Uplastycznienie strefy ściskanej betonu

Przypadek charakteryzuje się nieco większymi odkształceniami niż przypadek 1, wskutek uplastycznienia strefy ściskanej betonu. Jak podano w, po zarysowaniu występuje najczęściej na pewnym odcinku proporcjonalność między momentem zginającym a krzywizną odkształconej (oczywiście przy niższym niż poprzednia module odkształcenia, obowiązującym w fazie II), dopóki stał i beton pozostają w obszarze liniowo-sprężystym a przyczepność nie jest zbyt naruszona (program uprawnienia budowlane na komputer).

W praktyce mamy do czynienia ze zniszczeniem zarówno typu 2 jak i 3. Jak widać, nie ma tu analogii do żelbetu, w którym nie dopuszczamy do przypadku zniszczenia 3, tzn. nie dopuszczamy, by strefa ściskana niszczyła się przed osiągnięciem przez uzbrojenie rozciągane granicy plastyczności, uważając, że jest to równoznaczne z niepełnym (nieekonomicznym) wyzyskaniem uzbrojenia ‘). Wynika to stąd, że w odróżnieniu od żelbetu, obliczenie według fazy II nie jest tu jedyne i miarodajne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zasadnicza ilość uzbrojenia wynika z potrzebnej siły sprężającej (a więc obliczenia w fazie I) i zadanie nasze ogranicza się do sprawdzenia, czy współczynniki pewności na zniszczenie nie są przekroczone; jeśli są one zachowane (jak to bywa najczęściej), to nie ma istotnego znaczenia, w jaki sposób nastąpi zniszczenie. Ponadto graniczny procent uzbrojenia nie mógłby tu określić jednoznacznie przejścia od typu zniszczenia 2 do 3, gdyż wcześniejsze lub późniejsze osiągnięcie przez uzbrojenie granicy plastyczności zależy również od stopnia jego naprężenia wstępnego, a także od charakteru odkształceń stali i przyczepności do betonu (uprawnienia budowlane).

Z tych powodów normy zazwyczaj zalecają niezależne sprawdzenie momentu niszczącego dla przypadków 2 i 3, przy czym miarodajna jest niższa z uzyskanych wartości. Jak to już wyjaśniono, żądamy z reguły, by nie zachodziło zniszczenie „kruche”, bez uprzedniego zarysowania, a więc należy wyeliminować przypadki zniszczenia 1 i 4. Musi zatem być spełniony warunek Mn.> Mr, gdzie Mn jest momentem niszczącym, a Mr - momentem rysującym. Z uwagi na możliwe odchylenia wartości obliczeniowych od rzeczywistych musi tu być zachowany pewien współczynnik bezpieczeństwa (program egzamin ustny).

Odkształcenia plastyczne

Określony w ten sposób współczynnik bezpieczeństwa ogranicza od góry moment rysujący, którego najmniejsza wartość ograniczona jest dopuszczalnym współczynnikiem sr na zarysowanie. W przypadku zniszczenia typu 1 dla obliczenia Mr korzystamy ze wzorów podanyc, Mn zaś wyznaczamy z zależności (9-30) (por. niżej), ważnej dla zniszczenia typu 2 (w strefie ściskanej nie występują tu na ogół wyraźniejsze odkształcenia plastyczne) (opinie o programie).

W normach nie przewidujących sprawdzenia momentu rysującego (np. w normach niemieckich lub przy sprężeniu ograniczonym, gdzie również rezygnujemy z jego weryfikacji, warunek 1 zastępujemy żądaniem, by nośność użyteczna uzbrojenia była wyższa od nośności strefy rozciąganej. Pierwsza z nich odpowiada wzrostowi naprężeń w stali, począwszy od osiągnięcia naprężeń zerowych w betonie (tj. zniknięcia naprężeń). Przy określeniu momentu niszczącego dla typów zniszczenia 2a i 2b musimy wyjść z odmiennych założeń wyjściowych, tj. przyjąć odmienne wielkości jako zadane (segregator aktów prawnych).

W przypadku zniszczenia typu 2a uważamy za znane: siłę przenoszoną przez uzbrojenie w chwili zniszczenia (tj. wytrzymałość stali) oraz graniczne odkształcenie uzbrojenia (gdyż przyczyną zniszczenia jest zerwanie stali).

Natomiast nie znamy tu odkształceń betonu (niższych na ogół od odkształceń granicznych), ponieważ nośność strefy ściskanej nie zostaje całkowicie wyzyskana. W przypadku 2b znana jest siła w uzbrojeniu (gdyż osiąga ono granicę plastyczności), nie czynimy natomiast żadnych założeń co do jego odkształceń (przyjmujemy, że mogą narastać nieograniczenie); za znane natomiast uważamy odkształcenia graniczne betonu, gdyż strefa ściskana ulega tu zmiażdżeniu (promocja 3 w 1).