Wartość odchylenia standardowego

Jeśli założy się stałe odchylenie standardowe, to znając szacunkową wartość odchylenia standardowego o dla jednej mieszanki, można obliczyć wytrzymałość średnią każdej innej mieszanki przez dodanie stałej wartości ko do wartości minimum. Ta różnica między wartością średnią i minimalną byłaby stała dla takiego samego procesu wytwarzania betonu. Z drugiej strony, jeśli założy się jako stały współczynnik rozrzutu, wytrzymałość minimalna stanowiłaby określony procent wartości średniej. Zostanie to zilustrowane w następującym przykładzie liczbowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przykład. Załóżmy, że beton produkowany i badany w danych warunkach ma średnią wytrzymałość 3000 lb/m i odchylenie standardowe 500 lb/in. Daje to współczynnik rozrzutu 16,7% i może być ocenione jako kontrola nieco lepsza niż dobra (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oszacowanie różnicy między średnią wytrzymałością i określonym minimum musi być dokonane na początku każdego projektowania mieszanki betonowej i jeśli projektant nie ma odpowiedniego doświadczenia, powinien posłużyć się wytycznymi, np. danymi zawartymi. Dane te pozwalają na oszacowanie minimalnej wytrzymałości zgniatanych kostek próbnych jako procentu wytrzymałości średniej tych kostek dla różnych warunków wykonania (uprawnienia budowlane).

Ponieważ metoda podana zakłada stały współczynnik rozrzutu, jego wartości dodano przy założeniu, że 1 i 0,5% wszystkich badanych kostek może mieć wytrzymałość niższą niż minimum reprezentuje właściwe podejście do projektowania mieszanki, lecz metoda ta jest w trakcie korekty mającej na celu większy wybór w stosowaniu kruszywa drobnego (program egzamin ustny). Będą do niej dodane pewne wskazówki wyboru odpowiedniej zawartości pyłów, biorące pod uwagę takie czynniki, jak rodzaj kruszywa, jego maksymalny wymiar i uziarnienie, zawartość cementu i urabialność. Wobec tego zamiast krzywych uziemienia proponuje się stosowanie stref uziarnienia (opinie o programie).

Proporcje mieszanki

Wg normy BS 882: 19G5. Przy pozostawieniu podstawowych zasad wg zostaną wprowadzone pewne zasadnicze zmiany, w szczególności proporcje mieszanki nie będą podawane jako stosunek, lecz jako zawartość w kg/m^s. Podobnie jak poprzednio, mieszanka będzie projektowana na odpowiednią wytrzymałość i urabialność, która będzie odnosiła się do całkowitej ilości wody w mieszance, co odpowiada aktualnej praktyce w USA. Wytrzymałość będzie podana za pomocą odpowiednio zrewidowanych krzywych. Różnica między wytrzymałością „minimalną” i wytrzymałością średnią będzie opierać się na oczekiwanym odchyleniu standardowym (segregator aktów prawnych).

Problem stałego odchylenia standardowego lub stałego współczynnika rozrzutu jest ciągle kontrowersyjny, lecz wyniki badań laboratoryjnych, jak również pewne rezultaty bieżących badań na budowie wydają się podtrzymywać, dla stałego stopnia kontroli, propozycję stałego współczynnika rozrzutu dla dobrze zagęszczonych betonów o różnych proporcjach mieszanki i wytrzymałościach wyższych niż ok. 10 MN/m². Jednak przegląd danych badawczych z większej liczby budów sugeruje, że ani założenie stałego odchylenia standardowego, ani stałego współczynnika rozrzutu dla wszystkich gradacji wieku nie jest ogólnie ważne dla próbek wykonywanych na budowie.

Jak wynika z przeglądu tego problemu, dokonanego przez Newlona, współczynnik rozrzutu jest stały do pewnej granicznej wartości wytrzymałości, lecz dla wyższych wytrzymałości wartością stałą pozostaje odchylenie standardowe. Różni badacze znajdują różne wartości tej granicznej wytrzymałości, która może zależeć zarówno od warunków placu budowy, jak i ogólnej praktyki wykonawczej (promocja 3 w 1). Można jednak sugerować pewne uogólnienia. Dla pojedynczych kostek próbnych graniczna wytrzymałość wynosi 34 MN/m²; dla średnich z dwóch kostek próbnych wynosi ona 17 MN/m²; przegląd badań międzynarodowych, biorący pod uwagę zarówno próbki kostkowe, jak i walcowe, badane pojedynczo i parami, daje wartość pośrednią wynoszącą ok. 31 MN/m².