Urządzenia zaciskowe

Urządzenia zaciskowe w postaci kotwi talerzowych okazały się najbardziej praktyczne. Przykład docisku za pomocą kotwi talerzowych systemu Schafera. W prostszy sposób kotwie talerzowe można wykonać z dwóch zwykłych blach z otworem na śrubę. Pierwsza blacha powinna być przyspawana do śruby (program uprawnienia budowlane na komputer). Trzpień śruby ma hak umieszczony na końcu i służy jako zakotwienie w betonie. Drugą płytę dokręca się jedną nakrętką, a płytę ochronną dociskową dociska się drugą nakrętką o takiej samej średnicy przez odpowiednio dużą podkładkę z blachy. Inne rozwiązania kotwi talerzowych dla różnych przypadków kolejności wykonywania poszczególnych elementów konstrukcji w obrębie izolacji.

Wskazane jest podłożenie pod talerze 1 lub 2 dodatkowych warstw papy w kształcie krążków o średnicy nieco większej od średnicy talerzy. Odstępy pomiędzy kotwiami talerzowymi, rozmieszczonymi mijankowo, wynoszą zwykle tyle, aby na jedną kotew przypadło 1,5 m2 powierzchni izolacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeżeli budowlę wykonuje się między ścianami szczelnymi lub w wykopie, to dostateczne parcie gruntu na izolację można będzie uzyskać, pozostawiając między ścianą szczelną a warstwą ochronną izolacji pustą przestrzeń o szerokości co najmniej 50 do 80 cm. W miarę usuwania rozparcia ścian wykopu przestrzeń tę wypełnia się warstwami gruntu, który należy przy tym silnie ubijać. Warunek ten nie zawsze jednak może być spełniony ze względu na warunki lokalne lub też z powodu wzrostu kosztów (uprawnienia budowlane).

Wówczas warstwę ochronną wykonuje się bezpośrednio przy ścianie szczelnej, która przyjmuje na siebie całkowite parcie ziemi, i izolacja nie ma wymaganego docisku. Przy rozparciu wykopu, które da się usunąć, można uzyskać potrzebne parcie gruntu.
Ściany szczelne stalowe (a często inne) ze względu na możliwość uszkodzenia izolacji zwykle nie są wyciągane. W tym przypadku zaciśnięcie izolacji można uzyskać w ten sposób, że po wyrównaniu betonem wgłębień w ścianie szczelnej układa się dwie warstwy papy bez powłoki. Dzięki przekładce z pap budowla może osiadać niezależnie od ściany szczelnej. Przy przekładce z papy wykonuje się ścianę pomocniczą w postaci płyty żelbetowej o grubości 15 cm.

Warstwa ochronna

Na podłoże i na ścianę tak wykonanej płyty żelbetowej nalepia się izolację przed wodą naporową i wykonuje konstrukcję obiektu. Jeżeli chodzi w tym przypadku o obiekt ze wszystkich stron zamknięty, np. tunel kolei podziemnej, to analogiczną warstwę ochronną wykonuje się na izolacji płyty przekrywającej tunel. W ten sposób izolacja opasuje obiekt na kształt pierścienia. Izolacja powinna być należycie wciśnięta pomiędzy konstrukcję a warstwę ochronną. Przy takim wykonaniu należy przewidzieć możliwość występowania skurczów i ruchów (program egzamin ustny).

Jeśli zachodzi potrzeba, to należy wykonać zaciśnięcie izolacji przez zastosowanie kotwi talerzowych.
Warstwa ochronna z muru ceglanego, wykonana z zewnątrz, nie powinna być grubsza niż 12 cm (V2 cegły), a z betonu - ok. 10 cm, aby przy zasypywaniu ziemią łatwy był docisk warstwy ochronnej do izolacji (opinie o programie).
Warstwy ochronne, jeśli nie są zakotwione w konstrukcji budowli, należy podzielić szczelinami dylatacyjnymi, przede wszystkim w narożach, w ten sposób, aby parcie ziemi mogło być skutecznie przekazane na całą powierzchnię. Przykład rozwiązania uwzględniającego powyższe wskazówki. Przy dłuższych ścianach należy zastosować szczeliny pionowe w odstępach od 5 do 10 m, wypełnione paskami papy (segregator aktów prawnych).

Ponadto ściankę ochronną układa się nie bezpośrednio na podłożu, lecz na przekładce z papy, która umożliwia poślizg ścianki pod wpływem parcia gruntu i uzyskanie wymaganego docisku. W podobny sposób za pomocą przekładki z papy należy oddzielić ściankę ochronną od warstwy ochronnej na płycie (promocja 3 w 1).