Udział kruszywa grubego

Zawartość domieszek w piasku do betonu marki 200 i wyżej, przeznaczonego do elementów prefabrykowanych, dopuszcza się w ilości najwyżej 3% wagowo, w tej liczbie gliny nie więcej niż 0,5°/o. Oprócz tego w piasku nie powinno być kwasów organicznych, na zobojętnienie (zmydlenie) których traci się wolne wapno wydzielające się przy hydrolizie C₃S cementu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Piasek drobny, rozsiany uprzednio na frakcje, można wzbogacić przez dodanie innych piasków, zawierających ziarna większe. Do nich należą piaski naturalne albo otrzymywane przez kruszenie na tłuczeń kamienia ze skał niezwietrzałych, magmowych, metamorficznych lub osadowych (wapieni), o wytrzymałości na ściskanie (w stanie nasyconym wodą) nie niższej niż 400 kG/cm². Kruszywo grube. Tłuczeń (GOST10268-62) otrzymuje się przez rozdrabnianie skał, najlepiej magmowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Udział kruszywa grubego w średnim koszcie 1 m³ elementów prefabrykowanych jest bardzo duży - sięga on 15%, co równa się kosztowi cementu w betonie. Dlatego przestrzeganie niezbędnych wymagań co do jakości i właściwości tłucznia i żwiru dla wymienionych elementów ma barda) duże znaczenie i powinno być różnicowane odpowiednio do użytych betonów (uprawnienia budowlane).

Oprócz tego celowe jest optymalne łączenie poszczególnych frakcji kruszywa grubego. Do betonów zaleca się stosować kruszywo składające się z kilku frakcji. Mieszanina kilku frakcji kruszywa grubego powinna zapewnić mniejszą porowatość betonu, a zatem największy jego ciężar objętościowy (program egzamin ustny).

Z właściwości fizyczno-mechanicznych tłucznia lub żwiru o wymiarze od 5 do 70 mm, niezależnie od łączenia poszczególnych frakcji kruszywa, najważniejsza jest wytrzymałość i w wielu przypadkach odporność na działanie mrozu; bezpośrednie określenie wytrzymałości jest możliwe tylko w przypadku tłucznia, przez zbadanie sześcianów lub wałeczków ‘o średnicy i wysokości 50 mm) przygotowanych ze skał uprzednio rozkruszonych (opinie o programie).

Liczby ziaren próbki tłucznia

Stosownie do normy GOST10268-62 „Kruszywa dla betonu zwykłego” marka kruszywa w stanie nasyconym wodą powinna być wyższa od marki betonu: 1,5 raza przy jego marce niższej niż 300 kG/cm³ i nie mniej niż 2 razy, jeśli marka betonu wynosi 300 kG/cm³ lub więcej. Jeśli bezpośrednie zbadanie wyjściowej skały nie jest możliwe, przydatność żwiru lub tłucznia do betonu określa się przez zbadanie ich zdolności kruszenia się pod obciążeniem statycznym w stalowym cylindrze o średnicy i wysokości 150 mm (segregator aktów prawnych).

Dopuszczalność omawianego sposobu tłumaczy się tym, że przy ściskaniu stemplem kawałki kruszywa, opierając się jeden na drugim w oddzielnych punktach, pracują na rozciąganie pod wpływem sił rozłupujących, tj. na oderwanie jednej części kawałka od drugiej, i im one są mniej wytrzymałe, tym ich zdolność rozdrabniania się będzie większa. Poza tym, określając uśredniony wskaźnik wytrzymałości dużej liczby ziaren próbki tłucznia czy żwiru, otrzymamy zamiast średniej wytrzymałości poszczególnych próbek ich skały wyjściowej bardziej prawidłową ocenę wytrzymałości kruszywa grubego.

Jeżeli kruszywo grube nie odpowiada wyżej przytoczonym wymaganiom, jego przydatność do betonu założonej marki określa się przez zbadanie w betonie, co można wykonać według metody opracowanej przez J. M. Frenkla i A. S. Dmitriewa (promocja 3 w 1).

Stosownie do wymaganej marki betonu i posiadanego cementu oblicza się ilość zaczynu, określając W/C. Następnie przygotowuje się dwie serie próbek betonu z zaczynem wymaganej jakości: jedną z zawartością kruszywa w betonie ok. 750 1/m³ i drugą - nie mniej niż 850 1/m⁸. Zużycie cementu jest zazwyczaj takie jak dla konsystencji mieszanki, z której wykonuje się próbki. Po 28-dniowym przechowywaniu (normowym) jedne i drugie próbki bada się na ściskanie. Jeżeli ich wytrzymałość nie będzie niższa od wymaganej marki, badane kruszywo można stosować do betonu tej marki. Jeśli natomiast wymaganą wytrzymałość uzyska się tylko w próbkach, w których jest mniej badanego kruszywa, można je wykorzystać do betonu przy zużyciu nie większym niż 750 1/m³.