Twórczość Rossiego

Twórczość Rossiego przypada na okres, w którym w Polsce działał Corazzi. Dzieła obu mistrzów łączy zarówno charakterystyczne dla epoki ujęcie problemu zespołu architektonicznego (formowanie regularnych placów miejskich obudowanych wielkimi gmachami użyteczności publicznej), jak i podobny temperament twórczy znajdujący wyraz w operowaniu wielkimi, jednorodnymi kompleksami zabudowy, ujmującymi nieprzerwanym rytmem otworów i kolumnad znaczne pierzeje placowe i uliczne (Corazzi -Teatr Wielki i plac Bankowy; Rossi - Sztab Generalny, zabudowa ulicy Teatralnej). Oceniając skończone zespoły Rossiego w Petersburgu widzimy w nich zarazem miarę tych osiągnięć, które mogłyby stać się udziałem Corazzicgo, gdyby dane mu było doprowadzić do końca tak świetnie założone zespoły centrum Warszawy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Twórczość Rossiego i Montferranda (sobór Izaaka - 1817-1857) zamyka trzeci z kolei okres architektonicznego rozkwitu Petersburga. Powstanie Petersburga i jego wzrost w ciągu tych lat 150 stanowiły ważny element ogólnego rozwoju stosunków społeczno-ekonomicznych ówczesnej Rosji na torach gospodarki towarowo-pieniężnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rozwój Petersburga był jednym z przejawów przezwyciężenia zacofania starej, patriarchalnej Rusi - znamionował narodziny Rosji nowożytnej, ujawniającej nowe siły wewnętrzne i nowe możliwości wielkiego narodu. Petersburg był nie tylko stolicą carów; Petersburg jako wielki port morski, jako wielki ośrodek ówczesnego przemysłu, rzemiosła i handlu reprezentował zarazem nową Rosję, w której rodziły się już wówczas siły społeczne zdolne później do obalenia znienawidzonej tyranii. Pod ich naporem już na przełomie XVI11 wieku kształtował się radykalny ruch oświeconej szlachty. Pod wpływem potężniejącej w stolicy nowej klasy burżuazyjnej kultura komunalna tego miasta stanęła w pierwszym rzędzie stolic europejskich (uprawnienia budowlane).

Kamienne wybrzeża

U progu czwartego dziesięciolecia ubiegłego wieku Petersburg na terenach swego śródmieścia był najbardziej zakończonym architektonicznie i najbardziej uporządkowanym miastem na świecie. Posiadał świetne place, długie kamienne wybrzeża, piękne mosty, parki; posiadał wzorowe jak na ówczesną Europę wyposażenie komunalne: dobre bruki, sprawny system oświetlenia itd. Taki był Petersburg w zasięgu rzeczki Fontanki - miasto arystokracji i bogatego kupiectwa, stolica dworu cesarskiego (program egzamin ustny). Od tego miasta bogactwa i komfortu oddzielone były petersburskie przedmieścia, zaniedbane siedliska „ludzi robotnych”, którzy już za Piotra nosili oficjalne miano „nieregularnych obywateli”, a w czasach późniejszych ulegali coraz bardziej bezlitosnemu wyzyskowi. Ich to pracą, ich krwawym wysiłkiem wyrastała i oblekała się w cuda architektoniczne północna stolica. Praca licznych utalentowanych budowniczych i mistrzów murarskich rekrutujących się z ludu niemały wywierała wpływ na charakter budowli petersburskich (opinie o programie).

W Peterburgu zjawiają się czołowi krzewiciele rosyjskiej myśli postępowej i kultury, nękani i prześladowani przez carat - Radiszczew, pisarze dekabryści, Puszkin, Gribojcdow, Glinka, a po nich wielcy demokraci rewolucyjni: Bieliński, Dobrolubow, Czernyszewski. W tym właśnie mieście znajduje Adam Mickiewicz bliski krąg „przyjaciół Moskali”, przyszłych dekabrystów, którym później, więzionym i katowanym, posyła swe najpiękniejsze strofy (segregator aktów prawnych). Tu właśnie u stóp jeźdźca miedzianego „z wieczora na dżdżu stali dwaj młodzicńce, pod jednym płaszczem wziąwszy się za ręce”, tu zawarł Mickiewicz z Puszkinem wieczną przyjaźń i wróżył wiosnę wolności tym krajom północy.

W miarę dojrzewania zorganizowanego ruchu proletariatu przemysłowego przedmieścia robotniczego Petersburga stają się groźną siłą wyrastającą pod bokiem siedliska caratu i podejmują tradycje wyzwoleńcze najlepszych synów tego miasta i kraju. Tu wśród ludu zjawia się wielki Lenin (promocja 3 w 1). W okresie 12 lat Petersburg wybucha ogniem trzech rewolucji, by wreszcie gromem dział krążownika „Aurora”, szturmem na Pałac Zimowy obwieścić światu w październiku 1917 r. początek nowej ery, narodziny nowej Rosji i nowej ludzkości.