Układanie bloków

Gdy grunty są słabe, czasami wskazane jest układanie bloków w dwu etapach: naprzód układa się bloki na całą wysokość budowli (razem z nadbudową) mniej dokładnie, bez przewiązywania, po czym pozostawia się wykonaną budowlę przez jakiś czas w spokoju, dokonując równocześnie systematycznej niwelacji jej osiadania (program uprawnienia budowlane na komputer). Gdy osiadania staną się minimalne, rozbiera się całą budowlę i powtarza ustawianie bloków, tym razem już w prawidłowym układzie. Dzięki temu unika się w przyszłości większych osiadań ukończonej budowli, gdyż wskutek opisanego wstępnego obciążenia uzyskuje się zagęszczenie gruntu.
Można również, w celu uzyskania wstępnego osiadania budowli, obciążyć prawidłowo wykonaną konstrukcję podwodną blokami układanymi na niej mniej regularnie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Bloki te po osiądnięciu budowli zdejmuje się, a na ich miejsce wykonuje się konstrukcję nadwodną w jej ostatecznej postaci.
Szczególnie ostrożnym trzeba być, gdy budowlę stawia się na gruncie spoistym. Należy wówczas wykluczyć szybkie stawianie bloków od razu na całą wysokość budowli, gdyż w czasie takiej pospiesznej roboty woda nie zdąży pod wpływem nagłego obciążenia rozejść się z komórek gruntu spoistego w czasie budowy, lecz uczyni to po jej ukończeniu. W wyniku możliwe są poważne osiadania gruntu i, co gorsza, również wypchnięcia jego, powodujące przechylenie się budowli i najczęściej jej katastrofę. W takich wypadkach bloki należy układać stopniowo warstwami poziomymi (uprawnienia budowlane).
Dokładność układania bloków powinna być taka, aby spoiny pomiędzy poszczególnymi blokami nie były większe średnio niż 3 cm, a sporadycznie niż 7 cm, aby bloki poszczególnych warstw nie wystawały ponad sąsiednie więcej niż o 5 cm i aby w licu budowli nie było cofnięć czy wysunięć bloków większych niż na 2—3 cm.

Dokładność przy układaniu wstępnym (dla zagęszczenia gruntu) może być mniejsza, z tym że spoiny mogą średnio dochodzić do 4 cm, sporadycznie (najwyżej w 10%) do 10 cm, nierówności w licach do 10 cm. Najdokładniej muszą być wykonywane głowice, w których dla bezpieczeństwa dopuszcza się dwa razy mniejsze tolerancje.
Przy układaniu bloków można się posługiwać, zależnie od ich ciężaru i szerokości budowli, dźwignicami różnego rodzaju (program egzamin ustny).

Konstrukcja bramowa

Najczęściej stosowane bywają tzw. dźwignice-tytany. Są to dźwignice wielkich rozmiarów, najczęściej obrotowe, o poziomo ułożonym wysięgniku wspornikowym (z przeciwciężarem), mogącym zataczać kąt 360°, po którym porusza się wózek zaopatrzony we wciągarki. Wysięgnik każdej dźwignicy spoczywa na wsporczej konstrukcji bramowej, pod którą mogą przesuwać się wózki dostarczające bloki (opinie o programie). Każda dźwignica zaopatrzona jest we własny napęd, pozwalający jej na samodzielne poruszanie się na torach z prędkością średnią do 1 km/h. Prędkość przenoszenia bloków zarówno w kierunku pionowym, jak i poziomym dochodzi u takich dźwignic do 1 m/min. Wysięg dźwignicy dochodzi do 30 m, przy czym u tej samej dźwignicy może on być różny, zależnie od położenia wózka na wysięgniku. Nośność dźwignicy dochodzi do 100 tys. t i więcej.

Do układania mniejszych bloków, lub przy węższych budowlach, można również zamiast dźwignicą-tytanem posługiwać się dźwignicą bramową, obrotową lub mostową (segregator aktów prawnych). Pierwszy z nich przedstawia budowę falochronu z bloków pustakowych ukośnych (romboidalnych), w duńskim porcie Hanstholm. Ustawiano je w jednej linii za pomocą specjalnie skonstruowanej dźwignicy o nośności 80 tys. kG, poruszającej się na szynach.

Ściany boczne bloków są ukośne (z pochyleniem 6:1) i mają u góry ząb i wypust, dzięki czemu nowo ustawione bloki wspierają się na ustawionych poprzednio. Po ustawieniu bloku na dnie wyczerpywano spod niego piasek tak długo, dopóki blok nie stanął na podłożu skalnym. Wówczas betonowano podwodnie dno bloku, a resztę przestrzeni w obrębie bloku wypełniano piaskiem (promocja 3 w 1).