Walka ze szkodnikami zbożowymi

Ważną i konieczną czynnością w spichrzach jest walka ze szkodnikami zbożowymi, z których najbardziej rozpowszechniony jest wołek zbożowy. Najczęściej spotykaną metodą zwalczania szkodników jest stosowanie środków chemicznych (gazów trujących - Cartoxu lub Areginalu), rzadziej stosuje się metodę elektryczną i mechaniczną (program uprawnienia budowlane na komputer). Gazowanie odbywa się w specjalnych komorach umieszczonych w maszynowni spichrza, lub w części komór przeznaczonych do składowania.

Pojemność komór do gazowania przyjmuje się na ogół jako 5% pojemności spichrza.
W czasie przebiegu ziarna przez różne urządzenia silosowe, pomimo wstępnego oczyszczania w wialniach powstają obłoki pyłu, nie dające usunąć się za pomocą wentylacji. Pył ten jest bardzo szkodliwy dla ludzi, utrudnia pracę maszyn, a ponadto jest łatwo zapalny. Odpylaniu poddaje się zarówno pomieszczenia, jak i maszyny. Urządzenia aspiracyjne (odpylające) składają się z sieci przewodów, wentylatora i zbiornika kurzu (cyklonu) lub filtra. Ze względów bezpieczeństwa przeciwpożarowego kierunek ruchu powietrza w przewodach powinien być z dołu do góry. Zbiorniki kurzu instaluje się na ogół w maszynowni spichrza.

Niemniej ważnym procesem jest konserwacja przechowywanego zboża, która polega głównie na wietrzeniu „oddychającego” ziarna. Wietrzenie może odbywać się przez przerzucanie ziarna szuflami, przepuszczanie ziarna przez odpowiednie maszyny lub przez wprowadzanie do komór powietrza pod ciśnieniem (znane metody Suka i Rauka),
W trakcie stosowanych zabiegów technologicznych zboże podlega kilkakrotnemu ważeniu. Ma to miejsce przed oczyszczeniem (nad wialnią), po oczyszczeniu (pod wialnią) oraz przed suszeniem (nad suszarnią) i po wysuszeniu (pod suszarnią). Stosowane tu rodzaje wag oraz ich wielkości omówiono wcześniej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Deskowania ślizgowe

Pierwsze silosy wykonywano w stałym deskowaniu nie różniącym się od powszechnie spotykanego deskowania innych konstrukcji żelbetowych. Uciążliwy i kosztowny ten sposób, szczególnie przy wznoszeniu obiektów wysokich, stosowany jest obecnie tylko w przypadku obiektów o niewielkich wysokościach, ustępując deskowaniu przestawnemu oraz ślizgowemu (uprawnienia budowlane). Ostatnio stosuje się przede wszystkim deskowanie ślizgowe, którego główną zaletą jest duża szybkość wykonywania robót, łatwość kontroli dzięki prostocie i przejrzystości procesu oraz skoncentrowaniu robót zbrojarskich i betoniarskich na rusztowaniach układu ślizgowego.

Do wad tego systemu należy konieczność przestrzegania minimalnej grubości betonowanych ścian, którą określa się na 12-M5 cm; poza tym użycie deskowania ślizgowego utrudnia zastosowanie prefabrykowanych siatek zbrojeniowych. Problem ten nie występuje natomiast przy deskowaniu przestawnym (program egzamin ustny).
W deskowaniu ślizgowym wykonuje się żelbetowe elewatory zbożowe, silosy cementowe, wieże chłodnicze, wysokie bunkry węglowe, spichrze nasienne, silosy paszowe itp.
Deskowanie ślizgowe przy wznoszeniu obiektów monolitycznych polega na ciągłym i równomiernym podnoszeniu ku górze zestawu deskowania o niewielkiej wysokości (ok. 1,20 m) w miarę postępu robót i umożliwianiu w ten sposób betonowania ścian; wraz z deskowaniem podnosi się sztywno związany z nim pomost roboczy (opinie o programie). Ten rytmiczny posuw całości powoduje prowadzenie robót zbrojarskich i betonowych na jednym poziomie dla wszystkich ścian jednocześnie.

Odnosi się to również do robót takich, jak wyprawianie ścian od wewnątrz, murowanie ścian okładzinowych, prace kontrolne itp.; czynności te wykonuje się z podwieszonych do pomostów rusztowań (segregator aktów prawnych).
Deskowanie wraz ze związanym z nim pomostem roboczym podnoszone jest stopniowo ku górze za pomocą urządzenia podnośnikowego.

Szybkość ślizgu uzależniona jest od wielu czynników jak: wiązanie betonu (jego wytrzymałość), zakładanie zbrojenia, dostawa betonu i jego układanie oraz od robót dodatkowych, do których należą: wyprawienie ścian, zakładanie okładzin lub murowanie zewnętrznych ścian, wszelkie prace kontrolne itp. Średnia szybkość wznoszenia obiektu wynosi około 1,5-3,0 m na dobę (promocja 3 w 1).