Ubicie betonu

Gdy inż. Strauss, zamieszkały w Kijowie, wprowadził do użycia pale swego pomysłu, stosował on rury obsadowe 0 25 cm (program uprawnienia budowlane na komputer). Obecnie tak wąskich rur nie używa się; do pali stosuje się rury 0 30-440 cm. Pale te są proste w wykonaniu, do opuszczenia rury w grunt potrzebny jest na terenie otwartym trójnóg i narzędzia wiertnicze używane do płytkich wierceń. Podczas wykonania wierceń trzeba stale kontrolować, czy wyciągany grunt odpowiada spodziewanym uwarstwieniom, które posłużyły do wyznaczenia długości pala. Jeżeli w rzeczywistości grunty okażą się nieco lub nawet w znacznej mierze inne niż napotykane przy wierceniach próbnych, wówczas trzeba długość pala zaprojektować na nowo (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdy doszło się rurą do należytej głębokości, wówczas zakłada się zbrojenie podłużne o długości odpowiadającej całej długości pala oprócz 20 cm na dole i wydłuża się pręty pionowe o 30 cm na górze w celu powiązania z konstrukcją fundamentów. Następnie kubełkiem wprowadza się do rury beton i ubija się go zawieszonym na trójnogu ubijakiem o ciężarze 40-200 kG, podciąganym na wysokość do 1 m (uprawnienia budowlane). Dużo uwagi trzeba zwracać na podciąganie rury w ten sposób, żeby stale pozostawała w niej niewielka ilość betonu, tzw. korek zwykle o wysokości 25-30 cm. ,,Korek“ ma chronić przed wypchnięciem betonu poza obręb rury pod uderzeniami ubijaka i przed niechybnym wówczas przerwaniem trzona pala przez wdarcie się gruntu na miejsce betonu. Z drugiej strony korek nie powinien być zbyt duży, aby nie niweczył pracy ubijaka, gdyż ubijak musi służyć nie tylko do ubicia betonu, lecz i do lepszego zespolenia go z gruntem. W słabych gruntach ubijak nieraz doprowadza do znacznego pogrubienia trzona pala kosztem zagęszczenia otaczającego go gruntu (program egzamin ustny).

Szybkie betonowanie

Pale systemu Straussa łatwo da się wykonać w opisany sposób wtedy, gdy nie spotyka się wody gruntowej (opinie o programie). Gdy w rurze znajduje się woda ponad betonem, próbowano wprowadzać do ubijania betonu podstawki z dwóch okrągłych płyt stalowych połączonych pionowymi prętami; jednakże urządzenie takie jest bardzo niedogodne, gdyż każdorazowo przy wprowadzeniu nowej porcji betonu trzeba tę podstawkę wyciągnąć, a samo ubijanie w tych warunkach ma wartość wątpliwą. W tym wypadku można stosować dwie inne metody postępowania, jedną w gruntach spoistych, a drugą w piaszczystych. W gruntach spoistych wobec małych współczynników filtracji można nieraz po założeniu pod wodą warstwy betonu na spodzie rury wypompować tę wodę i następnie możliwie szybko wykonać betonowanie, bez wody w rurze. W gruntach piaszczystych postępowanie musi być inne.

Ponieważ pale systemu Straussa zawdzięczają swą nośność w znacznie większej mierze oporowi bocznej powierzchni niż oporowi podstawy, więc trzeba zwrócić szczególną uwagę, żeby przy opuszczaniu rury nie osłabić gruntu służącego za oparcie dla feratu można by wnioskować, że inż. Derqui sposób ten zrealizował - z innych - że jest to tylko pomysł. W każdym razie nie ma tam wyraźnych wskazówek łatwej i taniej realizacji tego pomysłu, a praktyczne wprowadzenie go do użytku mogłoby mieć dużą wartość (segregator aktów prawnych). Przytaczam ten opis jako pożądany temat do zrealizowania go przez naszą wynalazczość racjonalizatorską.

Pale systemu Wolfsholza stanowią bardzo interesujące udoskonalenie pali systemu Straussa, co prawda przez znaczne skomplikowanie wykonawstwa (promocja 3 w 1). Wprowadzają one jednak znaczne zwiększenie nośności pali. Wykonanie pali’ systemu Wolfsholza polega na tym, że po wywierceniu otworu przy użyciu rur obsadowych, w tym wypadku 0 30-50 cm, wprowadza się do rury zbrojenie podłużne na całą długość pala, zupełnie tak samo, jak przy wykonaniu pali systemu Straussa, a następnie przykrywa się rurę szczelną czapką zamocowaną na gwint i wprowadza do pracy sprężone powietrze.