Układanie płytek

Robota znacznie się komplikuje przy układaniu kolorowych płytek według rysunku, z użyciem dodatkowych płytek orna- mentacyjnych. Licowanie wykonywa się wówczas po uprzednim wyznaczeniu zarysów ściśle odpowiadających deseniowi; dokładnie rozmieszcza się znaki kierunkowe rozgraniczające miejsca o różnych barwach; na ścianach zaznacza się za pomocą kredy lub węgla linie ograniczające fragmenty okładziny o różnych odcieniach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Układanie płytek rozpoczyna się dopiero po ostatecznym wyznaczeniu rysunku na ścianie, sprawdzeniu go i rozmieszczeniu znaków kierunkowych.
Pionowanie powierzchni wykonuje układacz V kategorii za pomocą układacza IV kategorii, który zakłada znaki (płytki) kierunkowe.
Znaki kierunkowe wykonane z zaprawy używanej do licowania mogą być pozostawione na stałe. Należy w takim wypadku obficie porysować boczne powierzchnie placka kierunkowego i przed licowaniem zwilżyć je, aby uzyskać lepszą przyczepność zaprawy do placków kierunkowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Po założeniu znaków kierunkowych przystępuje się do właściwego licowania, wyrównując i sprawdzając okładzinę łatą według dwóch sąsiednich znaków kierunkowych. Powierzchnia okładziny powinna dokładnie zgadzać się z powierzchnią znaków kierunkowych; niedopuszczalne są odchylenia w jakimkolwiek kierunku.

Z powyższego wynika, że licowanie według znaków kierunkowych (wyważone) wymaga skrupulatnej roboty przygotowawczej. Od dokładności wyznaczenia i założenia znaków kierunkowych zależy dokładność samego licowania.
Licowanie według znaków kierunkowych jest łatwiejsze niż układanie za pomocą łaty. Aby otrzymać regularną powierzchnię, należy przy tym drugim sposobie zwracać uwagę na prawidłowe położenie każdej płytki; przy licowaniu zaś według znaków kierunkowych ma się do czynienia z płaszczyznami kierunkowymi i należy jedynie dbać o to, aby przy wyrównywaniu powierzchni łata dotykała znaków lub płytek kierunkowych (uprawnienia budowlane).

Licowanie wyważone uważane jest za najdroższe, gdyż wymaga oprócz kosztów założenia znaków kierunkowych dość dużego zużycia zaprawy na usunięcie wszelkich nierówności i doprowadzenie powierzchni do położenia ściśle pionowego lub poziomego. Licowanie wyważone stosuje się w wypadkach, kiedy wymagana jest robota bardzo dokładna i staranna; a więc przy wykańczaniu budynków reprezentacyjnych (program egzamin ustny).

Odcinki drutu

Przy mniej ważnych robotach zakłada się niekiedy znaki kierunkowi według naciągniętego sznura bez użycia pionu lub poziomnicy.
Należy wówczas dbać jedynie o to, aby sznur nigdzie nie dotykał ściany i aby grubość warstwy okładzinowej wypadła dostateczna (około 15-18 mm). W tym wypadku nie przestrzega się zupełnie ściśle pionu lub poziomu; ściany mogą mieć pewne odchylenie od pionu, sufity zaś od poziomu.
Taki sposób wykonywania roboty nazywa się „do sznura" i stosowany jest w celu zaoszczędzenia siły roboczej i materiału oraz dla przyspieszenia roboty.
Do robót okładzinowych zaleca się stosowanie śrubowych znaków kierunkowych i sznura z haczykami według pomysłu stachanowca Krawcowa (opinie o programie).

Kierunkowy znak śrubowy składa się z dwóch części:
- haka ze stali okrągłej o średnicy 6 -H8 mm z gwintem,
- uchwytu-chomątka ze stali płaskiej 2 x 16 mm z umocowanym w dolnej części niewielkim haczykiem z drutu o średnicy 1,5 -2 mm oraz okrągłym otworem nagwintowanym odpowiednio do średnicy haka - w części górnej (segregator aktów prawnych).

Przy licowaniu potrzebne są dwa takie uchwyty z hakami, cztery bolce metalowe i dwa odcinki drutu do wiązania o długości równej mniej w:ęcej wysokości powierzchni okładziny.
Odcinki drutu (struny) zakończone są na obu końcach pętlami, które zaczepia się o bolec i hak osadzony na uchwycie.
Sznur różni się tym od zwykłego, że zaopatrzony jest na obu końcach w cienkie haczyki z drutu, które zaczepia się o struny (promocja 3 w 1).

Aby można było zmieniać długość sznura, jeden haczyk jest przesuwny, drugi zamocowany jest nieruchomo. W taki sam sposób wbija się następnie bolce 3 i 4, po czym naciąga się między nimi strunę przy drugim rogu. Po wyrównaniu strun według pionu, naciąga się między nimi sznur. Nieruchomy haczyk sznura zaczepia się o jedną strunę, przesuwny z.aś haczyk o drugą strunę i zaciska się blaszaną mufką.