Warstwy wewnętrzne

Warstwy wewnętrzne zawierają ok. 40% żywicy i ok. 60% papieru, do warstw zewnętrznych stosuje się większy dodatek żywicy, co podnosi trwałość, odporność na ścieranie, działanie wody i innych czynników agresywnych. Nałożenie powłoki z żywicy melaminowej bezbarwnej i przeświecającej pozwala produkować okładziny o różnych wzorach i barwach, podczas gdy warstwy nasycane żywicą fenolową jako ciemne nie posiadają walorów dekoracyjnych. Niekiedy między warstwą licową a rdzeniem płyty umieszcza się cienką płytę metalową, przeważnie aluminiową, dla usztywnienia okładziny i zabezpieczenia jej przed ogniem. Płytki metalowe umieszcza się również dla celów dekoracyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jak już wspomniano, podobne płyty można wykonywać z nośnikami z tkaniny. Jeszcze innym typem okładzin są laminaty z dykty sklejanej żywicami fenolowymi, mocznikowymi lub melaminowymi z warstwą licową z forniru lub impregnowanej tektury czy tkaniny. Takie płyty są odporne na zagrzybienie i robactwo. Przewyższają one pod każdym względem zwykłe sklejki i stosowane są jako okładziny całych lub części ścian w pomieszczeniach o zwiększonych wymaganiach higieniczno-sanitarnych, jak westybule, klatki schodowe, restauracje, zakłady fryzjerskie itp.
Tańszy, a jednocześnie efektowny materiał stanowią płyty spilśnione, posiadające osnowę odpadków drewna (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do sklejania rozdrobnionych uprzednio odpadów używa się żywicy fenolowej lub mocznikowej w ilości 5-150%; warstwa licowa może być z impregnowanego drewna, sklejek, tworzywa melaminowego itp.

Ostatnio rozwija się produkcja okładzinowych płytek na bazie żywicy poliestrowej (uprawnienia budowlane). Laminaty te są łatwe do formowania, nie wymagają - w odróżnieniu do poprzednich - wysokich ciśnień i temperatur.
Okładziny tego typu wykonuje się na nośniku z papieru, tkaniny, włókna szklanego lub mat szklanych w postaci płytek o standardowych wymiarach. Niektórzy producenci dostarczają laminaty poliestrowe w postaci rulonów, które można łatwo pociąć nożem na odpowiednie płytki. W USA materiał ten jest tańszy od tworzyw warstwowych, formowanych metodą wysokociśnieniową, a mimo to własnościami i walorami dekoracyjnymi często je przewyższa (program egzamin ustny).

Okładziny z polistyrenu

Instalowanie płyt nie nastręcza użytkownikowi trudności, gdyż wytwórca dostarcza płyty z naniesioną warstwą kleju. Przed użyciem należy tylko zwilżyć spód płyty rozpuszczalnikiem a następnie docisnąć płytę za pomocą wałka.
Odrębnym typem okładzin są płytki z tworzyw termoplastycznych (opinie o programie). Wykonuje się je głównie z poliestru, polimetakrylanu i polichlorku winylu z samej żywicy lub z wypełniaczami (np. włóknistego azbestu).
Do wykładania ścian i stropów stosowane są najczęściej płytki z czystej żywicy poliestrowej, które odznaczają się prostą i ekonomiczną metodą produkcji oraz korzystnymi własnościami. Płytki te wykonuje się za pomocą odlewania wtryskowego; cykl wtryskiwania trwa ok. 35 sek. Technika ta umożliwia szybką seryjną produkcję.

Szeroko stosowane za granicą płytki mają wymiary 107 x 107 x 0,15 cm; ciężar ich wynosi ok. 21 g, co daje w przybliżeniu 1,7 kg na 1 m2 (segregator aktów prawnych).
Płytki mogą być barwione na wszystkie kolory, przy czym możliwe jest uzyskanie barwnych płytek przeświecających. Można je układać na różnych podkładach: z kamienia, zaprawy i drewna.
Okładziny z polistyrenu zachowują stałość wymiarów w pomieszczeniach o znacznej wilgotności; wygląd ich po wieloletnim użytkowaniu jest zupełnie zadowalający. Potwierdza to obserwacja płytek zainstalowanych w kuchniach i łazienkach (promocja 3 w 1).

Przymocowanie płytek okładzinowych do ścian i stropów wymaga często indywidualnego rozwiązania. Dobór zależy od wielu czynników, jak charakter i grubość okładziny, rodzaj podłoża itp. Płytki przykleja się różnymi odpowiednimi klejami syntetycznymi, np. rezorcynowo-mocznikowymi i melamino-formaldehydowymi, klejami termoplastycznymi i kauczukowymi. Czasem można nawet stosować zwykłe lepiki asfaltowe.

Inny sposób zamocowania płyt polega na przybijaniu ich.