Umocowywanie ścian szerokich wykopów

W celu powiązania bali oraz zapewnienia, żeby klocki 2 nie wypadały, przybija się co kilka bali pionowe łaty 3. Jeżeli zależy na tym, żeby nie przycinać bali do jednakowej długości, można zastosować powiązania za pomocą wkładek stalowych wstawionych w szczeliny między balami. Jeżeli istnieją ku temu dogodne warunki, to dwuteówki mogą być dodatkowo umocowane ściągami do kotwiących słupków, według metody (program uprawnienia budowlane na komputer).

Umocowywanie ścian szerokich wykopów o głębokości ponad 4-5 m należy do zadań sztuki inżynierskiej. W zależności od miejscowych warunków mogą być zastosowane te czy inne sposoby. Istnieje w tych wypadkach zawsze dążenie, aby zamiast zastrzałów lub zakotwień stosować oparcie o przeciwległą ścianę wykopu, tak jak to się robi przy wykopach o mniejszych szerokościach, lecz z wprowadzeniem takich dodatkowych powiązań w poziomym i pionowym kierunku, aby zabezpieczyć się od wyboczenia elementów umocnienia. Przykład zręcznego rozwiązania w dużej skali daje wykop pod budowę tunelową połączenia dworców Północnego i Południowego w Brukseli (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdy wykop ma niezbyt dużą szerokość, co jest rzeczą zwykłą przy budowie podpór mostowych, wówczas umocowanie ścian dołu fundamentowego. Jak widać z tych rysunków, zakłada się bale poziome grub. 50-63 mm i w odstępach około 2 m bale pionowe, które dociska się rozporami 1 (uprawnienia budowlane). Mogą być dwie metody zakładania umocnień: z jednym lub dwoma szeregami krótkich wstawek w kierunku podłużnym lub z konstrukcją trapezowo-zastrzałową w końcach dołu ze wstawkami 2 wzdłuż ścian.

Rozpory główne

Zarówno rozpory główne jak i wstawki podłużne wykonuje się z okrąglaków 0 16-20 cm, jako szczególnie oszczędnościowego materiału drzewnego z jak najbardziej ograniczonym dociosywaniem ich. Jeżeli okrąglaki trzeba dopasować w kierunku długości, można to zrobić za pomocą klinów wbijanych w kierunku poziomym (program egzamin ustny). Kierunek ten należy zachować z tego powodu, żeby pod końce rozpór można było wprowadzić małe podparcia 3. Trzeba pamiętać o tym, że w razie nawet niedużego obsypywania się mas gruntu ku dołowi spoza bali lub przez szczeliny między balami, rozpory mogą ulec obluzowaniu; w razie braku zaleconych tu podparć rozpory spadałyby wówczas na pracujących poniżej. W narożach stawia się słupki 4. Węzły wiąże się klamrami, które mogą być trzech rodzajów; klamry wykonuje się zwykle ze stali okrągłej 0 18 mm (opinie o programie).

Przy projektowaniu rozparć dołów fundamentowych należy tak dobierać ich układ w planie, żeby oprócz bali poziomych i pionowych inne elementy nie pracowały na zginanie, ale tylko na ściskanie. Zatem byłoby niedobre rozparcie o układzie podanym szkicowo w planie, gdyż w tym wypadku rozpory poprzeczne pracowałyby jednocześnie na zginanie i ściskanie. Trzeba pamiętać, że rozpory narażone są na duże naciski osiowe i zdarza się, że przy zastosowaniu zbyt małej średnicy drewna rozpory ulegają wyboczeniu, a następnie złamaniu (segregator aktów prawnych).

zboczami, bez specjalnych umocnień, nie zwiększa stosunkowo rozmiaru robót tak znacznie, jak w mniejszych dołach fundamentowych, więc niejednokrotnie doły szerokoprzestrzenne wykonywane są ze zboczami pochyłymi i wówczas należy zwrócić uwagę na stateczność tych zboczy. Pochyłości zboczy zalecone do wykopów płytkich zasadniczo są dla głębszych wykopów zbyt strome (promocja 3 w 1).

Pochyłości te mogą być stosowane do zboczy o wysokości co najwyżej 6 m, przy czym co 2 m w kierunku wysokości należy wprowadzać ławy poziome szerokości 0,5 m. Gdy w gruncie w obrębie wykopu znajduje się woda i zamierza się ją wypompowywać z dołu fundamentowego w miarę pogłębiania go, wówczas trzeba wprowadzić umocowanie ze ścianek szczelnych.