Utwory deltowe

Utwory tworzące się na obszarach jezior mogą mieć charakter trojaki: w ujściach rzek wpadających do jezior mają charakter deltowy, u brzegów jezior osadzają się produkty abrazji materiału brzegowego w postaci wału przybrzeżnego, na dnie zaś jezior osadzają się cząstki drobniejsze, iłowe, najczęściej jako wynik koagulacji i opadania najdrobniejszych cząstek koloidalnych przynoszonych do jezior przez rzeki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Utwory deltowe mają tu zasięg niewielki, a fundamentowanie na nich ma te same warunki, jakie omówione były poprzednio. Również stosunkowo niewielki jest zasięg utworów przybrzeżnych, a fundamentowanie na ich obszarze ma podobne warunki, jakie panują u wybrzeży morskich.
Najbardziej charakterystyczne dla jezior są osady denne. Jako produkt osiadania cząstek najdrobniejszych stanowią one zwykle warstwy iłów, o różnej grubości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeżeli chodzi o jeziora współczesne, to bezpośrednie fundamentowanie na takich iłach jest niedopuszczalne. Żadna z form sapropelu, ani gitia (zawierająca domieszki organiczne z planktonu roślinnego)(zawierające domieszki humusowe), nie są odpowiednim podłożem bezpośredniego fundamentowania. To samo można powiedzieć o świeżo osadzonych warstwach kredy jeziornej, ziemi okrzemkowej i rudy darniowej.

Grunty te mają zwykle konsystencję miękką a nieco głębiej, w najlepszych wypadkach, plastyczną i stanowią warstwy bardzo ściśliwe. Ponadto zawierają znaczne domieszki cząstek organicznych, które jeszcze bardziej pogarszają warunki fundamentowania. I na nich więc stosować trzeba fundamenty głębokie (uprawnienia budowlane).
Na obszarach portów polskich (np. w Gdyni) stwierdza się również gdzieniegdzie występowanie utworów wodno-lodowcowych, a mianowicie iłów wstęgowych (warwowych), które stanowią podłoże wymagające szczególnej ostrożności.

Iły wstęgowe

Iły wstęgowe są najdrobniejszym osadem roztopowych wód cofającego się lodowca. Cechą ich jest drobne uwarstwienie. W porze cieplejszej, gdy topnienie mas lodowych, zawierających materiał morenowy, było intensywniejsze, ił zawierał więcej cząstek piaskowych i osad jego jest jaśniejszy, w zimie topnienie było słabsze, osiadały cząstki bardziej delikatne, ił jest ciemniejszy. Dwie takie o różnych odcieniach warstewki tworzą osad jednoroczny (program egzamin ustny). Często występują w nich szczątki organiczne świadczące o cieplejszym klimacie okresów międzylodowcowych.

Poszczególne warstewki iłów wstęgowych na przemian ilastych (ciemniejszych) i piaszczystych (jaśniejszych) są bardzo cienkie. Zależnie od okoliczności grubości ich wahają się od kilku dziesiątych milimetra do kilku centymetrów i z tego powodu zdarza się nieraz, że niewprawni wiertacze nie dostrzegają uwarstwienia i biorą te grunty za iły lub gliny jednorodne (opinie o programie).
Należy stwierdzić, że iły wstęgowe są bardzo wrażliwe na działanie wody. Jak wynika z ich struktury, przepuszczalność ich w kierunku poziomym, poprzez warstewki o grubszym uziarnieniu, jest znacznie większa niż w kierunku pionowym. Bardzo często się zdarza, że woda w warstewkach piaszczystych znajduje się pod ciśnieniem. Jeżeli w tych warunkach wykona się w ile wstęgowym wykop fundamentowy, wówczas ciśnienie wody w warstewkach piaszczystych, występujących bezpośrednio pod dnem wykopu, może podnieść wyżej leżące warstewki nieprzepuszczalne, a przy większym ciśnieniu nawet je rozerwać. Wskutek przepływu wody w górę warstewki czysto ilaste rozmakają, tworząc błoto (segregator aktów prawnych).

Tak zniszczone dno wykopu fundamentowego oczywiście nie nadaje się do położenia na nim fundamentu, który w tych warunkach okazałby znaczne osiadanie.
Aby uniknąć omówionych trudności, można stosować zalecany przez Wasiliewa sposób, praktykowany w podobnych warunkach w Leningradzie. Należy mianowicie wzdłuż obwodu wykopów fundamentowych wykonywać w ich dnie rowy, których zadaniem będzie odwodnienie piaszczystych warstewek leżących w dnie wykopu (promocja 3 w 1). Rowy te powinny mieć głębokość około 70 cm, przy czym poziom zbierającej się w nich wody nie powinien podnosić się wyżej niż 40 cm nad ich dnem, tak aby właściwe dno wykopu fundamentowego znajdowało się stale co najmniej 30 cm ponad nim. Wodę z rowów należy usuwać za pomocą pompy.