Unifikacja krajowa

Szeroko stosowana unifikacja elementów pozwoliła na ich zastosowanie we wszystkich rodzajach budownictwa.
W budownictwie mieszkaniowym znane i szeroko stosowane w naszym regionie były budynki mieszkalne np. typu MBP-54,58,59 MBP-512 i 515, pięciokondygnacyjne MBY-52,53,54,55 itd., gdzie zwiększała się jedynie ilość segmentów (np. MBY-+55 oznacza budynek pięciokondygnacyjny, składający się z dwóch segmentów skrajnych, oraz trzech segmentów środkowych, mający pięć klatek schodowych) itp., MBY-50z, i inne. Jedenastokondygnacyjne MBY-110, oraz zmodyfikowane MBY-lll-Z i MBY-110-Z,, które również obecnie stawiane są w ograniczonej ilości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Unifikacja centralna, unifikacje wojewódzkie i regionalne spowodowały znaczne zwiększenie liczby typów elementów prefabrykowanych. Dla tych samych lub bardzo zbliżonych obciążeń zaprojektowanych zostało szereg elementów, które np. różniąc się nieznacznie wymiarami, rozwiązaniami węzłów, zbrojeniem itp. wymagały jednak odrębnych form. Przy przewidywanym wzroście budownictwa stan taki stanowił poważne utrudnienie dla zakładów prefabrykacji i przedsiębiorstw budowlanych. Różnorodność elementów konstrukcyjnych uniemożliwiała uruchomienie w zakładach prefabrykacji linii produkcyjnych oraz wymianę elementów pomiędzy poszczególnymi regionami, a nawet i województwami (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Niezbędne stało się więc ujednolicenie elementów budowlanych dla poszczególnych rodzajów budownictwa w skali krajowej. Na roboczo prace te zostały nazwane „unifikacją krajową”.

Przedmiotem tych prac jest unifikacja:
- elementów konstrukcyjnych i budowlanych z betonu i stali.
- projektów obiektów i budynków typowych przyjętych z unifikacji wojewódzkich i regionalnych.
- elementów wyposażenia budynków dla poszczególnych rodzajów budownictwa (uprawnienia budowlane).

Realizacja budynków

Unifikacja krajowa doprowadziła do:
1) zmniejszenia liczby typów i typowymiarów elementów budowlanych oraz ich utypowienia.
2) wprowadzenia do projektów budynków i obiektów elementów budowlanych utypowionych.
3) rozszerzenia asortymentu rozwiązań konstrukcyjno-materiałowych oraz eliminacji rozwiązań niewłaściwych (program egzamin ustny).
4) zaprojektowania przegród zewnętrznych i wewnętrznych o lepszych niż dotychczas właściwościach izolacyjnych, co spowodowało uzyskanie poprawy mikroklimatu, warunków mieszkalnych w budownictwie mieszkaniowym, bądź chodowlanych w budownictwie inwentarskim.

Realizacja budynków metodą zestawiania segmentów
W celu uproszczenia i przyspieszenia realizacji budowy w zakresie projektowania i wykonawstwa zostają wprowadzane nowe postępowe metody projektowania realizacyjnego.
Większość realizowanych u nas budynków składa się z powtarzalnych fragmentów, które nazywamy segmentami (opinie o programie).
Segment budynku jest to część budynku od fundamentu do dachu obsługiwana w jednym pionie (np. w budownictwie mieszkaniowym - klatką schodową, jednym dźwigiem osobowym itp.)
Dla wybranej więc technologii budynku opracowanie tzw. serii segmentów, umożliwi składanie projektów na dowolne budynki.

Dla opracowań dokumentacji realizacyjnej budynków stosowane są obecnie następujące metody:
- metoda modelowa - polegająca na składaniu np. już w fazie projektowania gotowych matryc opracowanych segmentów w zestawy dla budynków o dowolnej strukturze, oraz ilości segmentów. Tą drogą uzyskuje się poszczególne rzuty oraz elewacje budynku, a forma przekazywanej do realizacji dokumentacji niczym nie różni się od dotychczasowej dokumentacji przekazywanej przedsiębiorstwom wykonawczym, oszczędzając na czasie w projektowaniu (segregator aktów prawnych).
- metoda katalogowa - polegająca na opracowaniu dla poszczególnych budynków jedynie uproszczonych zestawczych schematów poszczególnych segmentów z podaniem symboli ich nazw, oraz dostarczeniem na budowę dokumentacji zastosowanych segmentów, lub powołaniem się na odpowiednie katalogi (promocja 3 w 1).