Utwardzanie poliestrów uprawnienia budowlane

Utwardzanie poliestrów zachodzi bez wydzielania się produktów lotnych, w związku z czym można otrzymywać błony (powłoki) o znacznej grubości i wysokim połysku, dużej odporności mechanicznej i termicznej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Lakiery poliestrowe (nazwa krajowe Polimal) stosuje się do pokrywania drewna w przemyśle meblarskim, oraz jako tzw. lakiery podłogowe (parkietowe), a także do pokrywania betonu (impregnacji posadzek betonowych), płyt azbestocementowych (płyty warstwowe typu sandwicz) itp.
Żywice silikonowe czyli polimery krzemo-organiczne są podstawą lakierów i emalii odpornych na temperatury do 250°C, i wysokiej odporności na czynniki atmosferyczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W budownictwie niektóre typy tych żywic stosuje się w postaci roztworów lub emulsji do tzw. Hydrofobizacji murów. Preparaty te dają pokrycia niewidoczne dla oka i nie zmieniające naturalnej faktury ani kolorytu murów, ale nadające im właściwości niezwilżalności przez wodę (np. deszcz), przy równoczesnym utrzymaniu ich zdolności do „oddychania”. Ma to szczególne znaczenie dla materiałów budowlanych o znacznej porowatości, w których w okresach zimowych zamarzająca w porach woda powoduje ich pękanie i niszczenie. Do hydrofobizacji stosuje się niskoprocentowe roztwory (0,5%-2%) niskospolimeryzowanych żywic silikonowych lub ich wodne emulsje (0,5%-3%), lub roztwory wodne (2%-3%) soli sodowej lub potasowej kwasu metylokrzemowego (uprawnienia budowlane). Preparat taki (metylosilikonian potasu) produkowany jest w kraju pod nazwą Ahydrosil.

Bituminy

Bituminy są to twarde lub plastyczne ciała barwy czarnej, nierozpuszczalne w wodzie, rozpuszczalne w rozpuszczalnikach organicznych (program egzamin ustny). Służą one do wyrobu tzw. lakierów bitumicznych bezolejowych, bądź też w kombinacji z olejami schnącymi - do lakierów bitumiczno-olejowych.
Składnikiem błonotwórczym są tu tzw. asfalty naturalne (kopalne), z których najcenniejszym jest gilsonit, lub asfalty ponaftowe otrzymywane przy przeróbce ropy naftowej. Stosuje się również tzw. paki smołowe - produkty suchej destylacji węgla. Lakiery bitumiczne stosuje się do malowania rdzochronnego konstrukcji stalowych i rurociągów wewnątrz pomieszczeń (bez gruntowania farbą miniową) oraz do malowania konstrukcji i rur podziemnych.

Organiczne substancje błonotwórcze nierozpuszczalne w wodzie, jak oleje schnące, żywice lub bitumy albo ich kompozycje, stosuje się obecnie w coraz większym zakresie jako spoiwa do farb budowlanych nie w formie klasycznej, to znaczy pod postacią ich roztworów w rozpuszczalnikach organicznych, ale pod postacią ich emulsji wodnych (opinie o programie).

Emulsjami nazywamy mieszaniny dwóch wzajemnie w sobie nierozpuszczalnych cieczy, z których jedna jest zawieszona w drugiej w postaci kuleczek o mikroskopowych rozmiarach. Jeżeli np. zmieszamy energicznie wodę z olejem, to utworzy się mleczna emulsja, ale w chwilę po ustaniu mieszania rozdziela się ona na dwie oddzielne warstwy. Jeżeli jednak w trakcie mieszania obydwu składników dodamy trochę środka obniżającego napięcie powierzchniowe występujące na granicy dwóch faz olej-woda, np. mydła, to utworzy się dość trwała emulsja. Drobne kuleczki oleju (substancja rozproszona) zostaną zawieszone w wodzie (substancja rozpraszająca). Kuleczki oleju, mimo zmniejszenia napięcia powierzchniowego, mają tendencję do łączenia się (zlewania się) ze sobą w większe aglomeraty i po pewnym czasie emulsja „wytrąca się”, czyli oba składniki rozdzielają się na dwie warstwy (segregator aktów prawnych).

Proces ten nazywamy koagulacją. Emulsje trwałe uzyskuje się w przypadku wprowadzenia oprócz środków obniżających napięcie powierzchniowe - tzw. emulgatorów-stabilizatorów zwanych również koloidami ochronnymi, wytwarzających wokół każdej z kuleczek ciała rozproszonego dosyć mocną błonkę ochronną, która zabezpiecza nawet w przypadku zderzenia się ich w wyniku ruchów kinetycznych przed zlewaniem się w aglomeraty, a więc zabezpieczającą przed koagulacją.

Emulsje substancji błonotwórczych rozprowadzone cienką warstwą po podłożu rozdzielają się na dwie warstwy (substancja błonotwórcza i woda). Woda wyparowuje lub częściowo wsiąka w podłoże, jeśli jest ono porowate, a kuleczki substancji błonotwórczej łączą się ze sobą (zlewają) tworząc błonkę jak w przypadku zwykłych wyrobów malarskich (promocja 3 w 1).

Błonki te są jednak mikroporowate, stąd powłoki z wyrobów emulsyjnych stosowanych jako farby ścienne nie utrudniają „oddychania” murów, gdyż przepuszczają parę wodną i powietrze, umożliwiając wymianę wilgotności między wnętrzem budynków a otoczeniem.