Użycie grysiku

Użycie grysiku o dużej nasiąkliwość i powoduje także występowanie białych plam na powierzchni terrazzo oraz nie trwałość połysku uzyskanego polerowaniem. Przy wyborze kruszywa do warstw terrazzo narażonych na działanie atmosferyczne należy brać pod uwagę odporność skał na mróz i działanie czynników chemicznych i mechanicznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Należy dobierać takie skały, które dają się łatwo szlifować i polerować oraz które zachowują trwały połysk. Do polerowania lepiej nadają się skały o jednolitym i zwartym uziarnieniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Trwałość połysku uzyskanego przez polerowanie zależy zarówno od struktury skały, jak i od warunków eksploatacji - temperatury (nasłonecznienie, sztuczne ogrzewanie, mróz), wilgotności, ilości pyłu, wpływów chemicznych i mechanicznych itp.

Przy wyborze kruszywa do robót terrazzowych w budynkach monumentalnych czy zwykłych o dużej objętości robót zaleca się dokonanie prób łatwości i trwałości polerowania kamienia (uprawnienia budowlane). Łatwość polerowania określana jest przez porównanie ilości czasu i energii zużytej na mechaniczne polerowanie kamiennych próbek z różnych skał doprowadzanych obróbką do tego samego połysku. Szlifowanie i polerowanie większości skał nadaje im odcień ciemniejszy. W celu ustalenia jak będzie wyglądać kamień po polerowaniu wystarczy zwilżyć jego powierzchnię. Zwilżona powierzchnia kamienia ma odcień zbliżony do tego, który się uzyskuje przez polerowanie (program egzamin ustny).

Od materiałów narażonych na działanie mechaniczne (np. na posadzkach, stopniach) wymagana jest określona twardość- W praktyce próbę twardości można wykonać przez zadrapanie kamienia paznokciem (twardość szpatu wapiennego), odłamkiem (twardość apatytu) albo ostrzem stalowym (twardość szpatu polnego) (opinie o programie).

Twardość skał krystalicznych

Twardość skał krystalicznych zależy od stopnia twardości składowych minerałów i ich struktury, a twardość konglomeratów, okruchowców i innych skał spojonych - od własności podstawowego składnika skalnego. Dlatego też trzeba koniecznie zbadać, czy materiał jest zwarty, gruboziarnisty lub drobnoziarnisty, czy kształt ziaren jest jednakowy, czy złom jest równy i czy mocne jest spojenie poszczególnych cząstek kamienia (segregator aktów prawnych).

Do posadzek terrazzowych należy używać kamieni twardych z tym jednak ograniczeniem, aby miały niezbędną nasiąkliwość i dawały się łatwo polerować. Jeżeli kamień nie wchłania wody lub wchłania jej zbyt mało, grysik nie wiąże się należycie z zaprawą. Przy użyciu grysiku zbyt twardego (tak-samo jak przy małym jego dozowaniu) ziarna kamienne mało ścierają się, natomiast zużyciu ulega przede wszystkim stwardniała zaprawa cementowa. W rezultacie powierzchnia przybiera wygląd gąbczasty.

Najkorzystniejszy jest grysik z kamienia o strukturze ziarnistej lub zwartej, którego cząstki mają kształt zbliżony do sześcianu lub ostrosłupa. Ziarna wydłużone tworzą terrazzo zbyt pstre, źle się łączą z zaprawą cementową i łatwo wyłuskują się przy szlifowaniu. Nie zaleca się stosowania do terrazzo grysiku o kształcie płytkowym i odłamkowym (grysik tego kształtu powstaje przy rozdrabnianiu kamienia o strukturze łupkowej).

Do mieszaniny terrazzowej nie należy używać kruszywa z kamienia o strukturze włóknistej, porowatej lub żużlowej. Grysik o strukturze łuskowej lub łupkowej może być stosowany w niedużej ilości jako dodatek bardzo drobny (np. mika, mączka łupkowa), ale niejako kruszywo. Do kostek mozaikowych nadaje się jedynie materiał o zwartej strukturze (promocja 3 w 1).

W niektórych wypadkach można stosować różne domieszki, które urozmaicają wygląd powierzchni terrazzowej: masę perłową, opiłki mosiężne i aluminiowe, porcelanę, odpadki aga tu itp. Architekt ustala rodzaj i ilość tych domieszek. Przy użyciu masy perłowej należy odrzucać większe cząstki wyłuskane z cienkiej części muszli.