Uszanowanie postępowych wartości

Zestawienie nowych budowli z zabytkami zostaje przeprowadzone na zasadzie nowej kompozycji architektonicznej, w której gmachy z rozlicznych epok zajmują właściwe sobie miejsce artystyczne, logicznie wynikające z ich usytuowania, wymiarów, skali, ukształtowania bryłowego, plastyki. Jako przykłady takich rozwiązań można wymienić nową kompozycję placu Czerwonego, nowego prospektu, centralnych placów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Uszanowanie postępowych wartości dziedzictwa, żywa ciągłość historyczna przejawiły się w procesie przebudowy Moskwy głęboko i wielostronnie. Najogólniej można je ująć w następujących zjawiskach:

• Powiązanie kompozycyjne centrum starego i nowego, co w konkretnych warunkach Moskwy znalazło wyraz w bezpośredniej lokalizacji nowego centrum w starym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
• Wyzyskanie i wzbogacenie przy rozbudowie centrum historycznych elementów jego planu (rozszerzenie pierścienia kremlowsko-kitajgorodzkiego wraz z placem Czerwonym, jako kośćca nowego układu przestrzennego centrum).
• Wyzyskanie i uwielokrotnienie w nowej kompozycji śródmieścia oraz dzielnic z gruntu nowych najlepszych tradycji urbanistycznych i architektoniczno-sylwetowych starej Moskwy, tradycji architektury światowej i rosyjskiej.
• Zachowanie zabytków architektury, ich pieczołowita naukowa restauracja i organiczne włączenie do nowych założeń (uprawnienia budowlane).

Dopełnienie centrum zabytkowego

Wszystkie te przejawy ciągłości historycznej rozwijają się na tle zasadniczego procesu w rozwoju miasta, na tle jego odnowy i przeobrażenia, doprowadzających do szeregu radykalnych przemian w obliczu starego centrum:

• Dopełnienie centrum zabytkowego przez nową dominantę ideową i architektoniczną i starego głównego placu przez nowy plac centralny (program egzamin ustny).
• Usunięcie dotychczasowego zamkniętego charakteru założeń śródmiejskich i stworzenie systemu swobodnych przestrzennych powiązań rozszerzonych placów i arterii, co przyczyniło się do podkreślenia demokratyzmu, dostępności, ludowości centralnego ośrodka. Przezwyciężenie dotychczasowej statyczności centrum Moskwy i wprowadzenie elementu dynamiki poprzez założenie ogromnego układu plac Dzierżyńskiego - Wzgórza Leninowskie.
• Zmiana otoczenia przestrzennego większości zabytków w związku z założeniem obszernych placów i magistral, co wpływa na obraz starych budowli umacniając w nim trwałe ogólnonarodowe wartości demokratyczne, wypierając obumarłe znamiona ograniczoności klasowej i zbliżając wyraz zabytków do współczesnych socjalistycznych ideałów narodu (opinie o programie).
• Wprowadzenie elementów urbanistyki regularnej do rosnącej dotychczas żywiołowo struktury urbanistycznej centrum. Elementy te wpisane zostają w układ fizjograficzny miasta (zakola rzeki, pagórkowata rzeźba) i powiązane z historycznym centrum stolicy cementując cały system urbanistyczny w jednolitą całość.
• Historyczna skala Moskwy, nie odpowiadająca już nowym zadaniom i znaczeniu stolicy, ulega kardynalnej przemianie wskutek znacznego podwyższenia zabudowy szeregowej, wzniesienia gigantycznych wieżowców, jak również rozszerzenia ulic i placów. W jednolitym zespole centrum Moskwy współistnieją harmonijnie historyczna skala zabytków i nowa skala budowli współczesnych, o znaczeniu decydującym (segregator aktów prawnych).

Wszystkie te zjawiska w całokształcie charakteryzują rezultat przebudowy i rozbudowy starego centrum Moskwy jako aktywną jedność kompozycyjną nowego i elementów starego, opartą na dominującej roli nowych obiektów urbanistyczno-architektonicznych. Moskwa jest miastem o bardzo swoistych warunkach rozwoju, możliwości i układu. Nie znaczy to jednak, że zasady skrystalizowane w toku przebudowy Moskwy mogą dotyczyć tylko jej samej ; skala robót urbanistycznych i szerokość ich problematyki upoważniają do studiowania i wykorzystania jej doświadczeń, oczywiście przy pełnym uwzględnieniu specyfiki stolicy radzieckiej (promocja 3 w 1).