Wady wykonania okładziny ściennej

Do licowania ścian stosuje się u nas obecnie najczęściej płytki polewane (glazurowane), do podłóg zaś płytki terakotowe (metlachskie); szeroko rozpowszechnione są również okładziny z płytek szklanych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wady okładziny ściennej z płytek ceramicznych można podzielić na następujące grupy:

1. ogólne braki wykonania,

2. wady i uszkodzenia płytek,

3. uszkodzenia spoin,

4. oddzielanie się płytek od zaprawy,

5. oddzielanie się zaprawy od ściany.

Do ogólnych braków wykonania zaliczyć można to wszystko, co obniża jakość i wpływa ujemnie na ogólny wygląd okładziny. Do takich braków zaliczyć można między innymi: obecność w okładzinie nieforemnych (przyciosanych) części płytek, co powstaje na skutek wadliwego rozmieszczenia w ścianach otworów okiennych i drzwiowych, złe rozmieszczenie urządzeń instalacyjnych albo wreszcie niewłaściwą szerokość opasek drzwiowych, kiedy wymiary powierzchni licowanej nie są wielokrotnością znormalizowanych wymiarów płytek. Szczególnie brzydkie są wąskie paski, które łatwo odpadają (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Duże znaczenie dla wyglądu zewnętrznego i jakości okładziny ma kształt płytek.

Stosowanie płytek narożnych w kształcie kątownika jest lepsze niż łączenie płytek na przylgę. Ten drugi sposób sprawia złe wrażenie, ponadto płytki łatwo wypadają. Przyczyną tego zjawiska mogą być również zmiany wilgotności i temperatury zachodzące w płytkach i zaprawie w okresie użytkowania (uprawnienia budowlane).
Główną przyczyną oddzielania się płytek jest kurczenie się zaprawy w procesie twardnienia. Z tego względu należy stosować zaprawy mało tłuste (np. 1 : 4), z dodatkiem wapna dla większej plastyczności.

Gładka powierzchnia płytek

Oddzielanie się płytek następuje również wskutek zmiany ich objętości przy nagrzewaniu i stygnięciu okładziny w pobliżu grzejników, a także przy zawilgoceniu okładziny na świeżym murze. Dlatego warstwa zaprawy powinna wypełniać całą przestrzeń pod płytkami (rys. 50). Zagranicą dla uniknięcia oddzielania się płytek układa się je bez zwilżania na cienkiej warstwie (2 mm) specjalnego lepika, którym powleka się już otynkowaną i wyschniętą powierzchnię (rys. 51). Płytki układa się przyciskając je i nasuwając w kierunku płytek (program egzamin ustny).

Odstawanie płytek wskutek ułożonych, wskutek czego zaprawy w rogach pod płytka się tworzenia pustych miejsc pod narożami.
Oddzielanie się płytek razem ź zaprawą może być wywołane wstrząsami, osiadaniem i zmianami temperatury samej ściany (opinie o programie).
Uszkodzenia okładziny z płytek szklanych powodowane są kruchością szkła, złą przyczepnością do zaprawy lub lepika oraz wadliwym umocowaniem płytek. Okładzina łatwo pęka od uderzeń wskutek kruchości szkła osadzonego na twardym podłożu. Przy mocowaniu szklanych płytek śrubami lub wkrętkami najsłabsze miejsce stanowią naroża z otworami do śrub, skąd zwykle rozchodzą się pęknięcia. Gładka powierzchnia płytek powoduje łatwe oddzielanie się od zaprawy.

Zagranicą umocowuje się duże płyty szklane za pomocą lepika z bieli ołowianej na oleju. W miejscach przechodzenia śrub lub wkrętek daje się podkładki gumowe, a główki śrub lub wkrętek powleka się kolorowym lepikiem (segregator aktów prawnych).
Posadzki z płytek terakotowych (metłachskich) wykazują takie same braki i uszkodzenia jak okładzina ścienna (oprócz wad polewy).
Najczęściej spotykaną wadą nowej posadzki z płytek jest nierówność powierzchni zapadnięcia i wystawanie płytek; przyczyną tego jest nierówność powierzchni podłoża. Stare posadzki ścierają się w miejscach dużego ruchu i stają się śliskie.

Zagranicą produkowany jest specjalny gatunek płytek ceramicznych przeznaczonych do pomieszczeń o dużym ruchu. Powierzchnię takich płytek stanowi warstwa sztucznego karborundu odpornego na ścieranie i nadającego powierzchni chropowatość (promocja 3 w 1).
Oprócz uszkodzeń mechanicznych płytki terakotowe mogą mieć wady polegające na utracie pierwotnej barwy, na istnieniu punktowych plamek, większych plam oraz pęcherzyków i pęknięć powstałych przy suszeniu i wypalaniu.