Warstwy ochronne

Izolowanie większych powierzchni szpachlówkę należy wzmacniać welonem szklanym lub tkaniną szklaną, tworząc w ten sposób tzw. laminaty epoksydowe wzmocnione włóknem szklanym. Wykonuje się je nakładając warstwę maty lub tkaniny szklanej na warstwę gruntującą i podkładową, pokrywa nową warstwą szpachlówki przesycając nią tkaninę (program uprawnienia budowlane na komputer).

Grubość tak utworzonego laminatu nie powinna przekraczać 2 mm. Mieszanka epoksydowa powinna być zużyta najpóźniej w ciągu jedzmy od chwili dodania do niej utwardzacza. Podobnie wykonuje się laminaty z żywicy poliestrowej o nazwie handlowej Polimal.

Składniki należy mieszać w następującej kolejności: żywice 109 i 150 ze sobą dodawać kolejno:  kobaltu, wypełniacz, tj. mączkę kwarcową, pastę z Aerosilu (najlepiej gotową), i po wymieszaniu wszystkiego dopiero dodać pastę HCH po dodaniu której mieszanka musi być zużyta w ciągu 40 minut Nie wolno mieszać pasty HCH z naftenianem kobaltu, gdyż grozi to wybuchem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stosowane są również powłoki i laminaty z mieszanek epoksydowo-smołowych lub z mas bitumicznych, wzmocnionych tkaniną szklaną, które są znacznie tańsze. Wykonywanie ich ma przebieg analogiczny, jedynie masy nie są przygotowywane na budowie, lecz dostarczane w stanie gotowym. Masy epoksydowo-smołowe są nakładane na zimno, a asfaltowe na gorąco.
Grubość warstw wynosi przeciętnie 2-3 mm (uprawnienia budowlane).
Warstwy ochronne stosuje się w celu osłonięcia izolacji przed uszkodzeniami mechanicznymi przy chodzeniu po nich i wykonywaniu innych robót bądź też przy zasypywaniu wykopów wokół budynku po wykonaniu izolacji.
Jako warstwy ochronne dla zewnętrznych izolacji pionowych przeciwwodnych służą ścianki murowane z cegieł grubości 12 lub 6,5 cm albo z betonu. Ścianki wykonuje się z cegieł dobrze wypalonych i o malej nasiąkliwości (do 15%) na zaprawie cementowej 1:4. Beton jest zwykle marki 110 (program egzamin ustny).
Jako ochrona wewnętrznej izolacji poziomej używana jest zaprawa cementowa 1:4, o grubości 3-4 cm, układana bezpośrednio na powłoce z lepiku, wykonanej na izolacji papowej.
Warstwy dociskowe służą do przyciśnięcia izolacji przeciwwodnej, aby nie mogła ona być oderwana od podłoża przez parcie wody.

Warstwa dociskowa jest wykonywana przeważnie z betonu lub żelbetu.

Grubość jej powinna wynosić ok. 50% grubości warstwy wody zewnętrznej, liczonej od poziomu izolacji pod posadzkowej.

Jeżeli grubość wspomnianej warstwy wody jest zbyt duża (np. 1,00 m), to warstwę dociskową powinna stanowić płyta żelbetowa, oparta od spodu na ścianach budynku (opinie o programie).
Warstwę dociskową dla pionowej izolacji wewnętrznej przeciw wodzie gruntowej stanowią zwykle żelbetowe ścianki oporowe, tzw. wanny wewnętrzne, odpowiednio zakotwione w dnie, a niekiedy oparte o występy ścienne.
Dopóki wytrzymałość żelbetowych warstw dociskowych nie jest dostateczna, nie wolno zaprzestać pompowania wody spod budynku. Beton osiąga zwykle wymagany wytrzymałość dopiero po 28 dniach dojrzewania w temperaturze dodatniej (segregator aktów prawnych).

Szczegóły izolacji

Uszczelnienie leja wpustowego na tarasie. Lej wpustowy odprowadzający wodę z trasu do wewnętrznej rury spustowej powinien być uszczelniony następująco:
a) osadzenie leja powinno być takie, żeby jego wierzch był umieszczony w najniższym miejscu tarasu tuż pod izolacją.
b) wszystkie warstwy izolacji powinny być naklejone na kołnierz leja za pomocą pliku asfaltowego na zimno: jeżeli takiego kołnierza brak to należy wykonać dodatkowy wpust z blachy miedzianej o grubości co najmniej I mm lub ołowianej 2 mm.
c) na izolacji powinna być ustawiona oddzielna okrągła ramka z otworami w dolne części, a na niej kratka ściekowa ramka powinna być zakotwiona w warstwie zapraw pod nawierzchnią tarasu, a kratka powinna być odejmowana; suma powierzchni otworów w kratce musi być większa niż powierzchnia przekroju rury spustowej (promocja 3 w 1).
W braku leja. pokazanego można zastosować wpust z rury kołnierzowej według z ramką i kratką ściekową umieszczoną wyżej w warstwie posadzki. Niekiedy stosuje się wpusty z kołnierzami i pierścieniami służącymi do zaciśnięcia warstw izolacji przeciwwilgociowej za pomocą śrub rozmieszczonych maksymalnie co 150 mm.
Mankamentem stosowania pierścieni dociskowych przykręcanych do kołnierzy śrubami jest tamowanie swobodnego odpływu wody z powierzchni izolacji.