Układ wiaduktu i mostu

Zarząd Miejski w Warszawie ogłosił w roku 1936 konkurs na projekt wstępny mostu przez Wisłę w przedłużeniu ulicy Karowej. Warunki konkursu przewidywały, że most ten ma być wykonany ze stali. Mimo to, na skutek wystąpienia Huty Bankowej, Sąd Konkursowy rozpatrzył projekt mostu z betonu uzbrojonego, przyznając wyróżnienie za jego opracowanie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Był to pierwszy projekt mostu z betonu uzbrojonego przez Wisłę w Warszawie i z tego względu zasługuje na opis dla zobrazowania ówczesnych dążeń konstrukcyjnych.
Projekt obejmował trzy części: wiadukt lewobrzeżny, most przez Wisłę i wiadukt prawobrzeżny.
Wiadukt lewobrzeżny miał rozpoczynać się nasypem długości 69,0 m na skarpie wysokiego brzegu Wisły, przechodzić nad Powiślem krzyżując ulicę Browarną i Dobrą przęsłami rozpiętości 22,4 m i 25,2 m i kończyć się na wale wiślanym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wiadukt ten zamierzano obudować pod mostem trzema kondygnacjami garaży, dając przejazdy tylko krzyżowanym ulicom.

Całkowita długość wiaduktu lewobrzeżnego miała wynosić 346,40 m.
Wiadukt prawobrzeżny miał rozpoczynać się na wale wiślanym, przechodzić nad portem rzecznym krzyżując ulice Zamoyskiego, Panieńską i Namiestnikowską przęsłami rozpiętości 28,7 m, 20.4 m i wyprowadzać ruch na nasyp bezpośrednio zaczynający się za tą ostatnią ulicą. Przewidziano obudowę wiaduktu dwoma poziomami garaży. Całkowita długość wiaduktu prawobrzeżnego wynosiła 299.1 m.
Most przez koryto wielkich wód Wisły miał mieć 6 przęseł o długości 473,0 m między osiami filarów brzegowych. Pod skrajnym przęsłem na brzegu warszawskim przechodziłby Bulwar Kościuszkowski.
Ogólna długość wiaduktów i mostu miała wynosić 1118,5 m.

Nawierzchnia, odwodnienie, chodniki i poręcze. Jezdnię zaprojektowano o nawierzchni asfaltowej łącznej grubości wszystkich warstw 7.5 cm. Nawierzchni tej dano spadek poprzeczny 0,10 m na 8,50 m, oraz podłużny 0,674% na całej długości mostu od brzegu warszawskiego do praskiego. Płycie pomostu dano takież spadki jak nawierzchni jezdni (uprawnienia budowlane).

Opis mostu przez Wisłę

Bezpośrednio na płycie pomostu zaprojektowano izolację asfaltową 1,5 cm złożoną z trzech warstw smoły asfaltowej, przełożonych dwiema warstwami brezentu - jedną ułożoną wzdłuż mostu, a drugą w poprzek. Wodę z nawierzchni odprowadzono ściekami wzdłuż mostu do studzienek wylotowych, umieszczonych przy każdym filarze i dalej pod filar. Wyloty rynien przewidziano na poziomie dolnej krawędzi przęseł mostu (program egzamin ustny).
Chodnikom o szerokości użytkowej 2,50 m dano pochylenie 0.025 m : 2,50 m ku ściekom jezdni. Górne płyty chodników miały mieć izolację o grubości 4 mm. Nawierzchnię chodników zaprojektowano z płyt betonowych o grubości 3 em, ułożonych na warstwie zaprawy cementowej o grubości 1 cm.

Poręcze o wysokości 1,15 m miały być wykonane z płyt pionowych, tworzących jedną ścianę z zewnętrzną- powierzchnią belki podporęczowej. Nad tymi płytami miał być umocowany pochwyt. W ten sposób zaakcentowano prostą linię pomostu przez jasny pas o wysokości 1,00 m (opinie o programie).
Konstrukcja pomostu. Nawierzchnia jezdni miała być ułożona na płycie o grubości 0,56 m stanowiącej jednocześnie górny pas belek głównych; tak znaczna grubość jest konieczna tylko w środkowych przekrojach głównych przęseł; nad filarami, na długości około 1/4 rozpiętości każdego z sąsiadujących przęseł.

W środkowych polach płytę pomostu zaprojektowano jako krzyżowo zbrojoną. W bocznych polach, zwieszających się wspornikowe na zewnątrz belek głównych, uzbrojenie główne płyty miało być ułożone w poprzek mostu, a wzdłuż mostu przypadało tylko kilka prętów drugorzędnych (segregator aktów prawnych). Boczne pola płyty pomostu oparto na wspornikach wypuszczonych z belek poprzecznych, stężających pomost, rozstawionych w odległościach co 5,45 m oś od osi. Konstrukcję niosącą chodniki przewidziano w postaci rusztu utworzonego przez belkę krawężnikową, belkę pod poręczą i przepony poprzeczne ujęto w dwie płyty.

Na górnej płycie pokrytej warstwą izolacji miała być ułożona bezpośrednio nawierzchnia pomostu. Dolna płyta stanowiła ściskaną półkę przepon.
Aby uniezależnić płyty chodników od płyty pod jezdnią, zaprojektowano w chodnikach przerwy w odstępach co 32,7 m. Przerwy te miały zabezpieczać płyty chodników od pęknięć, które by mogły powstać wskutek wcześniejszego wystąpienia skurczu betonu lub odkształceń cieplnych w cienkich płytach chodników i w grubej płycie pod jezdnią (promocja 3 w 1).