Ruch wody

Ruch wody odbywa się w tym przypadku wskutek różnicy ciężaru słupa wody znajdującego się w pionie zasilającym i słupa wody znajdującego się w pionie powrotnym. Ponieważ woda krążąca w rurach napotyka opory wskutek tarcia o ścianki przewodu i opory na załamaniach (zmianach) kierunku tych przewodów, ciśnienie wytworzone przez różnicę temperatur wody zasilającej i powrotnej musi być większe niż suma tych oporów, tj. ciśnienie musi pokonać opory.

Im większa będzie różnica poziomów między kotłem i grzejnikiem, tym większe będzie ciśnienie, tym lepiej będzie krążyć woda. W projektach na podstawie obliczeń można dokładnie sprawdzić, jakie powinno być ciśnienie, aby odbywał się prawidłowy ruch wody w instalacji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ogrzewanie grawitacyjne jest stosowane tylko wtedy, gdy pozioma rozciągłość zładu, mierzona od kotłowni do najdalszego pionu, nie przekracza 50 m.

Jeśli grawitacyjny ruch wody nie może się odbywać ze względu na rozległość budynku, dla pokonania oporów montuje się w pobliżu kotła pompę. Zadaniem takiej pompy, zwanej pompą cyrkulacyjną, jest wzbudzenie obiegu przez tłoczenie wody; ogrzewanie takie pracujące z pobudzonym (wymuszonym) obiegiem nosi nazwę ogrzewania pompowego. Do zasadniczych elementów centralnego ogrzewania wodnego grawitacyjnego i pompowego zalicza się naczynie wzbiorcze systemu otwartego. Naczynie wzbiorcze służy do przejmowania przyrostu objętości wody, powstałego w urządzeniach ogrzewczych wskutek jej nagrzania (woda po podgrzaniu zwiększa swoją objętość). Jednocześnie naczynie wzbiorcze łączy instalacje centralnego ogrzewania z atmosferą, wskutek czego instalacje tego systemu znajdują się pod ciśnieniem zależnym od wysokości usytuowania naczynia. Naczynie wzbiorcze jest to zbiornik zwykle o przekroju kołowym z dnem i luźną pokrywą od góry. Od dołu do naczynia doprowadzona jest rura wzbiorcza łącząca naczynie z kotłem lub przewodem powrotnym.

Za pośrednictwem rury wzbiorczej ogrzana w instalacji woda zwiększając swą objętość, dostaje się do naczynia. Rura przelewowa podłączona w górnej części naczynia zabezpiecza je przed przepełnieniem, a rura sygnalizacyjna wskazuje, czy woda w naczyniu jest na takim poziomie, jaki powinien być przed rozpoczęciem palenia. W pokrywie naczynia umieszczona jest rurka napowietrzająco- odpowietrzająca(program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pojemność użyteczna naczynia powinna wynosić około 4°/o objętości wody w całej instalacji.

Przy wyborze ogrzewania wodnego grawitacyjnego czy pompowego należy wziąć pod uwagę, że ogrzewanie grawitacyjne:
a) jest łatwe w obsłudze,
b) jest niezależne od dopływu prądu,
c) wymaga zastosowania większych średnic przewodów (uprawnienia budowlane),
d) stosuje się przy rozciągłości zładu do 50 m; ogrzewanie pompowe:
a) jest trudniejsze w obsłudze,
b) jest zależne od dopływu prądu,
c) wymaga zastosowania dwóch pomp cyrkulacyjnych,
d) wymaga mniejszych średnic przewodów.

Ogrzewanie wodne

Ogrzewanie wodne, zarówno grawitacyjne jak i pompowe, jest ogrzewaniem niemal wyłącznie stosowanym w budownictwie mieszkaniowym (program egzamin ustny).
Ogrzewanie wodne ma przewagę nad ogrzewaniem parowym, ponieważ:
niska stosunkowo temperatura wody (ok. +80°C) nie powoduje
przypiekania znajdującego się na grzejnikach kurzu, przez co ogrzewanie jest bardziej higieniczne,
prostota urządzeń i łatwość regulacji nie wymaga specjalnie wysokich kwalifikacji palacza - konserwatora oraz sieć ogrzewania wodnego pompowego ma większą rozciągłość niż grawitacyjnego przy stosunkowo niskich stratach ciepła.

Ogrzewanie wodą o wysokiej temperaturze i ogrzewanie wodowodne. Woda o wysokiej temperaturze (+130 do +150°C) jest czynnikiem przenoszącym ciepło z elektrociepłowni (elektrowni) lub ciepłowni (centralnych kotłowni).
Bezpośrednie użytkowanie wody o wysokiej temperaturze do centralnego ogrzewania jest stosowane jedynie w zakładach fabrycznych (opinie o programie).

Budynki mieszkalne położone przy ulicach z miejską lub osiedlową siecią ciepłowniczą są ogrzewane wodą o wysokiej temperaturze przy zastosowaniu tzw. hydroelewatorów lub wymienników ciepła.
Woda gorąca o temp. 130-150cC tłoczona jest przez pompy z elektrociepłowni (elektrowni) lub ciepłowni (centralnych kotłowni) do rurociągów znajdujących się w kanałach podziemnych na ulicy. Do rurociągów - zasilającego i powrotnego - sieci miejskiej podłącza się przewody sieci domowej układane również w kanale podziemnym.

Dopiero w suterynie budynku wykonuje się właściwe połączenie sieci miejskiej z wewnętrzną instalacją domową centralnego ogrzewania (segregator aktów prawnych).
Połączenie to może być wykonane w dwojaki sposób.
Za pomocą hydroelewatora łączy się wewnętrzne instalacje centralnego ogrzewania z siecią cieplną uliczną; jeżeli przewody i grzejniki tych instalacji wytrzymują ciśnienie próbne od 6,5 do 8 at(n), gdyż przy tego rodzaju połączeniach w instalacjach domowych panuje ciśnienie 3—5 at(n) (tak jak w sieci miejskiej).

Woda gorąca z sieci miejskiej o temp. 130—150°C wchodzi do budynku przewodem zasilającym a i powraca po ochłodzeniu w budynku z powrotem do sieci miejskiej przewodem powrotnym b (promocja 3 w 1).