności kwarcu i muskowitu. Trwałość kamienia ze skał magmowych ocenia się na kilkaset lat (uprawnienia budowlane).
Piaskowce ulegają korozji w różnym stopniu, zależnie od rodzaju spoiwa, gdyż kwarc nie ulega korozji ani wietrzeniu. Jako odporne określa się piaskowce o spoiwie krzemionkowym i żelazistym. Trwałość piaskowców ocenia się na 50-200 lat (program egzamin ustny).
Wapienie i dolomity, których głównym składnikiem są węglany wrażliwe na dwutlenek węgla, wykazują trwałość 50-100 lat; trwałość marmurów oceniana jest znacznie wyżej.

Zabezpieczenie kamieni

Zabezpieczenie kamieni stosowanych w budownictwie przed niszczącymi czynnikami fizycznymi i chemicznymi można uzyskać przez:
- szlifowanie i polerowanie powierzchni, co ułatwia spływanie wody,
- ograniczenie polerowania i gładką obróbkę powierzchni (opinie o programie),
- nasycanie chlorkiem wapniowym i krzemianowanie szkłem wodnym,
- fluatowanie wapieni,
- impregnację kamieni porowatych, np. parafiną lub kwasem stearynowym,
- hydrofobizację powierzchni żywicami krzemoorganicznymi.

Ceramiką nazywa się wyroby, które po odpowiednim przerobieniu i uformowaniu masy glinianej zostają wypalone, uzyskując odporność mechaniczną i stałe kształty nadane podczas formowania (segregator aktów prawnych).
Surowcami do produkcji ceramiki są: gliny, iły, kaolin i piasek. Budowa minerałów ilastych pozwala na silne wchłanianie wody przez glinę. Wskutek nawilżenia glina zwiększa swoją objętość i wykazuje dużą plastyczność, pozwalającą na formowanie. Wypalanie powoduje utratę plastycznych właściwości gliny. W temperaturze wypalania wyrobów glina traci wodę związaną i zachodzi częściowy rozkład minerałów ilastych. W temperaturze spiekania następuje sklinkierowanie czerepu, powodujące zwarty przełom i zmniejszenie porowatości.

Właściwości fizyczne ceramiki są korzystne. Gęstość objętościowa wyrobów wypalanych wynosi ok. 1,8 g/cm3, nasiąkliwość wagowa nw £ 6-22%, a współczynnik przewodzenia ciepła 2 = 0,7 W/(m-°C). Ceramika jest przepuszczalna dla pary wodnej i powietrza, ma niską sorpcję wilgoci i wysoką ognioodporność.
Właściwości mechaniczne ceramiki zależą od stopnia wypalenia. Ogólnie charakteryzują ją duże wytrzymałości na ściskanie, a niskie na rozciąganie (Rr = 0,1 Rc) i zginanie (Rg = 0,2 Rc). Wytrzymałość na ściskanie określa się klasą (promocja 3 w 1).