Wartość ciężaru właściwego

Ciężarem właściwym nazwany został w fizyce stosunek masy do objętości badanego ciała (wymiar 3). Wartość ciężaru właściwego dla as- faltów jest wielkością charakterystyczną tylko dla pewnych specjalnych gatunków asfaltów. Np. przy asfaltach naturalnych, zawierających większe ilości składników mineralnych, ciężar właściwy wzrasta w sposób pozwalający na stwierdzenie ich pochodzenia. Poza tym znajomość ciężaru właściwego asfaltów jest konieczna przy obliczaniu pojemności zbiorników na asfalt względnie zawartości asfaltu w masach mineralno-asfaltowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy obliczeniach orientacyjnych przyjmuje się jako przybliżony ciężar właściwy asfaltu 1,05 g/mml.

Najdokładniejszą ze stosowanych do tego celu metod jest metoda piknometryczna.
Do oznaczania ciężaru właściwego asfaltów i innych wysokotopliwych substancji stosuje się piknometr specjalnej konstrukcji.
Piknometr ten składa się z naczyńka cylindrycznego 1 i zatyczki szlifowanej 2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Od spodu zatyczka posiada półkuliste wgłębienie, a w najwyższym punkcie wgłębienia znajduje się otwór 3 o średnicy 1,5 mm, przechodzący na wylot przez całą zatyczkę.
Wykonanie pomiaru. Przed wykonaniem pomiaru waży się na wadze analitycznej piknometr pusty (ciężar a g) i piknometr wypełniony wodą destylowaną o temperaturze dokładnie 20 ± 0,1 °C (ciężar b g). Następnie topi się ostrożnie badany asfalt i wlewa do naczyńka piknometru, napełniając je mniej więcej do połowy. Naczyńko wraz z asfaltem wstawia się na 30-H30 minut do suszarki ogrzanej do temperatury o ok. 60°C wyższej od oznaczonej temperatury mięknienia badanego asfaltu w celu usunięcia z asfaltu ewentualnie zawartych w nim pęcherzyków gazu (uprawnienia budowlane). Zbierające się na powierzchni asfaltu pęcherzyki gazu można usunąć przez zbliżenie do nich silnie ogrzanego drutu.

Po wyjęciu z suszarki przygotowanej w powyższy sposób próbki pozostawia się ją do całkowitego wystygnięcia na powietrzu, zamyka naczyńko zatyczką i waży (c g), następnie dopełnia się piknometr wodą destylowaną i zamyka zatyczką w ten sposób, aby woda wypełniła całkowicie rurkę przelewową zatyczki. Następnie wstawia się piknometr do łaźni termostatu uregulowanego na temperaturę 20 ± ± 0,1 °C i po upływie co najmniej Vz godziny wyjmuje piknometr z łaźni, osusza z wierzchu miękką ściereczką i waży (d g) (program egzamin ustny).

Temperatura zapłonu

Temperatura zapłonu jest temperaturą, w której nad badaną substancją tworzy się mieszanina par tej substancji (lub jej składników) i powietrza, zapalająca się przy zbliżeniu płomienia (opinie o programie). Asfalty, które nie zawierają z reguły lotniejszych składników, posiadają wysokie temperatury zapłonu - powyżej 200°C. W przypadku asfaltów określenie temperatury zapłonu ma na celu stwierdzenie, czy badany materiał nie zawiera składników bardziej lotnych i lżejszych, które mogą być dodawane do asfaltów np. w celu zwiększenia jego penetracji.

Do oznaczania temperatury zapłonu stosuje się aparat Marcussona. Aparat Marcussona składa się z okrągłego metalowego naczynia 1 z piaskiem i z pierścienia żebrowego 2, uwidocznionego. Do pierścienia 2 wstawiony jest tygielek porcelanowy lub stalowy 3 o grubości ścianek 2,0 ± 0,2 mm, średnicy wewnętrznej 40 ± 1 mm i wysokości wewnętrznej 40 ± 1 mm. Na wewnętrznej
ściance tygielka znajdują się 2 kreski, umieszczone w odległości 10 mm i 15 mm od górnej krawędzi tygielka (segregator aktów prawnych).

Przy badaniu asfaltów lepiej używać zamiast tygla porcelanowego tygla ze stali nierdzewnej. Na żebrach pierścienia 2 opiera się krążek azbestowy 4 z okrągłym wykrojem, przeznaczonym na tygielek, którego krawędź wystaje nieco ponad krążek azbestowy. Na krawędzi trójnoga 5, zaopatrzonego w osłonę oraz śruby do poziomowania, umocowany jest w uchwycie 6 termometr 7 w ten sposób, że jego naczyńko rtęciowe jest oddalone od ściany tygielka o 5 mm (promocja 3 w 1).

W metalowej tulei aparatu obraca się oś zapalnika 8; na końcu zapalnika znajduje się palniczek 9. Zapalnik porusza się poziomo w płaszczyźnie górnej krawędzi tygielka.