Warstwa cieplochronna

Warstwa cieplochronna może być wykonana z płyt pianobetonowych, gazobetonowych, żużlobetonowych (z dobrego żużlobetonu), ze szkła piankowego, z płyt wiórkowo-cementowych dobrze zmineralizowanych, z impregnowanego korka, specjalnych tworzyw sztucznych itp.
Po ułożeniu warstwy ciepłochronnej należy dbać, aby nie została ona zamoczona przez deszcze, gdyż zawilgocenie znacznie obniża wartość izolacji cieplnej (program na komputer).
Warstwa parochronna. Grubość warstwy ciepłochronnej stropodachu nad pomieszczeniem przeznaczonym na pobyt ludzi powinna być tak dobrana, aby współczynnik przenikania ciepła k przez wszystkie warstwy łącznie był nie większy niż 0,75 kcal/m2h°C.

Warstwy ciepłochronna i wyrównawcza mogą w szczególnych przypadkach stanowić jedną warstwę (program na telefon).
Izolacja ciepłochronna może ulec zawilgoceniu od dołu przy dużych różnicach temperatury wewnętrznej i zewnętrznej, to znaczy przy mrozach, wtedy bowiem następuje ruch pary przez stropodach od strony ciepłego pomieszczenia w kierunku na zewnątrz, przy czym para nie mogąc wydostać się do góry przez warstwę wodoszczelną ulega skropleniu w obrębie warstwy ciepłochronnej (program egzamin ustny).
Z tego powodu nie zaleca się stosować do warstw ciepłochronnych materiałów organicznych nieuodpornionych na gnicie, ponieważ przy nadmiarze przenikającej w nie wilgoci mogą ulec zniszczeniu.
Aby zapobiec zawilgoceniu warstwy ciepłochronnej przy ruchu pary ku górze, można ułożyć w podłożu warstwy papy na lepiku lub też warstwy lepiku bądź asfaltu, które nie przepuszczą wyżej pary wodnej. Warstwy te noszą nazwę izolacji lub przegrody parochronnej (opinie o programie).

Takie zabezpieczenie jest wskazane nad pomieszczeniami o wilgotności względnej poniżej 45%, a konieczne, gdy stropodach pokrywa pomieszczenia o dużej wilgotności względnej, np. łaźnie, pralnie itp., jak również i wtedy, gdy zachodzi- obawa uszkodzenia lub znacznej utraty właściwości izolacyjnych warstwy ciepłochronnej przez jej zawilgocenie.
Warstwa wodoszczelna mieści się zwykle ponad warstwą ciepłochronną nie bezpośrednio a na przekładce z zaprawy cementowej lub z betonu, która jest potrzebna do wygładzenia nierówności i zamknięcia porów i kanalików w warstwie ciepłochronnej. Wspomniana przekładka powinna być dokładnie wyrównana i przeschnięta przed rozpoczęciem wykonywania warstwy wodoszczelnej (segregator aktów prawnych).

Szkielet izolacji

Na tarasach przeznaczonych na pobyt ludzi ze spadkiem poniżej 0,05 warstwa wodoszczelna powinna być typu ciężkiego. Po zagruntowaniu podłoża rzadkim roztworem asfaltowym stosuje się kilka izolacyjnych powłok asfaltowych na przemian z dobrymi papami asfaltowymi lub tkaninami impregnowanymi. Powłoki asfaltowe jakkolwiek pospolicie zwane są lepikami, nie mogą służyć tylko jako klej wiążący papy, lecz muszą być równocześnie samodzielnymi warstwami izolacyjnymi oraz stanowić zapas substancji uelastyczniających papy. Z tych powodów grubość powłok izolacyjnych nie może być zbyt mała; przeciętnie oblicza się ok. 5 kg masy plastycznej na 1 m2 tarasu, nie licząc podkładu gruntującego. Każdą powłokę wykonuje się z 2 warstw: dolnej na zagruntowanym podłożu lub na poprzednio ułożonej papie, górną na spodniej warstwie papy, która ma być położona (promocja 3 w 1).

Powłoki wykonuje się z lepików na gorąco — przez smarowanie lub z lepików na zimno — przez nakładanie szpachlami.
Papy stanowiące pewnego rodzaju szkielet izolacji chronią powłoki izolacyjne asfaltowe przed ruchami termicznymi i uszkodzeniami mechanicznymi i jednocześnie, ponieważ w ich skład wchodzą masy impregnacyjne, współpracują z powłokami izolacyjnymi przy powstrzymywaniu wody. Papy powinny być tak przygotowane, aby nie były suche i kruche, aby zawierały wystarczającą ilość masy impregnacyjnej oraz dobrze się wiązały z powłokami asfaltowymi. Nie powinno się stosować pap pokrytych piaskiem, łyszczykiem i sypkimi materiałami, które uniemożliwiają dokładne zlepienie papy z powłokami asfaltowymi i utrudniają przesiąkanie substancjom oleistym.