Umiejętność realizacji budowli ziemnych

Umiejętność realizacji budowli ziemnych, w szczególności inżynierskich, jak wodne, kolejowe, drogowe itp. wymaga znajomości zasad mechaniki gruntów i fundamentowania, a spośród nich przede wszystkim znajomości struktury gruntów, ich klasyfikacji, składu granulometrycznego, cech fizykomechanicznych, cech budowlanych gruntów itd.

W związku z tym zachodzi konieczność podania z tej dziedziny przynajmniej najważniejszych pojęć i definicji, którymi posiłkować się będziemy w dalszych rozważaniach technologicznych oraz organizacyjnych z dziedziny robót ziemnych, a odwoływać się w sprawach samej problematyki mechaniki gruntów i fundamentowania do właściwych źródeł (program uprawnienia budowlane na komputer).

Grunty składają się ze szkieletu gruntowego i porów, przy czym pory mogą być wypełnione powietrzem, powietrzem i wodą lub wodą. Grunty mineralne rodzime, z punktu widzenia spójności międzycząsteczkowej, podzielić można na spoiste i sypkie.

Grunty spoiste mają przyczepność między cząstkami (zwaną spójnością - kohezją). Należą do nich grunty pyłowe i iłowe (pyły, lessy, gliny, iły) o cząstkach w zasadzie mniejszych od 0,05 mm. Wysychając grunty te powodują silne wzajemne przywieranie cząstek do siebie i twardnienie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Grunty sypkie (niespoiste) są gruntami nie posiadającymi spójności między ziarnami zarówno w stanie suchym, jak i mokrym, a w stanie małego zawilgocenia spójność występuje tylko w bardzo nieznacznym stopniu. Należą do nich grunty o wymiarach ziaren większych niż 0,05 mm, a więc piaski, żwiry, pospółka. Wstępne zakwalifikowanie badanego gruntu jako spoistego lub sypkiego, stosownie do normy PN-55/B-04482, należy przeprowadzić w założeniu, że grunty spoiste po wyschnięciu tworzą zwarte bryły, grunty sypkie zaś rozsypują się na poszczególne ziarna (uprawnienia budowlane).

Ciężar właściwy szkieletu gruntowego

Ciężar właściwy szkieletu gruntowego, oznaczany symbolem y i podawany w G/cm³, jest stosunkiem ciężaru szkieletu gruntowego do objętości tego szkieletu (program egzamin ustny). Ciężar właściwy szkieletu gruntowego piasków, iłów, glin i lessów można przyjąć średnio około 2,65. Ciężar objętościowy gruntu, oznaczony symbolem y₀ i podawany w technologii robót ziemnych w T/m³, stanowi stosunek ciężaru gruntu do jego objętości. Dla celów technologicznych przyjmuje się, z wystarczającą dokładnością, średnie ciężary objętościowe gruntów w stanie rodzimym. Ciężar objętościowy szkieletu gruntowego oznaczony symbolem y„_s jest stosunkiem ciężaru szkieletu gruntowego (suchych cząstek gruntu) do objętości gruntu. Porowatość gruntów jest stosunkiem objętości porów do objętości całego gruntu; podaje się ją w postaci ułamka n lub w procentach jako wartość 100% (opinie o programie).

Spulchnienie gruntu. Przy odspajaniu gruntów powiększają one swoją objętość zależnie od rodzaju gruntu oraz sposobu odspojenia. Spulchnienie takie nazywa się początkowym. W nasypach spulchnienie początkowe zmniejsza się pod wpływem obciążenia warstw dolnych ciężarem warstw górnych, pod wpływem opadów atmosferycznych oraz pod działaniem maszyn i narzędzi zagęszczających. Proces zmniejszenia spulchnienia początkowego przebiega najszybciej przy zagęszczaniu mechanicznym (ubijaki, walce, walce wibracyjne itp.) (segregator aktów prawnych). W wyniku tych działań spulchnienie początkowe częściowo zanika, pozostając w średnich warunkach jako spulchnienie końcowe. Na przykład spulchnienie końcowe średnie dla I kategorii gruntu wynosi 1-5%, II kategorii 3-6% itp. Istnieje możliwość, w niektórych przypadkach, nie tylko zlikwidowania powstałego od odspojenia spulchnienia, ale nadania nasypowi większej gęstości niż posiadał ją grunt rodzimy, z którego nasyp został zbudowany.

Aby określić objętość gruntu spulchnionego przy obliczaniu ilości środków przewozowych dla jego transportu, należy uwzględnić współczynnik spulchnienia wprowadzając go jako mnożnik do obliczonej objętości gruntu rodzimego w wykopie (promocja 3 w 1).