Wapno palone

Wapno palone proszku zdobyło sobie w ciągu ostatnich kilkunastu lat prawo obywatelstwa, jako samodzielne spoiwo, dzięki pracom radzieckich uczonych z I. W. Smirnowem na czele. Smirnow i Osin na podstawie wieloletnich badań rozwinęli nową dziedzinę produkcji materiałów budowlanych, opartych na spoiwie z wapna palonego w proszku (program uprawnienia budowlane na komputer).
Punktem wyjściowym rozpoczęcia tych prac było stwierdzenie faktu, że spoiwo wapienne posiada zdolność wiązania i twardnienia hydratacyjnego. Jest to związane ze zjawiskiem uwodnienia, podobnie jak to ma miejsce przy gipsie i cemencie, oraz ze zjawiskami przekrystalizowania utworzonego wodorotlenku wapniowego.

Zmieniło to dotychczas panujące w tym względzie poglądy, że jedynym czynnikiem powodującym twardnienie spoiwa wapiennego jest proces karbonizacji, polegający na zamianie uprzednio utworzonego wodorotlenku wapniowego na węglan pod wpływem CO2 z powietrza.
Badania nad wapnem palonym w proszku zostały przeprowadzone w Polsce przez Instytut Techniki Budowlanej w Warszawie. Poparte próbami praktycznymi, w szczególności w odniesieniu do robót zimowych, dały one pozytywne wyniki i wykazały możliwości i zakres stosowania tego wapna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po całkowitym zgaszeniu wapno stosuje się pod postacią ciasta wapiennego Ca(OH>2 do wykonywania zaprawy wapienno-piaskowej.
Przygotowanie zaprawy może odbywać się ręcznie lub maszynowo. Przygotowanie ręczne obejmuje następujące czynności. Ciasto wapienne rozcieńcza się do konsystencji śmietany, a następnie dodaje się porcjami piasek i wodę aż do uzyskania odpowiedniej gęstości.

Wytwarzanie zaprawy wapiennej w mieszarce polega na tym, że rozrzedzone ciasto wapienne i piasek miesza się w mieszalniku mieszarki aż do uzyskania jednorodnej masy. Mieszanie mechaniczne jest dokładniejsze w porównaniu z mieszaniem ręcznym (uprawnienia budowlane).

Zaprawy wapienne

Zaprawy wapienno-piaskowe stosuje się przy wznoszeniu murów, do wypraw wewnętrznych i zewnętrznych budynków.
Zaprawy wapienne pozostawione na powietrzu przekształcają się z biegiem czasu pod wpływem dwutlenku węgla i wody w węglan wapniowy zgodnie z reakcją.
Reakcja ta zachodzi stosunkowo szybko w zaprawie znajdującej się na powierzchni, np. w tynkach, a wolniej w zaprawach znajdujących się w grubych murach (program egzamin ustny).
Stosując recepturę o składzie 1:3 = wapno : piasek uzyskuje się wytrzymałość na ściskanie 2-6 kG/cm2 po 28 dniach twardnienia, a do 10 kG/cm2 po kilku latach twardnienia.

Wapno palone w proszku można stosować w następujących przypadkach:
- do produkcji spoiw mieszanych ze szczególnym uwzględnieniem zużytkowania odpadów przemysłowych i technicznych (opinie o programie). Do tej grupy należą spoiwa (cementy) żużlowo-wapienne oparte na żużlu wielkopiecowym i wyroby w postaci bloków i cegieł (żużlobetony) z żużlem granulowanym jako kruszywem. Należą tu również spoiwa żuzlowo-wapienne otrzymywane przez wspólne przemielenie żużli i pyłów paleniskowych z wapnem palonym i dodatkiem gipsu dwuwodnego;
- do zapraw i wypraw budowlanych z różnymi dodatkami (glina, gips) oraz piaskiem. Dzięki zastosowaniu wapna palonego w proszku zaprawy i wyprawy uzyskują znacznie więcej cech dodatnich w porównaniu z zaprawami i wyprawami tradycyjnie dotychczas stosowanymi (z ciastem wapiennym lub wapnem hydratyzowanym) (segregator aktów prawnych).

Najistotniejsze z nich to dobra urabialność, krótki czas wiązania, wysokie cechy wytrzymałościowe i najważniejsza możliwość wykonywania robót w okresie zimnym, nawet przy mrozie, dzięki egzotermicznemu przebiegowi reakcji zachodzącej przy procesie uwadniania się wapna palonego w proszku (promocja 3 w 1);
- do żużlobetonów dla przyśpieszenia ich twardnienia w niskich temperaturach, jak również do betonów ciężkich dla przyśpieszenia twardnienia (z dodatkiem kwasu solnego);
- do wyrobów wapienno-piaskowych ’) zarówno lekkich (pianogazobetonów wapiennych patrz odnośny rozdział), jak też lanych i prasowanych;
- do produkcji wyrobów gipsowych, glinianych, gliniano-bitumicznych itd.