Upłynnione asfalty

Wtłaczanie w grunt upłynnionych asfaltów lub smół nosi nazwę bitumowania. W Polsce wobec niedostatecznej produkcji asfaltów ponaftowych stosuje się smoły powęglowe (program uprawnienia budowlane na komputer).
Bitumowanie stosuje się na gorąco lub na zimno.
Rozgrzany bitum wskutek swej lepkości nie przenika w drobne pory. Bitumy w stanie zimnym lepiej przenikają w drobne pory i szczeliny, dlatego bitumowanie gorące uzupełnia się bitumowaniem zimnym.

Korzyści gorącego bitumowania polegają na tym, że:
- materiał bitumiczny jest odporny na działanie wód mineralizowanych i w znacznym stopniu agresywnych,
- ten rodzaj bitumowania można stosować w dowolnych gruntach wodonośnych, nawet przy większych szybkościach wód podziemnych,
- w stosunku do bitumowania zimnego bitumowanie gorące korkuje bezpośrednio szczeliny.

Bitumowanie na gorąco wykonuje się w następujący sposób. Do wywierconego otworu wprowadza się rurę o średnicy 30 mm i z kotła wtłacza
się bitum rozgrzany do temperatury 150-220 °C, pod ciśnieniem dostatecznym do pokonania słupa wody i do zapełnienia porów gruntu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Temperaturę podtrzymuje się przepuszczając prąd elektryczny środkiem rury przez specjalny opornik odpowiednio izolowany w miejscu zamocowania. Na ogół bitum jest dość długo płynny, np. przy doprowadzaniu bitumu rurą o długości 5 m, pod ciśnieniem 1,5 at i przy temperaturze wody gruntowej 6 °C, bitum zachowuje dostateczną konsystencję i szczelnie wypełnia pory i szczeliny.

W podobny sposób wprowadza się emulsję bitumiczną. Ważną rzeczą jest uzyskanie maksymalnego rozdrobnienia bitumu w emulsji.
Zasada bitumocementowania jest oparta na następującym zjawisku. Do wiązania cementu niezbędna jest wilgoć w gruncie poddawanym cementowaniu, do rozpadu natomiast emulsji i wytrącenia bitumu nadającego gruntom właściwości hydrofobowe konieczne jest usunięcie wody (uprawnienia budowlane).

Szkło wodne

Cement zabierając z emulsji wodę stwarza sprzyjające warunki dla właściwości wiążących bitumu zawartego w emulsji. Dlatego przy cementowaniu gruntu można wodę zastąpić emulsją bitumiczną. Mieszając cement z masą gruntową i używając do zwilżenia emulsji, uzyskujemy hydrofobową mieszankę wodoszczelną o podniesionej wytrzymałości przy znacznej oszczędności cementu (program egzamin ustny).
Krzemianowanie gruntu odbywa się przy użyciu szkła wodnego, które stanowi najczęściej krzemian sodowy w stanie koloidalnym.
Szkło wodne ma zdolność wzmacniania i uszczelniania gruntu w zależności od modułu, który wyraża się stosunkiem.

Krzemiany z małymi modułami są bardziej hydrofobowe, łatwo przekazują wilgoć koloidom gruntu, co ujemnie wpływa na uszczelnienie. Poza tym żel kwasu krzemowego przechodzi w stan odwracalny w pewnych warunkach przy obecności chlorku wapniowego, chlorku magnezowego, siarczanu żelazowego i innych soli (opinie o programie). A zatem krzemianowanie w tym przypadku powinno odbywać się przy użyciu dwóch roztworów, szkła wodnego do wzmocnienia gruntu i roztworu soli w celu przeprowadzenia żelu kwasu krzemowego i innych związków w stan nierozpuszczalny. Zachodzi wtedy następująca reakcja: CaCl2 + Na20 • nSi02 = 2NaCl + CaO • nSi02

Ilość szkła wodnego użytego do uszczelniania i wzmocnienia gruntu oblicza się ze wzoru doświadczalnego V = 0,5p V0
gdzie: V - objętość szkła wodnego, 1, p - porowatość gruntu wyrażona ułamkiem dziesiętnym, V0 - objętość uszczelnionego gruntu, m3. Ilość roztworu chlorku wapniowego stosuje się równą objętości roztworu szkła wodnego (segregator aktów prawnych).

Najpierw wtłacza się szkło wodne, a po kilku lub kilkunastu minutach wprowadza chlorek wapniowy CaClo w postaci roztworu wodnego o zawartości 350 g chlorku wapniowego na 1 litr gorącej wody.

W grunt wbijamy rurę o grubych ściankach o wewnętrznej średnicy 15H-20 mm. Dolny koniec rury jest zaostrzony i na długości 1 m ma otwory o średnicy ok. 1 mm, przez które płyn przenika do gruntu. Rurę wbijamy na głębokość, na którą może pozwolić wytrzymałość rury, praktycznie na głębokość ok. 10 m (promocja 3 w 1).