Wapno hydrauliczne

Wapno hydrauliczne dostarczane jest w postaci proszku o odcieniu lekko brązowym. Jego ciężar objętościowy w stanie luźnym wynosi 0,5-f-0,8 g/cm3, ciężar właściwy 2,5-2,9 g/cm (program uprawnienia budowlane na komputer). Zaprawa z piaskiem normalnym powinna wykazywać wytrzymałość na zrywanie po 28 dniach, nie mniejszą mz 4 kG/cm-, a po 2 miesiącach nie mniejszą niż 6 kG/cm2, oraz wytrzymałość na ściskanie po 28 dniach nie mniejszą niż 10 kG/cm3. W rzeczywistości wartości te są następujące: wytrzymałość na zrywanie do 15 kG/cm2, wytrzymałość na ściskanie po 28 dniach ok. 70, a nawet do 100 kG/cm2. Wapno hydrauliczne powinno wykazywać stałość objętości w warunkach badania jak dla cementu portlandzkiego.

Badania przeprowadza się według norm dla cementu, z tym, że próbki przechowuje się początkowo na powietrzu, a później
tylko w wodzie. Wapno hydrauliczne jest spoiwem o charakterze pośrednim między wapnem a cementem portlandzkim. Jest stosowane jako zaprawa murarska, poza tym do wypraw i do betonów niskich marek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Cement romański jest to spoiwo hydrauliczne o module hydraulicznym 1,1 do 1,7, o lepszych własnościach niż wapno hydrauliczne i stanowi dzięki temu przejście do cementu portlandzkiego. Jest to spoiwo znane jeszcze w starożytnym Rzymie i stąd pochodzi jego nazwa. Uzyskuje się go przez wypalanie wapieni marglistych w temperaturze ok. 900°C (uprawnienia budowlane).

Spoiwo to jest już bardziej zbliżone do cementu portlandzkiego ze względu na konieczność zmielenia produktu wypalania na proszek, a nie gaszenia go wodą, jak w przypadku wapna hydraulicznego; ponadto cement romański wiąże i twardnieje zarówno na powietrzu, jak i w wodzie (program egzamin ustny).
Cement romański jest proszkiem koloru żółtawego o ciężarze właściwym 2,6-3,0; różnorodny jego skład powoduje duże odcienia w czasie wiązania (początek wiązania następuje nie wcześniej mz po 15 minutach, a koniec - nie później niż po 24 godzinach) oraz zmiany pod względem własności wytrzymałościowych.

Gliny

Wytrzymałość na zrywanie wynosi według norm rosyjskich me mniej niż 3 kG/cm2 dla próbek normalnych, przechowywanych na powietrzu i w wodzie, a wytrzymałość na ściskanie odpowiednio me mniej niż 17-25 kG/cm2. W praktyce własności te są znacznie wyższe. Metody badań stosowane są jak dla cementu portlandzkiego, z tą różnicą, że przechowywanie próbek odbywa się najpierw na powietrzu wilgotnym w ciągu 4 dni, a następnie w wodzie (opinie o programie).
Jest to spoiwo hydrauliczne otrzymywane przez zmielenie klinkieru cementowego wraz z dodatkami regulującymi czas wiązania. Obok wapieni odpowiednim materiałem do produkcji cementu są margle zawierające oprócz wapienia naturalną domieszkę gliny Na takim surowcu oparta jest produkcja cementu w okolicach Opola, oraz na wapieniach marglistych kredowych na Lubelszczyźnie stanowiących podstawę tamtejszego przemysłu cementowego.

Gliny są drugim podstawowym surowcem używanym do produkcji klinkieru cementowego. Są one produktem wietrzenia skał magmowych, zawierających glinokrzemiany (głównie skalenie).
Pod wpływem czynników atmosferycznych powstają tzw.
minerały ilaste, wśród których najistotniejsze znaczenie posiada kaolinit, będący najważniejszym składnikiem kaolinu - najszlachetniejszej odmiany glin. Materiały ilaste różnią się między sobą, poza składem chemicznym, przede wszystkim budową siatki przestrzennej (segregator aktów prawnych).
Elementami, z których zbudowane są minerały ilaste, występujące przeważnie jako osobniki tabliczkowate lub łuskowate, są siatki płaskie, układające się jedna na drugą w kierunku pionowym osi krystalograficznej i krystalizujące przeważnie w układzie jednoskośnym.

Minerały ilaste dzieli się na:
minerały ilaste o budowie warstwowej i pakietach dwuwarstwowych, trój warstwowych lub mieszanych,
- minerały ilaste o sieci wstęgowej,
- minerały ilaste bezpostaciowe (promocja 3 w 1).

Wśród minerałów ilastych o budowie warstwowej rozróżnia się grupę kaolinitu, grupę haloizytu, grupę montraorylonitu grupę minerałów ilastych o pakietach mieszanych (np. beidelit i lawerieryt).