Twardnienie mas formierskich

Na tej podstawie można przypuszczać, że spadek wytrzymałości, związanym rehydratacją, zachodzi nie tylko ze względu na występowanie wolnego kwasu pirofosforowego w stwardniałym cemencie, ale również w związku z obecnością w jego składzie metatrwałych fosforanów glinowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Właściwości glinowo-fosforanowych mas formierskich wywierają duży wpływ na procesy twardnienia i właściwości stwardniałego cementu.

Równocześnie właściwości tych mas mają również znaczenie technologiczne, gdyż decydują o sposobie formowania wyrobów. Formierskie masy glinowo-fosforanowe stanowią najczęściej zbiór ziarn polidyspersyjnych (sproszkowany tlenek glinowy), zawierających otoczki dyfuzyjne o różnej grubości (roztwór kwasu ortofosforowego). Trwałość układu określa zarówno wielkość, jak i właściwości błonek dyfuzyjnych. Przemysłowy tlenek i wodorotlenek glinowy zawiera ponad 80% ziarn o promieniu popad 2 (i.m, dlatego mieszanina tlenku glinowego i kwasu ortofosforowego należy do układów mikrohetero- gcnicznych, grubodyspersyjnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Plastyczno-lepkie zawiesiny takich układów wykazują brak trwałości sedymentacyjnej.
Powstawanie struktury koagulacyjnej w zawiesinie mieszanin: tlenek glinowy-kwas ortofosforowy jest możliwe przy określonej zawartości elementów tworzących strukturę, równej koncentracji krystalicznej (uprawnienia budowlane).

Elementami powodującymi powstawanie struktury w fosforanowych masach formierskich są ziarna wodorotlenku glinowego oraz ziarna faz y i a A1203, różniące się budową i kształtem, przy zbliżonym uziarnieniu. Właściwości deformacyjne struktur koagulacyjnych zależą od wielkości sił oddziałujących między ziarnami w układzie oraz od liczby kontaktów ziarn i sposobu ich wzajemnego rozmieszczenia. Z kolei liczba kontaktów i wzajemne rozmieszczenie ziarn tworzących struktury koagulacyjne w masach formierskich zależą od kształtu kryształów fazy rozproszonej.
Zależności naprężenia ścinającego Pm w masach formierskich od stężenia fazy rozproszonej (program egzamin ustny).

liczba elementów tworzących strukturę

Ze zwiększeniem udziału fazy rozproszonej w masie obserwuje się na początku nieznaczny wzrost naprężenia ścinającego. W okresie tym, wskutek zetknięcia się elementów tworzących strukturę, powstaje sieć koagulacyjna. Proces ten zachodzi przy krytycznej koncentracji elementów tworzących strukturę. Następnie obserwuje się znaczny wzrost sztywności mieszaniny dzięki zwiększeniu się liczby elementów tworzących strukturę, które jakby zapełniają i wzmacniają utworzoną przestrzenną sieć koagulacyjną; świadczy o tym szybki wzrost naprężenia ścinającego (opinie o programie). Przy koncentracji elementów powodujących twardnienie mniejszej od glinowo-fosforanowe masy formierskie są dostatecznie płynne, ale sedymentacyjnie nietrwałe. Ze zwiększeniem stężenia fazy rozproszonej ponad wartość cjer, masy formierskie stają się mniej płynne (plastyczne); za pomocą określonej siły można osiągnąć ich jednorodność w procesie formowania.

Największą wartość osiąga masa uzyskana z hydrargilitu - minerału warstwowego, którego kryształy mają kształt słupków heksagonalnych. Kryształy o takim kształcie mają małą powierzchnię aktywną; wokół nich występują otoczki fazy ciekłej i utrzymuje się duża ilość „suchych” punktów zetknięcia. Najmniejszą wartość mają zawiesiny fazy y A1203, .wyróżniającej się dużą zdolnością adsorpcyjną (segregator aktów prawnych).

Ze zwiększeniem dyspersji tlenku glinowego jego zawiesiny w kwasie ortofosforowym osiągają większą płynność, przy czym naprężenie ścinające zmniejsza się. Można to przypisać zmniejszeniu liczby punktów zetknięcia ziarn stałych i pełniejszemu rozwinięcie otoczek fazy rozpraszającej. Zależność obrazuje zmianę płynięcia plastycznego zawiesiny fazy a A1203 w 80-proccntowym kwasie ortofosforowym. Stężenie fazy rozproszonej w zawiesinach wynosi 52% (promocja 3 w 1).