Warstwy ochronne

Na podłoże i na ścianę tak wykonanej płyty żelbetowej nalepia się izolację przed wodą naporową i wykonuje konstrukcję obiektu. Jeżeli chodzi w tym przypadku o obiekt ze wszystkich stron zamknięty, np. tunel kolei podziemnej, to analogiczną warstwę ochronną wykonuje się na izolacji płyty przekrywającej tunel (program uprawnienia budowlane na komputer). W ten sposób izolacja opasuje obiekt na kształt pierścienia. Izolacja powinna być należycie wciśnięta pomiędzy konstrukcję a warstwę ochronną.

Przy takim wykonaniu należy przewidzieć możliwość występowania skurczów i ruchów. Jeśli zachodzi potrzeba, to należy wykonać zaciśnięcie izolacji przez zastosowanie kotew talerzowych.
Warstwa ochronna z muru ceglanego, wykonana z zewnątrz, nie powinna być grubsza niż 12 cm (V2 cegły), a z betonu ok. 10 cm, aby przy zasypywaniu ziemią łatwy był docisk warstwy ochronnej do izolacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Warstwy ochronne, jeśli nie są zakotwione w konstrukcji budowli, należy podzielić szczelinami dylatacyjnymi, przede wszystkim w narożach, w ten sposób, aby parcie ziemi mogło być skutecznie przekazane na całą powierzchnię. Przykład rozwiązania uwzględniającego powyższe wskazówki. Przy dłuższych ścianach należy zastosować szczeliny pionowe w odstępach od 5 do 10 m, wypełnione paskami papy.

Ponadto ściankę ochronną układa się nie bezpośrednio na podłożu, lecz na przekładce z papy, która umożliwia poślizg ścianki pod wpływem parcia gruntu i uzyskanie wymaganego docisku. W podobny sposób za pomocą przekładki z papy należy oddzielić ściankę ochronną od warstwy ochronnej na płycie (uprawnienia budowlane).
Ściany pomocnicze nie powinny w czasie budowy przez dłuższy czas pozostawać jako wolno stojące. Nie powinny one też być obciążone bez odpowiedniego podparcia. Podparcie wymagane jest szczególnie wówczas, gdy ściany pomocnicze użyte zostały jednocześnie jako deskowanie do betonu.

Ciężar własny warstwy ochronnej

W celu uzyskania od razu lepszego docisku izolacji zaleca się w miarę betonowania konstrukcji w obrębie ścianki pomocniczej jednocześnie zasypywać od zewnątrz ściankę pomocniczą warstwami ziemi i należycie ją ubijać (program egzamin ustny).
Ponieważ parcie ziemi na dowolnie nachyloną płaszczyznę nie zawsze jest skierowane prostopadle do tej płaszczyzny (np. na grzbiet sklepień przepustów, kolektorów itp.), wynika zatem konieczność zabezpieczenia izolacji warstwą ochronną przed działaniem sił ukośnych, których składowe styczne do powierzchni izolacji mogą tę izolację przesunąć lub przerwać (opinie o programie).

Taki sam skutek wywołuje też ciężar własny warstwy ochronnej. Warstwa ochronna powinna być przystosowana do przejęcia sił składowych stycznych. Jest to tak samo istotna rola warstwy ochronnej jak zabezpieczenie izolacji przed uszkodzeniem mechanicznym ostrymi kamieniami, oskardami, łopatami itp.
Zakładając w tym przypadku, że w płaszczyźnie izolacji nie powstają żadne siły tarcia, oblicza się warstwę ochronną na sklepieniach jak cięgno obciążone składowymi stycznymi. Największa składowa pozioma wypadkowej sił w kluczu posłuży do obliczenia warstwy ochronnej na rozerwanie (segregator aktów prawnych).

W tych przypadkach najlepiej zastosować warstwę ochronną z betonu zbrojonego siatką stalową, przy czym zbrojenie równoległe do spadku grzbietu budowli powinno być przeliczone na siły rozrywające. Takie rozwiązanie ma tylko wówczas sens, jeśli budowla jest symetryczna i warstwa ochronna znajduje się w analogicznych warunkach po obu stronach budowli, stwarzając równowagę całej warstwy ochronnej. Należy podkreślić, że przy wezgłowiach warstwa ochronna sklepienia nie może spoczywać bezpośrednio na ściance ochronnej pionowej (promocja 3 w 1).

Siły te mogą uszkodzić warstwę ochronną, która będzie miała tendencję do poślizgu po izolacji. Również w tym przypadku najlepiej warstwę ochronną wykonać z betonu i odpowiednio uzbroić siatką lub wkładkami stalowymi oraz oddzielić szczelinę od ściany ochronnej pionowej.