Użycie tablic

Istnieje tylko jedna metoda obliczeń, której zasady dają się zastosować do dowolnej odmiany powłoki i do dowolnych obciążeń, a mianowicie metoda, która sprowadza się do sformułowania i rozwiązania cząstkowego równania różniczkowego 8 rzędu (program uprawnienia budowlane na komputer). Jest to metoda analityczna, która zostanie. Wady tej metody są następujące:

• Pomijając sprawę takich generalnych metod (które bardzo zawiłe), jak stosowanie równań różnic skończonych lub metody Ritza, praktycznie biorąc, obliczenie analityczne powłoki walcowej daje się przeprowadzić tylko dla jednoprzęsłowej, swobodnie podpartej powłoki i nawet wówczas jest konieczne rozwinięcie obciążenia w szereg Fouriera w kierunku tworzącej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
• Obliczenie analityczne walcowej powłoki izotropowej daje się dość szybko wykonać przy użyciu tablic. Jednak do obliczenia walcowej powłoki anizotropowej potrzeba już wielu przeliczeń, a obliczenie powłoki niejednorodnej i niekołowej jest bardzo skomplikowane.
• W obliczeniach stosuje się liczby zespolone i dlatego w trakcie obliczeń trudno jest inżynierowi wytworzyć sobie jakikolwiek pogląd o wartości rachunku (uprawnienia budowlane).

Są przypadki, w których ciągle jeszcze metoda analityczna jest jedyną prowadzącą do celu. Zrozumiałe jednak, że jeśli naprężenia dają się określić za pomocą innej, bardziej zrozumiałej i dostatecznie dokładnej metody, to będzie ona chętniej stosowana. Jednak nawet w przypadkach, gdy rozważane jest jedynie obciążenie równomierne, dotychczas nie udało się jeszcze opracować jednej prostej metody, która dałaby się powszechnie stosować. Z drugiej strony dwie elementarne metody, a mianowicie metoda analogii belkowej i metoda bezmomentowa wg teorii błonowej dają się stosować do specjalnych typów powłok (program egzamin ustny).

Belka sztywna

Na pozór nie ma widocznego związku między tymi dwiema metodami. Jednak przez wprowadzenie pojęcia elementu powłoki jako sprężyście podpartego łuku, o którym będzie mowa niżej, okaże się, że obie te metody są szczególnymi przypadkami ogólnej zasady (opinie o programie). Ten sposób rozumowania doprowadza nas do rozszerzenia metody analogii belkowej.

Aby ułatwić zrozumienie teorii powłok walcowych, omówimy najpierw analogię dotyczącą sprężyście podpartego łuku. Belka na ciągłym sprężystym podłożu. Dwie belki na sprężystym podłożu. Belka a jest krótka i sztywna, podczas gdy belka b jest długa i wiotka. Dla uproszczenia zagadnienia przyjęto, że współczynnik sprężystości podłoża jest stały wzdłuż każdej z belek.

Belka sztywna a może być obliczona za pomocą metody iteracji (metody kolejnych przybliżeń) w następujący sposób. Na początku przyjmuje się, że belka jest absolutnie sztywna, przez co ugięcie w, przedstawione jako trapez, jest określone wielkością opuszczenia się środka belki oraz kątem jej obrotu (segregator aktów prawnych). Obie te wielkości można bezpośrednio obliczyć, przyjmując obciążenie całkowite oraz momenty względem środka belki. Obciążenie belki może być dowolne. Mogą to być np. siły skupione. Wobec tego, że belka, która znajduje się pod działaniem określonego obciążenia i znanych już reakcji podłoża, jest w stanie równowagi, można znaleźć momenty i siły poprzeczne w tej belce.

Jeśli belka jest rzeczywiście bardzo sztywna, można na tym poprzestać. W przeciwnym jednak przypadku trzeba przeprowadzić dalsze obliczenia w sposób następujący (promocja 3 w 1). Z momentów zginających oblicza się odkształcenie belki. Belkę odkształconą znów uważa się za absolutnie sztywną i osiadanie podłoża oblicza się z dwóch warunków równowagi. W ten sposób znajduje się następne przybliżenie rzeczywiście panujących momentów. Tak należy postępować dopóki, praktycznie biorąc, dalsze zmiany momentów i obciążeń nie występują.