Uzbrojenie przewodów kanalizacyjnych

Studzienki rewizyjne wewnątrz budynku w suterenach wykonywane są najczęściej z cegły, natomiast studzienki rewizyjne zewnętrzne z cegły lub gotowych kręgów betonowych.
Rewizje, zawory burzowe, tłuszczowniki przy zlewozmywakach są wykonywane z żeliwa (program uprawnienia budowlane na komputer).
Syfony produkowane są z żeliwa, mosiądzu, z mas sztucznych lub z kamionki.

Rury wywiewne w dachach krytych papą, blachą i dachówką wykonywane są z blachy ocynkowanej, w dachach zaś żelbetowych z żeliwa.
Kształtki i materiały uszczelniające. Kształtki w sieci służą do zmiany kierunku przewodów, do rozgałęzień zamknięć, odsadzek, zmiany średnicy itp. W przewodach żeliwnych i kamionkowych stosuje się wykonane z tego samego materiału trójniki proste i skośne, łulci, zwężki. W przewodach żeliwnych kanalizacyjnych ponadto stosuje się kolana zwykłe i redukcyjne, czyszczaki, korki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Kielichy rur kanalizacyjnych uszczelnia się najpierw sznurem konopnym czarnym (smołowanym), następnie sznurem konopnym białym (nie- smołowanym), a w końcu zaprawą cementową lub asfaltem. W wyjątkowych przypadkach, gdy wymagana jest całkowita szczelność przewodu (np. przy deszczówkach wewnątrz budynku), zamiast zaprawy cementowej stosuje się ołów.

Przybory kanalizacyjne. Materiały używane do wyrobu przyborów kanalizacyjnych powinny być dostatecznie wytrzymałe, o gładkiej, łatwo zmywalnej powierzchni, nie mogą przepuszczać wody, w przypadku obecności w wodzie ściekowej kwasów nie powinny ulegać ich działaniu.
Najczęściej stosowanym materiałem do wyrobu przyborów kanalizacyjnych w budownictwie mieszkaniowym jest żeliwo i fajans (uprawnienia budowlane).

Zlewy, zlewozmywaki, wanny i niskie miski ustępowe wykonywane są z żeliwa. W celu uzyskania gładkiej, niebrudzącej i łatwo zmywalnej powierzchni - wszystkie te przybory są od wewnątrz powlekane emalią, a od zewnątrz, aby zabezpieczyć je przed rdzewieniem - malowane farbą olejną.
Umywalki, miski ustępowe (do siadania) i bidety są odlewane z masy fajansowej, wykonywanej z gliny kaolinowej z dodatkiem kwarcu i kredy. Odlewy po wypaleniu w celu uzyskania gładkiej powierzchni są powlekane glazurą.

Przewody gazowe

Do wykonania instalacji gazowych wewnątrz budynku używane są rury stalowe ze szwem, czarne (niecynkowane) typu lekkiego (cienkościenne), rzadziej rury stalowe bez szwu typu ciężkiego (grubościenne)(program egzamin ustny).
Rury stalowe, jak podano wyżej, są wykonywane o średnicach od 10 do 150 mm, o długościach 4 do 8 m.
Uzbrojenie przewodów gazowych. Zawory przelotowe, zamykające dopływ gazu, w domowych instalacjach gazowych są wykonywane z brązu, mosiądzu, rzadziej z żeliwa lub stali. W zaworach wykonanych z żeliwa lub stali sworzeń (część środkowa obrotowa) powinien być wykonany z brązu. Odwadniacze montowane na przewodach gazowych są wykonywane z rur stalowych, tak jak przewody gazowe. Śrubka przy odwadniaczach powinna być mosiężna.

Kształtki, łączniki i materiały uszczelniające. Stalowe rury gazowe są łączone przeważnie na gwint, skręcane na minię i konopie. Złączka łącząca dwie rury ma gwint wewnętrzny, końce rur mają gwint wewnętrzny.
W sieci gazowej, podobnie jak w sieci wodociągowej, stosuje się także kształtki, jak: trójniki, kolanka, łuki itp.
Przybory gazowe wykonywane są z różnych materiałów, np. kuchenki dwufajerkowe są wykonywane z żeliwa; kuchenki z piekarnikiem mają palniki i same fajerki z żeliwa, a obudowę z blachy żeliwnej emaliowanej. Kąpielowe piece gazowe do podgrzewania wody wewnątrz zaopatrzone są w wężownice z rur najczęściej miedzianych, a obudowa piecyka jest wykonywana z blachy stalowej emaliowanej (opinie o programie).

Przewody instalacji wodociągowych, kanalizacyjnych i gazowych, znajdujące się w pomieszczeniach zawierających wilgotne powietrze (kuchnie, pralnie, umywalnie, natryskownie) szybko ulegają zniszczeniu wskutek rdzewienia. W celu zabezpieczenia tych przewodów przed wilgocią stosowana jest przeważnie izolacja z waty szklanej. Przewody najpierw powlekane są specjalną masą przeciwkorozyjną, następnie owija się je matami z waty szklanej, okręca drutem i po owinięciu jutą ogipso- wuje i maluje farbą olejną lub lakierem asfaltowym (segregator aktów prawnych).
W pomieszczeniach wilgotnych nie należy stosować do izolacji przewodów tzw. waty żużlowej, gdyż pod wpływem wilgoci powoduje ona korozję (rdzewienie przewodów).
Często spotykamy się ze zjawiskiem tzw. pocenia się przewodów wodociągowych ułożonych na tynku (nie w bruzdach). Pocenie się przewodów wodociągowych występuje na skutek skraplania na zimnych ściankach przewodu wodociągowego (temperatura wody wodociągowej wynosi od +5 do + 10°C) znajdującej się w powietrzu pary wodnej. Skraplanie się pary jest tym większe, im większe jest zużycie wody i im większy jest ruch wody w przewodach.

Dla zabezpieczenia takich przewodów najczęściej wystarcza owinięcie ich smołową jutą. Gotowa juta smołowa w wąskiej taśmie produkowana jest u nas fabrycznie i nosi nazwę taśmy „Denso”.
W przypadku gdyby skraplanie pary było bardzo duże lub gdyby ze względów estetycznych owinięcie taśmą „Denso” było niepożądane, należy zastosować izolację z waty szklanej - sposobem podanym wyżej (promocja 3 w 1).
Dla zabezpieczenia przewodów wodociągowych przed zamarzaniem stosuje się w miejscach suchych watę żużlową, w miejscach narażonych na wilgoć - watę szklaną z owinięciem jutą, ogipsowaniem, a niekiedy pomalowaniem powłoki gipsowej lakierem asfaltowym.