Ustalenie czasu trwania ogólnego cyklu budowy

Roboty, których tempo decyduje o tempie pozostałych robót na budowie, nazywa się robotami wiodącymi lub zasadniczymi. Obok robót wiodących rozróżnia się roboty, które nie wpływają na ogólny czas wykonania budowy, ponieważ wykonywane są najczęściej równolegle. Należą do nich: roboty przygotowawcze, pomocnicze i transportowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Częściowy cykl produkcyjny, który odpowiada robotom wiodącym prostym lub złożonym, nazywa się prowadzącym cyklem asortymentowym. Jest to okres potrzebny do wykonania jednego wiodącego asortymentu robót, w czasie trwania którego wykonuje się również inne roboty uboczne. Prowadzące cykle asortymentowe dzielą się na stałe i zmienne.

Podczas wznoszenia budynków cykle stałe nie zależą od liczby kondygnacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zalicza się do nich:
- przygotowanie i zagospodarowanie placu budowy,
- wykonanie wykopów,
- przerwa potrzebna do sztucznego suszenia konstrukcji budynku przed rozpoczęciem tynkowania itp.

Do cykli zmiennych zalicza się czas trwania poszczególnych procesów produkcyjnych wiodących, które zależą od liczby i wielkości kondygnacji, np. czas potrzebny na wykonanie murów i słupów na 1 kondygnacji lub montażu poszczególnych kondygnacji (uprawnienia budowlane). Całkowity czas potrzebny do wzniesienia określonego obiektu jest sumą czasów zużywanych na wykonanie wiodących procesów roboczych powiększoną o niezbędne prace typu technologicznego. Można to sformułować inaczej, mówiąc, że czas trwania budowy, czyli ogólny cykl produkcyjny budowy, jest sumą asortymentowych cykli prowadzących stałych i zmiennych, powiększoną o czas trwania niezbędnych przerw technologicznych.

W metodzie pracy równomiernej roboty wiodące przydziela się do wykonania odrębnym brygadom (program egzamin ustny). Poszczególne roboty wykonuje się bez przerw, tymi samymi środkami produkcyjnymi w jednakowych czasokresach na poszczególnych działkach roboczych.

Normatywne cykle produkcyjne

W celu ujednolicenia i zapewnienia dogodnych warunków do planowania inwestycji wprowadzono w 1958 r. uchwałą Rady Ministrów normatywne cykle budowy. Aktualnie obowiązuje w tym zakresie Uchwała Nr 281 RM z 72 roku. Są one obowiązujące zarówno dla inwestorów, jak i przedsiębiorstw budowlano-montażowych (opinie o programie). Również banki finansujące wzajemne zobowiązania kontrolują ich stosowanie przez przedsiębiorstwa i inwestorów.

Normatywy dotyczą budynków lub ich zespołów, a także kompletnych zakładów, których realizacja może się powtarzać, w przeciętnych warunkach hydrogeologicznych (segregator aktów prawnych). Oznacza to, że normatywne cykle mogą być przekraczane jedynie na terenach wymagających specjalnych przygotowań, np. tereny zalewowe, wysokogórskie, wymagające głębokich fundamentów itp.

Cykle normatywne obejmują pełny czas potrzebny do realizacji inwestycji od rozpoczęcia robót przygotowawczych do oddania inwestycji do użytku przy następujących założeniach:
- roboty budowlano-montażowe są zharmonizowane w czasie,
- stopień zmechanizowania oraz organizacja robót odpowiadają przeciętnemu poziomowi techniki budownictwa,
- budowa ma zapewnione dostawy środków produkcji, jak materiały, sprzęt i narzędzia,
- przekazywanie dokumentacji roboczej oraz wyposażenia przez inwestora odbywa się w terminach uzgodnionych z wykonawcą.

Normatywne cykle budowy określają maksymalny okres potrzebny do wykonania zadania inwestycyjnego. Etapowanie inwestycji na podstawie cykli normatywnych. Normatywne cykle budowy opracowywane są jako tabele dla każdego rodzaju budownictwa. Charakterystyki obiektu, orientacyjny podział nakładów inwestycyjnych na poszczególne lata budowy, przy założeniu że roboty rozpoczynają się na początku II kwartału (promocja 3 w 1).

Podział ten pozwala w razie większych obiektów dokonywać niezbędnego etapowania produkcji, które polega na rozbiciu całego zadania inwestycyjnego na kilka części. Każda z nich powinna tworzyć pewną zamkniętą całość, mogą to być np. kolejne obiekty lub grupy obiektów. Na przykład budowę dużego zakładu przemysłowego etapuje się w ten sposób, że najpierw wznosi się budynki i urządzenia potrzebne do produkcji podstawowego wyrobu, a następnie budynki i urządzenia związane z produkcją innych wyrobów.

Dzielnice miejskie etapuje się na poszczególne osiedla. Wielkość prac w poszczególnych etapach ustala się na podstawie podziału wymaganych nakładów’ finansowych (uwidocznionych w normatywnych nakładach budowy) z podziałem na kolejne lata.